1. Σκέφτομαι πόσοι ποιητές γεννήθηκαν από την ανάγνωση και μόνο των χειρογράφων του 1844 του νεαρού Μαρξ.

2. Σκέφτομαι τη μυθιστορηματική ζωή της Παλαιστίνιας ηρωίδας Λεϊλά Καλέντ από τη Δυτική Οχθη.

3. Σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε ο φίλος και πολύ αδελφός Κωστής Μοσκώφ, όταν κάτω από μια έναστρη νύχτα στο Ζαμάλεκ του Καΐρου, μιλώντας για την περιπέτεια της επανάστασης, κατέληγε: «Η ιδεολογική πρακτική του μαρξισμού δεν είναι η μαζικοποίηση της δημοκρατικής τάσης της κατεστημένης κουλτούρας. Δεν είναι ο κυρίαρχος σήμερα λαϊκισμός. Είναι, αντίθετα, η διαλεκτική σύνδεση του καινούριου περιεχομένου με τον καινούριο τρόπο και την καινούρια μορφή. Η διαλεκτική σύνδεση του πριν με το τώρα, της παράδοσης με το πείραμα, του εθνικού με το διεθνές. Αναζήτηση που, πέρα από το στοχασμό, διαχέεται και σε κάθε πολιτιστική πρακτική. Είναι έτσι η ποίηση που εισχωρεί στο στοχασμό, προσθέτοντάς του δίπλα στα εργαλεία της νόησης και τα εργαλεία των αισθήσεων. Είναι η ποίηση που εισχωρεί στους δρόμους, στις πλατείες, στα εργοστάσια, στο σπίτι. Είναι η ροή των θαλασσίων κυμάτων που γίνεται ο “καθημερινός παγκόσμιος ήχος του ανθρώπου”, για να παραφράσουμε τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι. Η διοργάνωση της επανάστασης είναι η διοργάνωση του ονείρου, του βασικού αυτού οράματος της ανθρώπινης ύλης, που θα οδηγεί πέρα από την ανθρώπινη προϊστορία στην πραγματική ανθρώπινη Ιστορία. Στον κόσμο όπου ο άνθρωπος θα βρει, σύμφωνα με τη μαρξιανή φράση, όχι μόνο την αλλοτριωμένη από την ταξική κοινωνία υπεραξία της εργασίας του, αλλά και το όλο σώμα του, την ολότητα της δυνάμει ύπαρξής του. Θα δομείται έτσι μέσα από την καθημερινή του πρακτική σε πρόσωπο, προς όψιν του άλλου, στραμμένος στον Άλλο και στον όλο Άλλο. Η “ανάσταση” όπoυ ο παραδομένος λόγος καλεί τον άνθρωπο -η ”θέωση”, δηλαδή η πλήρης απελευθέρωσή του- δεν είναι μόνο η απελευθέρωσή του από τις δομές της κοινωνίας και της φύσης. Η μαρξιστική ιδεολογική πρακτική είναι μια διεργασία φόρτισης του ανθρώπου με νόηση, βιώματα και αισθήσεις -μια διεργασία που, σύμφωνα με τα λόγια του Μαξίμ Γκόρκι, "μετουσιώνει σε αισθητική κάθε μας στιγμή"».

4. Σκέφτομαι τη δύναμη της ζωγραφικής του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι. Συγκεκριμένα, τη Γυναίκα με τα Μπλε, τη Δοκιμή, το Μοντέλο, τη Ρουλέτα, τη Λίλλη Μπρικ και την Έλλις Τζόουνς.

5. Σκέφτομαι τον Νίκο Ζαχαριάδη. Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ τον ξεχνάνε τόσο πιο πολύ τον θυμάμαι εγώ.

6. Σκέφτομαι το γάλα. Οτι, πριν το πιούμε, με τη φρικτή δύναμη της συνήθειας, θα έπρεπε πρώτα να καθρεφτιζόμασταν μέσα του. Για να δούμε, μπορούμε;

7. Σκέφτομαι, σε πείσμα πάντα της πλασματικής εκλογικής πλειοψηφίας που μας κυβερνά, ότι η λεγόμενη εθνική συμφιλίωση δοκιμάζεται άγρια από την «ασθένεια της σκνιπίας», όπως την ονομάζουν οι γέροντες της ερήμου. Ο συνδυασμός σκνιπίας και βλακείας, που με αφθονία μάς παρέχουν τα μεγάλα κόμματα, τινάζει στον αέρα την εθνική συμφιλίωση και τους ζηλωτές της.

8. Σκέφτομαι το δάσος της Καισαριανής, όπου μεγάλωσα και διάβασα για πρώτη φορά τους αθάνατους στίχους του Ντάντε Αλιγκέρι: «Θα θελα, Γκουίντο εσέ, τον Λάπο εμένα αντάμα ένα ξόρκι να μας φέρει σ ένα καράβι που στο κάθε αγέρι να πλέει, όπως ποθούμε, στα χαμένα. Κι ούτε φουρτούνα ή κύματα αγριεμένα, ενόχληση το πλοίο να μην ξέρει, αλλά στον ίδιο πόθο συνεταίροι να θέμε πιότερο να μένουμε ένα. Τη μόνα Βάννα και τη μόνα Λάγια, κι αυτή που χει το νούμερο τριάντα μάγος καλός κοντά μας να μας στείλει: κι εκεί, μιλώντας για έρωτα για πάντα, η καθεμιά θα χαίρεται τα μάγια όσο κι εμείς οι τρεις, πιστεύω, φίλοι».