Κάθεσαι απέναντι από την τηλεόραση, απέναντι από την εφημερίδα, δίπλα στο ραδιόφωνο και ακούς ή διαβάζεις! Βλέπεις όλους αυτούς τους καλοσιδερωμένους χαρτογιακάδες, που κάνουν ότι ωρύονται από την «ανακάλυψη», και ανοίγεις εσύ πια, αληθινά όμως, διάπλατα το στόμα σου από την οργή, όχι από την έκπληξη. Οι υποκριτές, φωνάζεις! Οι ψεύτες! Ολα τα παραπάνω, και χιλιάδες άλλες καταγγελίες, για χιλιάδες άλλα πράγματα, που εκτοξεύονται καθημερινά στους τέσσερις ορίζοντες, σε ποιον, τάχα μου, απευθύνονται; Στην κυβέρνηση; Στο σύστημα;
Υπάρχει ένας, έστω ένας, από αυτούς που δήθεν βραχνιάζουν φωνάζοντας, τάχα μου, να πιστεύει ότι υπάρχει καπιταλιστική κυβέρνηση, καπιταλιστικό σύστημα, (μπρούτο, σοσιαλδημοκρατικό, κλπ.), που να μπορεί να λύσει αυτά τα προβλήματα; Ξέρει κάποια καπιταλιστική χώρα, κάποιο καπιταλιστικό σύστημα, που να μην έχει μολυσμένο αίμα, πόρνες, άστεγους, άνεργους, φτωχούς, διαλυμένους; Πού, λοιπόν, απευθύνουν τις φωνές τους; Ποιον καταγγέλλουν;
Ούτε ένας, αριθμητικά ένας, τηλεοπτικός εισαγγελέας, ραδιοφωνικός δημόσιος κατήγορος, «αυστηρός» δημοσιογράφος δεν έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, δεν έκανε ένα ολοκληρωμένο ρεπορτάζ, μια ολοκληρωμένη δημοσιογραφική έρευνα. Δεν αποκάλυψε το πρόβλημα και παράλληλα και τους ενόχους. Φωνάζει ότι «η καρέκλα έχει τέσσερα ποδάρια», αλλά δε λέει, «γιατί έχει τέσσερα ποδάρια».
Αλήθεια Νίκο, Μάκη, Τάκη, Σάκη, τελειώνει ποτέ αυτή η αλυσίδα της παρανομίας, της διαπλοκής και της απάτης; Δεν ξέρεις, αγόρι μου, πως μόλις κλείσει η πληγή με τα «φρουτάκια», θα ανοίξει η άλλη, η πιο χοντρή, με τα «Μιράζ»; Δεν ξέρεις πως μετά τον ΟΤΕ, σειρά έχει η «Ολυμπιακή»; Δεν ξέρεις πως μετά τα ιδιωτικά Κέντρα Υγείας, σειρά έχουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Δεν ξέρεις πως ο καπιταλισμός δεν παίρνει βελτιώσεις; Πως είναι σαν τη Λερναία Υδρα. Κόβεις ένα κεφάλι και φυτρώνουν σαράντα;
Σικέ, λοιπόν, το παιχνίδι! Εσείς κλέβετε και εμείς δήθεν φωνάζουμε! Εσείς αρπάζετε και εμείς δήθεν σας καταγγέλλουμε. Και όπως συμβαίνει με τη μαφία, με τους πράκτορες ή τους κατασκόπους, κάπου κάπου, για να φαινόμαστε τίμιοι και αντικειμενικοί, «δίνουμε» και κάποιον. Τον Κορωνιά, ας πούμε! Την Μπουρμπούλια!
Την τάδε γαλακτοκομική εταιρία, το δείνα σούπερ μάρκετ! Ο καπιταλισμός, το σύστημα, ο πατέρας μας και αφέντης μας, να μην πληγωθεί! Βαράμε το σαμάρι για να μην πονέσει ο γάιδαρος!