Προφανώς, υπό την επήρεια και των δικών του βιωμάτων, την απιστία του στην πρώτη σύζυγό του, το χωρισμό του και το γάμο του με τη δεύτερη (και σημερινή) σύζυγό του, ο Πίντερ παρουσίασε το 1978 το - εξόχως διαχρονικό και οικουμενικό - έργο του «Προδοσία». Με μια ημερομηνιακή δομή που αρχίζει αντίστροφα, από το τέλος προς την αρχή ενός ερωτικού τριγώνου, δηλαδή από το οριστικό τέλος μιας μοιχού ερωτικής σχέσης προς την έναρξή της, ο Πίντερ «παρακολουθεί» την πορεία της απιστίας - «προδοσίας» μεταξύ συζύγων και φίλων, με «ήρωες» τρία πρόσωπα και με απόντα - «παρόντα» ένα τέταρτο. Εναν συγγραφέα, τον βιβλιοεκδότη φίλο του και την γκαλερίστα σύζυγο του εκδότη - ερωμένη του συγγραφέα. «Απούσα» είναι η σύζυγος του συγγραφέα, η οποία, πιθανότατα, είναι η ερωμένη του εκδότη. Σκηνή - σκηνή αποκαλύπτονται η ανθρώπινη δίψα για άφθαρτο έρωτα, το αίσθημα του ανικανοποίητου στις συζυγικές σχέσεις, η απώλεια των προσδοκιών, η καταφυγή στο μοιχό έρωτα, η ομολογημένη και ανομολόγητη αλήθεια, η αναπόφευκτη, σταδιακή μέσα στο χρόνο, φθορά και του έρωτα - και του εξωσυζυγικού - και τελικώς την - εκατέρωθεν ανταγωνιστική, ενοχική συνειδησιακά και οδυνηρή ψυχολογικά - συντριβή όλων των σχέσεων, ερωτικών, συζυγικών, φιλικών και κοινωνικών, από κάθε μορφή προδοσίας. Το έργο, σε εύγλωττη νοηματικά και άμεση γλωσσικά μετάφραση της Εύας Γεωργουσοπούλου, ανέβασε στο θέατρο «Σημείο» ο Νίκος Διαμαντής, με μια ενδιαφέρουσα, δραστικότατη για το θεατή, ερμηνευτική «ανάγνωση». Με γυμνό το χώρο της σκηνής, οι θεατές καθισμένοι σχεδόν γύρω από τις δύο πλευρές ενός παραλληλόγραμμου τραπεζιού με τρεις καρέκλες, είναι σαν να «κρυφακούν» τις κουβέντες των μοιχών εραστών στα ραντεβού τους, τις συζητήσεις μεταξύ των δύο φίλων ανδρών και μεταξύ και των τριών πλευρών του «τριγώνου». Οι θεατές, σκόπιμα τοποθετημένοι από τη σκηνοθεσία τόσο κοντά στο τραπέζι και στα πρόσωπα του έργου, ακουσίως «παίρνουν» τη θέση των προσώπων του έργου και αναγκάζονται να αυτοελέγξουν, σιωπηλά αυτοί, τυχόν δικά τους ανάλογα βιώματα και τραύματα. Τη σκηνοθετική πρόθεση υπηρέτησαν και οι τρεις χαμηλόφωνες, λιτές, με φυσικότητα στο λόγο, στην έκφραση και κίνηση, ερμηνείες της Ιωάννας Μακρή και των Γεράσιμου Δεστούνη και Αυγουστίνου Ρεμούνδου.