Οταν από το 1993, ήδη, το ΚΚΕ πρότεινε τη διαμόρφωση 10ετούς προγράμματος ανάπτυξης της ΔΕΗ, στο πλαίσιο Εθνικής Ενεργειακής Πολιτικής, δεν εισακούστηκε. Αν γινόταν αυτό θα είχαν αποφευχθεί πολλά μελλοντικά προβλήματα, μόνο που δε θα υπήρχε χώρος για την ανάπτυξη των νέων επιχειρηματικών δράσεων, ούτε το εκβιαστικό περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή, ώστε να εμφανιστούν οι ιδιώτες περίπου ως «σωτήρες». Ακόμη κι αυτή τη στιγμή όμως, υπάρχουν περιθώρια. Μόνο που η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να τα αφήσει να εξαντληθούν. Το ΚΚΕ, φυσικά, έχει να παρουσιάσει πλήθος παρεμβάσεων και συγκροτημένων προτάσεων και πριν από τη «δεκαετία της απελευθέρωσης». Δεν έπαψε να εκφράζει την άποψή του για τις εξελίξεις τόσο στη ΔΕΗ, όσο και συνολικά στο χώρο της ενέργειας. Πολύ ορθά, αντιμετωπίζει συνολικά το θέμα, εντοπίζοντας τις αλληλοσυνδέσεις του.

Στις 6 του περασμένου Οκτώβρη, όταν συμπτωματικά ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Ανάπτυξης Ν. Στεφάνου θριαμβολογούσε, ανακοινώνοντας ότι «σπάμε το μονοπώλιο της ΔΕΗ», η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, παραχωρούσε συνέντευξη Τύπου για τις πρώην ΔΕΚΟ και καλούσε τους εργαζόμενους σ' αυτές, αλλά και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, σε αγωνιστική συσπείρωση με γενικούς άξονες πάλης:

• Οχι στο πλαίσιο «απελευθέρωσης» της ΕΕ.
• Οχι στην ιδιωτικοποίηση
• Ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας π.χ. στην ενέργεια, στις μεταφορές, στη διαχείριση και διανομή του νερού κ.λ.π., οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία, θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτό σημαίνει:

• Σταθερή, πλήρης απασχόληση,
• Ασφάλεια των εργαζομένων,
• Προστασία περιβάλλοντος,
• Κατοχύρωση της επικοινωνίας, της μεταφοράς, της ενέργειας κ.λ.π. ως κοινωνικών αγαθών και όχι ως εμπορευμάτων.
• Φθηνή και γρήγορη πρόσβαση των εργαζομένων στις σχετικές υπηρεσίες.

Το 2003, το ΚΚΕ προχώρησε σε μια ακόμη, συνολική, παρέμβαση για το χώρο της Ενέργειας. Σε ειδική ημερίδα που οργάνωσε, ο Μ. Παπαδόπουλος, από το τμήμα Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, ανέφερε:

«Εχει αντικειμενικά ωριμάσει η ανάγκη της παραγωγής με στόχο τη λαϊκή ευημερία στη βάση της λαϊκής οικονομίας. Υπό αυτή την προϋπόθεση, ο κρατικός φορέας ενέργειας, απαλλαγμένος από τους σιδερένιους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους και τις αναπόφευκτες κρίσεις, θα μπορεί να επεξεργάζεται την ενεργειακή πολιτική με άξονες:

1. Την αξιοποίηση εγχώριων πηγών (π.χ. λιγνίτης, αιολική ενέργεια), προσδιορίζοντας τις κατάλληλες χρήσεις - περιοχές - τεχνολογίες, τα μεγέθη, με βάση τα προαναφερόμενα κριτήρια. Την ενδεχόμενη αξιοποίηση κοιτασμάτων πετρελαίου, που δε θα ήταν κερδοφόρα η εξόρυξή τους από έναν ιδιωτικό καπιταλιστικό όμιλο ή και κρατικό υπό το καπιταλιστικό καθεστώς.

2. Τη συστηματική έρευνα για εξεύρεση νέων πηγών(π.χ. πιθανά κοιτάσματα σε Ιόνιο - Αιγαίο κλπ.), και αξιοποίηση των τεχνολογιών με στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας, την αύξηση του βαθμού ενεργειακής αυτοδυναμίας και ελέγχου του εγχώριου ενεργειακού προϊόντος.

3. Τη διακρατική αμοιβαία επωφελή συνεργασία σε τομείς όπως:

• Η αξιοποίηση και ανάπτυξη δικτύων - αγωγών μεταφοράς ενεργειακού προϊόντος, με προϋποθέσεις που συνδυάζουν το αμοιβαίο όφελος διαφορετικών κρατών από τις οικονομίες κλίμακας με τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στη διαχείριση του εγχώριου προϊόντος.
• Η μεταφορά τεχνογνωσίας και η ανάπτυξη εγχώριας ερευνητικής δραστηριότητας.
• Η καλύτερη διαχείριση του προβλήματος των εισαγωγών καυσίμων και γενικότερα των όρων διεξαγωγής του εξωτερικού εμπορίου».