Μια ακόμα πολυεπίπεδη αλληγορική ταινία του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Κιμ Κι-Ντουκ, του δημιουργού εξαιρετικών ταινιών, όπως η ταινία «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και Ανοιξη», αλλά και βίαιων ταινιών, όπως η ταινία «Old Boy».

«Το Τόξο» είναι ένα φιλμ για τον έρωτα. Από την αρχή ως το τέλος του υπάρχει διάχυτος ο ερωτισμός, διάχυτη η τρυφερότητα αλλά και η απειλή. Το τόξο, χωρίς εισαγωγικά, έχει την ικανότητα να μετατρέπεται ανάλογα με τις ανάγκες αυτού που το κρατά. Πότε γίνεται όπλο, με οποίο υπερασπίζεται αυτό που αγαπά, πότε γίνεται μουσικό όργανο, που εκφράζει τα συναισθήματά του σε αυτόν που αγαπά, και πότε «όργανο» που μαντεύει το μέλλον. Μαντεύει, με την έννοια πως, προδιαγράφει αυτά που θα συμβούν. Κατευθύνει τις εξελίξεις...

Ενα σουρεαλιστικό καΐκι, γεμάτο χρώματα, στη μέση του ωκεανού! Πάνω του συμβιώνει ένας εξηντάχρονος άντρας και ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι. Ο ηλικιωμένος άντρας μετράει με μεγάλη προσμονή τις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι να φτάσει στην ενηλικίωση η νεαρή κοπέλα και να την παντρευτεί. Στο καΐκι φτάνουν διάφοροι επισκέπτες, οι οποίοι το χρησιμοποιούν για να ψαρέψουν. Ο ερωτευμένος εξηντάχρονος στέκεται με το τόξο τεντωμένο στο χέρι του έτοιμος να χτυπήσει, όποιον επισκέπτη σηκώσει τα μάτια του πάνω στη μέλλουσα γυναίκα του. Εκείνη, με τη σειρά της, μετατρέπει το τόξο σε μουσικό όργανο και με τους ήχους του προσκαλεί τον έρωτα. Που φτάνει κάποια μέρα κοντά της με την άφιξη ενός νεαρού ερασιτέχνη ψαρά. Το δράμα, η τραγωδία μπαίνει, πια, στην ευθεία της...

Η παραπάνω ερωτική ιστορία, δοσμένη με καλόγουστο ποιητικό τρόπο, με μεγάλες κινηματογραφικές ανάσες, με σεβασμό στην καλή αισθητική, με εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά και με μεγάλες ανατροπές και απρόοπτα στη διήγηση, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Παρότι έχουμε να κάνουμε με μια ολιγοπρόσωπη ταινία, μια ταινία με ελάχιστους χώρους, το μοναδικό ντεκόρ είναι το καΐκι και η θάλασσα που το περιβάλλει, ο θεατής δεν πλήττει. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία νιώθει πως περπατάει σε ένα τεντωμένο σκοινί. Το τέλος, δε, της ταινίας είναι από μόνο του ένα ποίημα!

Παίζουν: Χαν Γέο Ραμ, Γιουν Σουνγκ-Χιουάν