Η εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων στην ανώτατη εκπαίδευση, των αποφάσεων της Λισαβόνας και της Μπολόνια, φέρνει κατάφωρη υποβάθμιση των σπουδών στα υπάρχοντα ανώτατα ιδρύματα. Γι' αυτό και στο κέντρο του ενδιαφέροντος, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τίθεται πλέον το πώς θα δημιουργηθούν κάποια «Κέντρα Αριστείας», δηλαδή κάποια ιδρύματα, που θα διατηρήσουν υψηλό επίπεδο σπουδών και έρευνας, αφού για τη μεγάλη πλειοψηφία των πανεπιστημίων επιφυλάσσεται η υποβάθμιση στο επίπεδο της ταχύρυθμης κατάρτισης.

Το θέμα αυτό, παράλληλα με την ένταση των προγραμμάτων κατάρτισης, συζητήθηκε στην Ευρω-Μεσογειακή Διάσκεψη των υπουργών Παιδείας των παράκτιων χωρών της Μεσογείου, στην Κατάνια της Ιταλίας, όπου την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο υφυπουργός Παιδείας, Σπ. Ταλιαδούρος. Η συνάντηση είχε χαρακτήρα ελέγχου και ζύμωσης μεταξύ των χωρών της Μεσογείου, για το κατά πόσον έχουν προωθηθεί οι αποφάσεις της Μπολόνια. Ο Σπ. Ταλιαδούρος αναφέρθηκε στους αντιδραστικούς νόμους που έφερε η κυβέρνηση τον τελευταίο χρόνο στην ανώτατη εκπαίδευση, εφαρμόζοντας τις αποφάσεις της Μπολόνια, δηλαδή την αξιολόγηση, τις πιστωτικές μονάδες, το μηχανισμό αναγνώρισης τίτλων σπουδών που αντικατέστησε το ΔΙΚΑΤΣΑ.

Καταθέτοντας για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήρια της κυβέρνησης στις ευρωπαϊκές αποφάσεις, χαρακτήρισε «λειτουργικό» το πλαίσιο της Λισαβόνας και της Μπολόνια. Για, δε, τα «Κέντρα Αριστείας», είπε ότι «η ενδεχόμενη σύσταση ευρω-μεσογειακών Κέντρων Υψηλού Επιπέδου αποτελεί θεμιτή επιδίωξη προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού και της τόνωσης της ερευνητικής δραστηριότητας». Το ερώτημα, όμως, είναι: Αφού υποτίθεται ότι όλα τα μέτρα που παίρνουν είναι για τον «εκσυγχρονισμό» και την «πρόοδο», γιατί χρειάζονται κάποια ιδιαίτερα Κέντρα Υψηλού Επιπέδου; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί η υποβαθμισμένη κατάρτιση από την πλειοψηφία των ιδρυμάτων θα βγάζει φθηνό εργατικό δυναμικό, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και κάποια Κέντρα που θα απευθύνονται μόνο σε μια μικρή ελίτ (οικονομικά και ιδεολογικά επιλεγμένη) και από κει θα βγαίνουν οι επιστήμονες!