Την πασίγνωστη αλήθεια ότι η χώρα είναι έρμαιο των μυστικών υπηρεσιών ξένων και ντόπιων (που φυσικά δεν είναι πάντα τόσο ανεξέλεγκτες) ήρθε να επιβεβαιώσει πανηγυρικά η αποκάλυψη που έκανε την περασμένη Πέμπτη η κυβέρνηση περί μαζικής παρακολούθησης και υποκλοπών τηλεφώνων πολιτικών προσώπων και πολιτών.

Η κυβέρνηση όμως έκανε ό,τι μπορούσε για να συσκοτίσει τη συγκεκριμένη υπόθεση, ενώ δε θέλησε - ούτε μπορούσε - σε καμία περίπτωση να αγγίξει την ουσία του θέματος. Ακριβώς γιατί οι παρακολουθήσεις και υποκλοπές τηλεφώνων συμπεριλαμβάνονται και στο δικό της οπλοστάσιο για την αντιμετώπιση των ριζοσπαστικών δυνάμεων και του λαϊκού κινήματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση δε δίστασε πριν από μερικούς μήνες να υπογράψει την απόφαση της ΕΕ για καθολική παρακολούθηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και του ίντερνετ στο όνομα της τρομοκρατίας, ενώ ήδη γνώριζε ότι είχε πέσει η ίδια και μάλιστα ο πρωθυπουργός «θύμα» των υποκλοπών!

Η ειρωνεία είναι ότι το διάστημα που γίνονταν ανενόχλητα οι παρακολουθήσεις, η κυβέρνηση διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι «η Ελλάδα είναι η ασφαλέστερη χώρα του κόσμου», επιδεικνύοντας προς τούτο τα πανάκριβα συστήματα ασφαλείας της CIA και τη συνεργασία με τις μεγαλύτερες ξένες μυστικές υπηρεσίες. Ακριβώς εκείνη την περίοδο - πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και μέχρι το Μάρτη του 2005 που ανακαλύφθηκαν οι υποκλοπές - ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί στα σημαντικότερα υπουργεία βρίσκονταν υπό συνεχή παρακολούθηση... Τέτοια και τόση ασφάλεια.

Αυτό που ευθύς εξαρχής προκάλεσε εντύπωση ήταν ότι η κυβέρνηση είχε φροντίσει να αφαιρέσει κάθε επικίνδυνη «γόμωση» από την υπόθεση, προφανώς για να μη χάσει στη συνέχεια τον έλεγχο και υπάρξουν ανεπιθύμητες συνέπειες. Είχε βέβαια όλο τον καιρό στη διάθεσή της να προετοιμαστεί. Εντεκα μήνες κράτησαν οι μυστικές έρευνες δικαστικών και διωκτικών αρχών για την παρακολούθηση των 100 τηλεφώνων. Τα αποτελέσματα που παρουσίασε η κυβέρνηση ήταν περίπου αναμενόμενα: Αγνωστοι οι δράστες, ανύπαρκτα τα ίχνη και τα πειστήρια του εγκλήματος. Μόνο το «πτώμα» (τις μαζικές παρακολουθήσεις κυρίως του πρωθυπουργού και των υπουργών) έδειξε η κυβέρνηση.

Φανερή ήταν η προσπάθεια να φανεί ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κ. Καραμανλής ήταν ο «στόχος» των υποκλοπών, αλλά πουθενά δε διακρινόταν ο «υποκλοπέας - εχθρός». Μάλιστα, η κυβέρνηση προσπάθησε να θολώσει τα νερά, υποστηρίζοντας ότι τις υποκλοπές θα μπορούσε να τις διαπράξει «ο καθένας που διαθέτει την κατάλληλη τεχνολογία», ενώ όλα συνηγορούσαν ότι ήταν έργο μυστικών υπηρεσιών με την πιθανή συνεργασία των εταιριών κινητής τηλεφωνίας.

Αρχικά, οι τρεις υπουργοί που παρουσίασαν την υπόθεση «έδειξαν» προς την αμερικανική πρεσβεία. Τα 14 καρτοκινητά, μέσω των οποίων γίνονταν οι υποκλοπές, βρισκόταν γύρω από την αμερικάνικη πρεσβεία στο τετράγωνο Λυκαβηττός - Πλατεία Μαβίλη - νοσοκομείο «Λευκός Σταυρός» και τον Πύργο Αθηνών. Αφού έπαιξαν με τις εντυπώσεις, την επομένη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έσπευσε να τα «μαζέψει» δηλώνοντας «κατηγορηματικά» ότι η κυβέρνηση δεν υποδεικνύει ούτε εμπλέκει την αμερικανική πρεσβεία στην υπόθεση.

Τα παράξενα της υπόθεσης όμως δε σταματούν εδώ. Η κυβέρνηση φρόντισε περίπου να αθωώσει προκαταβολικά την εταιρία κινητής τηλεφωνίας (Vodafon), μέσω της οποίας είχε στηθεί το κύκλωμα των υποκλοπών, παρ' όλο που οι υπουργοί δήλωσαν ότι ήταν «πιθανόν να εντοπίζαμε τους δράστες εάν δεν απενεργοποιούνταν το λογισμικό». Από την άλλη, όμως εξήραν τη διάθεση συνεργασίας του διευθύνοντος συμβούλου της... Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν έβγαλαν κανένα συμπέρασμα και επιμένουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας έλεγχος στις πολυεθνικές εταιρίες.

Τα ερωτήματα γύρω από τους λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει την υπόθεση, αλλά και για το χρόνο που επέλεξε δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Προς το παρόν, μόνο εκτιμήσεις και εικασίες μπορούν να γίνουν, ενώ σε τίποτα δεν ωφελεί η κατασκοπολογία και η σεναριολογία που οδηγούν σε «ναρκοθετημένους» λαβυρίνθους και ολισθηρούς δρόμους.

Αν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να δώσει στη δημοσιότητα την υπόθεση για να παζαρέψει κάτι άλλο με τους ισχυρούς φίλους και συμμάχους της είτε στα λεγόμενα εθνικά θέματα είτε στις πολεμικές παραγγελίες, θα φανεί μάλλον από το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η κυβέρνηση κινείται παρασκηνιακά και με απόλυτη μυστικότητα, κρατώντας σε βαθύ σκοτάδι τον ελληνικό λαό. Αυτό από μόνο του μαρτυράει πολλά για τις προθέσεις της. Δεν πρέπει, πάντως, να διαφεύγει της προσοχής ότι τη στιγμή που επέλεξε η κυβέρνηση να βγάλει στον αέρα την υπόθεση των υποκλοπών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, με αιχμή την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων...

Από την άλλη, είναι παραπλανητικός και ψευδεπίγραφος ο τίτλος που έβαλε η κυβέρνηση των υποκλοπών ότι τάχα πρόκειται για «μείζον ζήτημα εθνικής ασφαλείας». Η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει σε σημαντικό βαθμό την εθνική ασφάλεια στις ξένες μυστικές υπηρεσίες (και τα αφεντικά τους) και συνεργάζεται στενά μαζί τους για την επίτευξη του κοινού στόχου: να σφίξουν ακόμα περισσότερο τις αλυσίδες γύρω από τους λαούς. Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός στόχος των μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής που διαρκώς ενισχύουν: να κτυπήσουν το ριζοσπαστικό κίνημα, να κρατήσουν καθηλωμένους τους λαούς. «Δουλιά» μας δεν είναι να κάτσουμε να τους παρακολουθούμε...