Η πολεμική επέλαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της καπιταλιστικής Δύσης με μπροστάρη τις ΗΠΑ στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή θεωρήθηκε ως ιστορικό γεγονός στην εποχή μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Ορισμένοι, μάλιστα, πολιτικοί κύκλοι όπως π.χ. της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς στην Ελλάδα είδαν σε αυτήν την εποχή το τέλος του «ψυχρού πολέμου» και την απαρχή μιας νέας παγκόσμια προοδευτικής κοινωνίας. Γι' αυτό, άλλωστε, στην περίοδο της πρώτης αγγλοαμερικανικής επέμβασης, αρχές του 1991 στο Ιράκ, στράφηκαν εναντίον της κοινής γνώμης, βάζοντας το αμερικανόπνευστο σύνθημα «κάτω τα χέρια από το Κουβέιτ...». Η αντιδραστική φύση βέβαια αυτής της νέας εποχής έγινε γρήγορα αντιληπτή. Δεκαπέντε χρόνια μετά, είναι πεπεισμένη η διεθνής κοινή γνώμη ότι πίσω από τις επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη) και στα Βαλκάνια (Γιουγκοσλαβία) ξεδιπλωνόταν η οργανωμένη θέληση του νεοταξίτικου ιμπεριαλιστικού ευρωατλαντισμού.

Οτι η «νέα εποχή» γινόταν βρόχος στο λαιμό της ανθρωπότητας. Σήμερα, τα πράγματα στη Μέση Ανατολή δείχνουν να εξελίσσονται στο αυλάκι του ίδιου νερόλακκου. Ο Ισραηλινός ηγέτης Σαρόν αποχωρεί. Ομως, το πνεύμα του εξακολουθεί να τρώει τη σάρκα της Παλαιστίνης και του απλού εβραϊκού λαού. Είναι το πνεύμα των συμφερόντων της καπιταλιστικής Δύσης που θέλει να δώσει μια κάλπικη αίσθηση ελευθερίας στους Παλαιστινίους. Να μετατρέψει τη νεοσύστατη εξουσία τους σε μαριονέτα μιας θεσμοθετημένης ντόπιας καταπίεσης. Να πληρώνει ο παλαιστινιακός λαός το αντίτιμο της νέας «ελεύθερης» καταπίεσης εις διπλούν, ένα για τους μέσα και ένα για τους έξω.

Είναι σε νέα έκδοση η παλιά πολιτική της καπιταλιστικής αποικιοκρατίας τον 20ό αιώνα με τα καθεστώτα - μαριονέτες που άφηνε πίσω της στο όνομα μιας ανύπαρκτης αντιαποικιοκρατικής απελευθέρωσης. Τώρα, ο δυναστευόμενος λαός πλήρωνε μαζί με τον αποικιοκράτη ιμπεριαλιστή και τη διεφθαρμένη χουντική καμαρίλα που αυτοονομαζόταν «εθνική αστική τάξη». Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων καθεστώτων υπήρξε και υπάρχει σε Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική σε διαφορετική μορφή και δυναμική εξέλιξη. Εάν όμως σταματά κανείς στη Μέση Ανατολή είναι διότι αποτελεί γεωστρατηγικό στόχο ιδιαίτερης αξίας στον Πλανήτη με τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου, δηλαδή ενέργειας.

Οταν από την αρχή της δεκαετίας του 1990 ξεδιπλωνόταν η επίθεση σε Ιράκ και Αφγανιστάν όλοι καταλάβαιναν ότι το ζήτημα δε θα σταματούσε εκεί. Απλά ήταν η αρχή της καθολικής κατάληψης του Πλανήτη με άλλη μορφή. Κρίθηκε ότι τα καθεστώτα των «Εμίρηδων με τις εκατό γυναίκες» έχαναν την αξία τους, προϊόντος του χρόνου. Οι κοσμοπολίτες της ιμπεριαλιστικής δύσης πίστεψαν ότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ έμενε ένα μόνο μοντέλο ζωής, το δικό τους. Υποχρεωνόταν ο κάθε λαός όχι μόνο να υποταχτεί σε αυτό, αλλά και να το υιοθετήσει. Δεν ήθελαν, δηλαδή, μόνο το σώμα του σκλάβου, αλλά και την ψυχή του. Ο εξανδραποδισμός εθνών και λαών στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου πολυπολιτισμού είναι η επιβεβαίωση αυτού του μακάβριου σχεδίου. Τώρα δείχνει να έρχεται η ώρα του Ιράν. Βασανίζει η ερώτηση, εάν οι Γιάνκηδες θα αντέξουν ένα επιπλέον μέτωπο μετά το Ιράκ. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι μία και καθολική. Ο αμερικανικός κυρίως ιμπεριαλισμός δεν κινείται έτσι, εξ αιτίας επιλογής ιδιαίτερων υποκειμενικών παρορμήσεων και συναισθημάτων. Κινείται έτσι λόγω μιας απαρέγκλητης αντικειμενικής του πορείας που τον κατατρώει, αλλά και που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν. Η εύλογη ερώτηση είναι μόνο: «μετά το Ιράν, τι;».