Τα όρια ...αντοχής της οικονομίας ή η ...ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων είναι ένα καλοδουλεμένο παραμύθι που πάντα επιστρατεύεται για να καμουφλάρει την πολιτική άγριας λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, που κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες αναπαράγουν χρόνο με το χρόνο. Επί δεκαετίες και με στόχο την εξασφάλιση καλύτερων όρων και συνθηκών για τη μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου, κυβέρνηση και εργοδότες, αξιοποιώντας την τακτική των συμβιβασμένων ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έχουν εξαπολύσει μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και τις λαϊκές καταχτήσεις. Συστατικό στοιχείο αυτής της επίθεσης είναι η πολιτική παγώματος των αυξήσεων στους μισθούς και η εξέλιξη των αμοιβών των εργαζομένων με ρυθμούς που οδηγούν στη συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.

Η πολυμέτωπη επιθετικότητα, που εκδηλώνουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων στα πλαίσια της ακόμα πιο αποφασιστικής προώθησης της διαδικασίας των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην ΕΕ, είναι απόλυτα σχεδιασμένη. Προβλέπει ότι ανάλογα με τον τρόπο που διαμορφώνεται ο συσχετισμός δύναμης σε κάθε χώρα - μέλος, θα τίθενται στην ημερήσια διάταξη όλο και πιο αντιλαϊκές ρυθμίσεις. Ρυθμίσεις που θα θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση τα δεδομένα που υπήρχαν μέχρι σήμερα στον τομέα των παραγωγικών - εργασιακών σχέσεων, μέχρι και την ανατροπή θεμελιωδών καταχτήσεων της εργατικής τάξης.

Αυτό ακριβώς γίνεται σ' αυτή τη φάση και στη χώρα μας. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αξιοποιώντας την πλήρη εναρμόνιση της κυβέρνησης στις κλιμακούμενες αξιώσεις τους, σε συνδυασμό με την τακτική του συμβιβασμού και των συνεχών υποχωρήσεων από την πλευρά της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και άλλων δευτεροβάθμιων οργανώσεων, με αφορμή τις συλλογικές συμβάσεις, προχωρά σε μια ενορχηστρωμένη επέλαση. Το κάνει ο ΣΕΒ με την προσπάθεια ακύρωσης, ουσιαστικά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, στο όνομα των προβλημάτων που υπάρχουν σε κλάδους της οικονομίας και περιοχές της χώρας. Αντίστοιχη είναι και η στάση των τραπεζιτών, που αρνούνται να υπογράψουν συλλογική σύμβαση για όλους τους τραπεζοϋπαλλήλους, απαιτώντας την υπογραφή ξεχωριστών συμβάσεων για κάθε τράπεζα. Παρόμοια είναι και η στάση της κυβέρνησης, που αφού, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, κατασυκοφάντησαν τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, τώρα επιχειρεί να επιβάλει ...διά του νόμου «πάγωμα» αποδοχών για χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Κοινό παρονομαστή κάθε επιμέρους μεθόδευσης και όλων συνολικά, αποτελούν τα «προβλήματα», τα «ελλείμματα», η «χαμηλή αποδοτικότητα» και η απειλή των ...ανταγωνιστών, που καραδοκούν να πάρουν τη δουλιά από τους ντόπιους επιχειρηματίες. Η άκρως κινδυνολογική και τρομοκρατική λογική τους είναι απλή. Οι εργαζόμενοι, που όλο και δυσκολότερα τα βγάζουν πέρα, πρέπει να πνίξουν τα αιτήματα ζωής για αύξηση των μισθών και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, στον συνυπολογισμό των προοπτικών της επιχείρησης, του κλάδου και της οικονομίας συνολικά. Οφείλουν, να αρνηθούν την προβολή των όποιων διεκδικήσεων και να υποταχθούν στις προσπάθειες βελτίωσης της επιχειρηματικότητας, ώστε να αντιμετωπιστούν οι απειλές που δέχεται η επιχείρηση και η οικονομία από τον εντεινόμενο ανταγωνισμό.

Το εφεύρημα της «αντοχής», είτε σε επίπεδο επιχείρησης, είτε σε επίπεδο οικονομίας, φυσικά δεν είναι καινούριο. Είναι ο μόνιμος μπαμπούλας, τον οποίο επικαλούνται οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, όταν αρνούνται να ικανοποιήσουν και απορρίπτουν τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων. Βέβαια, αν καλοπροσέξει κανείς τα στοιχεία και τους αριθμούς, εύκολα διαπιστώνει ότι ενώ τα περί λειψής αντοχής απευθύνονται προς τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, για κάποιους άλλους υπάρχει πλήρης... ανθεκτικότητα. Για ποιους; Για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, που ροκανίζουν όλο και πιο μεγάλο μέρος του παραγόμενου πλούτου της κοινωνίας. Και το κάνουν είτε καταβροχθίζοντας υπερκέρδη, υπερχορηγήσεις, φοροελαφρύνσεις, σούπερ προμήθειες και κρατικές παραγγελίες, είτε μέσω της δημιουργίας νέων τομέων για την κερδοφόρα δράση τους, όπως είναι οι ιδιωτικοποιήσεις ή οι «συμπράξεις» και η εκχώρηση αρμοδιοτήτων του Δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις.

Απάντηση σε όσους κραδαίνουν το φόβητρο των αντοχών, δίνουν τα ίδια τα επίσημα στοιχεία, που αποκαλύπτουν το μέγεθος των υπερκερδών του κεφαλαίου: Στον ιδιωτικό τομέα, τα επίσημα επιχειρηματικά κέρδη εκτός του κλάδου των τραπεζών, όχι μόνο αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, αλλά και ως μάζα έχουν πλέον διαμορφωθεί σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Αρκεί να σημειώσουμε ότι από το σύνολο των μεγάλων επιχειρήσεων (υπολογίζονται περί τις 21.407) το 2004 αποσπάστηκαν μεικτά κέρδη της τάξης των 30 δισεκατομμυρίων ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 18% του ΑΕΠ της χώρας!

Για το 2005 που δεν υπάρχουν ακόμα οριστικά στοιχεία, σύμφωνα με τους ισολογισμούς των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεων για το 9μηνο, προκύπτει ότι με εξαίρεση 7 κλάδους (από τους 48) της επιχειρηματικής δραστηριότητας, σημειώθηκε νέα κατακόρυφη αύξηση των καθαρών κερδών. Σε ορισμένες, μάλιστα περιπτώσεις, τα ποσοστά των αυξήσεων κινούνται σε επίπεδα που είναι παραπάνω από προκλητικά. Συγκεκριμένα, τα ποσοστά αύξησης των καθαρών κερδών ανά κλάδο ήταν:

• Χονδρικό Εμπόριο 189%
• Ελαστικά και Πλαστικά 92%
• Μεταλλικά Προϊόντα 85%
• Ιχθυοτροφία 67%
• Τρόφιμα 55%
• Ποτοποιία 52%
• Τράπεζες 44%
• Διυλιστήρια 32%
• Τηλεόραση και Ψυχαγωγία 30%.

Τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια ευρώ, απέδωσε στους τραπεζίτες η πολιτική που τα τελευταία χρόνια εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτοί οι εκπρόσωποι 8 όλων κι όλων τραπεζών, που μιλάνε για περισσότερη «αποτελεσματικότητα» και «αποδοτικότητα», αυτοί που επιδιώκουν να βάλουν τους τραπεζοϋπαλλήλους να εργάζονται σε συνθήκες που «δείχνουν» πολλές δεκαετίες πίσω, στο διάστημα 2000 - 2004 καταληστεύοντας τις αποταμιεύσεις των λαϊκών στρωμάτων, έβαλαν στο χέρι, όπως δείχνει και ο σχετικός πίνακας, καθαρά κέρδη 10,1 δισεκατομμύρια ευρώ! Και για όσους φαντάζονται ότι το 2005 πήγαν χειρότερα, ιδού τα καθαρά κέρδη που είχαν στο 9μηνο:

• Εθνική 434 εκ. ευρώ
• Αλφα Μπανκ 281 εκ. ευρώ
• Γιούρομπανκ 320 εκ. ευρώ
• Εμπορική 65 εκ. ευρώ
• Αγροτική 95 εκ. ευρώ
• Πειραιώς 134 εκ. ευρώ
• Κύπρου 67 εκ. ευρώ.

Αλλά και το Δημόσιο που, υποτίθεται πως χειμάζεται από τα ελλείμματα και που με την πρόσφατη ανακοίνωση της εισοδηματικής πολιτικής καταδίκασε τη μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων σε «αύξηση» μισθών που δεν ισοδυναμεί καν με 1 ευρώ τη μέρα θα δώσει φέτος, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, περί το 35% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού (που κατά κύριο λόγο είναι έσοδα που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα), στις διάφορες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις με τη μορφή τοκοχρεολυσίων. Για το 2006, χρονιά αμφισβήτησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τα σχετικά κονδύλια ανέρχονται σε 28 δισεκατομμύρια ευρώ!!!

Για να σταματήσει αυτού του είδους η τακτική απέναντι στους εργαζόμενους, για να μπει φραγμός στην πολιτική που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία, δε φτάνουν οι ευχές, ούτε η ...προσμονή. Μοναδική ελπίδα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, είναι η αποφασιστική απόκρουση αυτών των επιλογών. Ο εξαναγκασμός των φορέων αυτής της πολιτικής να κάνουν πίσω. Και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί αποκλειστικά κάτω από το βάρος της λαϊκής παρέμβασης. Της μαζικής διεκδίκησης και της αποφασιστικής πάλης του μετώπου των κοινωνικών δυνάμεων που θίγονται και γι' αυτό πρέπει αμφισβητήσουν και να έρθουν σε πλήρη ρήξη με όλες τις παραμέτρους της εφαρμοζόμενης πολιτικής.