Το παιχνίδι της «κολοκυθιάς» συνεχίζουν να παίζουν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στα πλαίσια αυτά, επιχειρούν να φορτώσουν ο ένας στον άλλο τις ευθύνες για τα κρατικά ελλείμματα, το δημόσιο χρέος και άλλα - μικρά ή μεγάλα - προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που ταλανίζουν καθημερινά τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς. Αυτό το κακόγουστο έργο επαναλαμβάνεται αδιάλειπτα τα τελευταία 32 χρόνια, από τα δύο μεγάλα κόμματα τα οποία εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, το είδαμε να ξαναπαίζεται στις 10 Απρίλη, κατά τη διάρκεια προ ημερησίας διάταξης συζήτησης στη Βουλή για την Οικονομία και να συνεχίζεται τη Δευτέρα του Πάσχα, με αφορμή την τελευταία αναθεώρηση των στοιχείων της «Eurostat» (Γιούροστατ) για τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος. Στην αντιπαράθεσή τους για τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας (ελλείμματα, δημόσιο χρέος, ασφαλιστικό, ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, επιχειρηματικότητα) αλλά και της καθημερινότητας του πολίτη (ανεργία, ακρίβεια, μισθοί και συντάξεις πείνας, ανασφάλεια κλπ.), οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όχι μόνο επιχειρούν να αποποιηθούν των τεράστιων ευθυνών τους για την προσήλωσή τους σε πολιτικές που ρίχνουν λάδι στο «φαύλο κύκλο» των αδιεξόδων αλλά προσπάθησαν κι από πάνω να μας πείσουν ότι η πράσινη λιτότητα είναι καλύτερη από τη γαλάζια και το αντίστροφο!

Στα πλαίσια αυτά, ακούσαμε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου, όπως και άλλα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, να κατηγορούν την κυβέρνηση, ότι εφαρμόζει καταστροφικές για τη χώρα και το λαό πολιτικές, αποκρύπτοντας έτσι στην ουσία το γεγονός ότι η ΝΔ απλά συνεχίζει να εφαρμόζει τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές σε «γαλάζια» παραλλαγή. Από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, προσπάθησε να εξωραΐσει το έργο της κυβέρνησης της ΝΔ στη διετία και να πείσει πως κατάφερε να ανακόψει τον κατήφορο που οδηγούσαν την ελληνική οικονομία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Επιχειρώντας να τεκμηριώσει τις θέσεις του πρωθυπουργού, ο επί των Οικονομικών υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή, απέδωσε τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας «στους πειραματισμούς και στις παλινωδίες του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία είκοσι χρόνια»!...

Ετσι, ταυτίζοντας την «ευημερία των αριθμών» με την...ευημερία των ανθρώπων..., ο Γ. Αλογοσκούφης επικαλέστηκε μια σειρά αριθμούς που, κατά τη γνώμη του, καταγράφουν τη θετική πορεία της οικονομίας στην τελευταία διετία αλλά και τις αισιόδοξες προοπτικές της. Μεταξύ άλλων, επικαλέστηκε το γεγονός ότι πέρσι η ανάπτυξη έφθασε στο 3,7%, η ανεργία μειώθηκε κάτω από το όριο του 10%, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξάνεται και συγκλίνει με αυτό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι εξαγωγές και οι επενδύσεις αυξάνονται, ο πληθωρισμός και οι δημόσιες δαπάνες μειώνονται -χωρίς, μάλιστα, να μειώνονται οι κοινωνικές δαπάνες - κλπ. Υπαινίχθηκε μάλιστα, πως τα οφέλη από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας δεν πηγαίνουν όλα στο μεγάλο κεφάλαιο αλλά πως παίρνουν το μερίδιό τους και οι εργαζόμενοι. «Το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, δηλαδή μετά τον πληθωρισμό και τη φορολογία, αυξήθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 4,3% τα τελευταία δύο χρόνια» (!) υποστήριξε ο υπουργός, σπεύδοντας να εξηγήσει πως έχουν όχι μόνο βελτίωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος, αλλά και των πραγματικών μισθών! Για να γίνει μάλιστα πιο πειστικός, ανέφερε πως «οι μισθοί ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν από το 32,8% το 2003, στο 34,1% το 2005», γεγονός που - όπως υποστήριξε - συνιστά αναδιανομή υπέρ των μισθωτών, όχι υπέρ των κερδών!...

Οι ισχυρισμοί του υπουργού, ότι οι οικονομικές (εισοδηματικές και άλλες) πολιτικές που εφάρμοσε στη διετία η κυβέρνηση της ΝΔ, οδήγησαν δήθεν στην «αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος υπέρ των μισθών και όχι των κερδών» και άρα στην αύξηση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, είναι το λιγότερο αστήρικτοι και προκλητικοί. Οι ισχυρισμοί αυτοί καταρρίπτονται τόσο από τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες και εν γένει τα πλατιά λαϊκά στρώματα όσο και από μια σειρά επίσημα στοιχεία του κράτους.

Τα στοιχεία, που τεκμηριώνουν του λόγου το αληθές, είναι πολλά. Εμείς, θα παραθέσουμε μόνο 3 στοιχεία, από το σύνολο των βασικών οικονομικών μεγεθών, για να ρωτήσουμε τους κυβερνώντες (χτεσινούς και σημερινούς): Αν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας εξελισσόταν τόσο ευνοϊκά, όπως την εμφάνιζε μέχρι τις 7 Μάρτη 2004 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από τις 8 Μάρτη 2004 μέχρι σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, πώς είναι δυνατόν η οικονομία να πηγαίνει καλά για όλους τους Ελληνες (και για τους πλούσιους και για τους φτωχούς) και την ίδια ώρα ο δανεισμός του δημοσίου (και των νοικοκυριών) να καλπάζει ανεξέλεγκτα στα ύψη;

Πρώτον, αποτελεί άραγε δείκτη ευημερίας του λαού το γεγονός ότι - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - τα τελευταία χρόνια ο δανεισμός των νοικοκυριών στις τράπεζες (καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια) αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 30% το χρόνο; Είναι τυχαίο, ότι αρκετές χιλιάδες νοικοκυριά - με τάση αύξησης κάθε χρόνο - αδυνατούν να ξεπληρώσουν τις τοκοχρεολυτικές τους δόσεις, με ό,τι συνεπάγεται αυτή η αδυναμία τους; Αραγε, δανείζονται από...«χόμπι» ή από ανάγκη τα εργαζόμενα νοικοκυριά;

Δεύτερον, θεωρείται δείκτης ευημερίας της οικονομίας το γεγονός ότι οι κυβερνώντες ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία (ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, εκποίηση εκτάσεων του δημοσίου κλπ.), με πρόσχημα τη μείωση του δημόσιου χρέους, αλλά το δημόσιο χρέος να αυξάνεται κατά κάθε χρόνο μερικά δισεκατομμύρια ευρώ και να παραμένει σταθερά πάνω από 110% του ΑΕΠ, ενώ ο στόχος των κυβερνώντων ήταν να το μειώσουν στο 80% του ΑΕΠ;

Τρίτον, αποτελεί «δίκαια αναδιανομή του εισοδήματος» το γεγονός ότι επί σειρά ετών έχουμε αύξηση των φορολογικών βαρών για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα και παράλληλα μείωση της φορολογίας για το μεγάλο κεφάλαιο ή μήπως διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων; Ενδεικτικό, είναι και το γεγονός ότι το 2006 - συγκριτικά με το 2003 - ενώ ο φόρος εισοδήματος που παρακρατήθηκε από μισθωτούς και συνταξιούχους εμφανίζεται αυξημένος κατά 57,8%, στην ίδια περίοδο ο φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων (επιχειρήσεων κερδοσκοπικού χαρακτήρα, όπου ανήκει και η πλειοψηφία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων) αυξήθηκε μόλις 6,7%!

Κακά τα ψέματα. Οσο και να επιμένει η κυβέρνηση της ΝΔ - το ίδιο έκαναν στο παρελθόν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - η αλήθεια που θέλει την οικονομία να λειτουργεί βάσει του νόμου των «συγκοινωνούντων δοχείων», δεν κρύβεται. Και η αλήθεια αυτή - το γεγονός δηλαδή ότι τα ποσοστά ονομαστικής αύξησης μισθών και συντάξεων περιορίζονται σε μονοψήφιο αριθμό (μεταξύ 2% και 4% και πάντως γύρω από τον άξονα του επίσημου πληθωρισμού) ενώ τα ποσοστά αύξησης των επιχειρηματικών κερδών είναι διψήφιος αριθμός (για πολλές μεγάλες επιχειρήσεις είναι συχνά τριψήφιος) - λέει πως όλα τα μοντέλα οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, ήταν ταξικά και εντόνως αντιλαϊκά. Και δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, αφού καταρτίστηκαν με βάση τις «συνταγές» ή και «εντολές» της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, που θέλουν τις οικονομίες να στηρίζονται στην κερδοσκοπική ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και στην ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Κι όμως ο υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, υπεραμυνόμενος των πολιτικών του «λιγότερου κράτους» - επιδιώκεται με τη μείωση της συμμετοχής του Δημοσίου στη διαμόρφωση του ΑΕΠ (ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ) αλλά και τη συνεχή συρρίκνωση των κρατικών δαπανών (κυρίως για μισθούς, συντάξεις, κοινωνικούς σκοπούς κλπ.) - που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ, έκανε λόγο για ...«ελληνικό αναπτυξιακό υπόδειγμα». Και αφού απέκρυψε το γεγονός πως το ίδιο μοντέλο αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής εφαρμόζεται - σε διάφορες παραλλαγές και μικροδιαφοροποιήσεις - από όλες τις κυβερνήσεις των χωρών μελών της ΕΕ, κάλεσε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να το στηρίξουν, δίνοντας τη συναίνεσή τους στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Ευχαριστούμε, κύριε Αλογοσκούφη. Δε θα πάρουμε, γιατί τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών όχι μόνο δε λύνουν τα προβλήματα της οικονομίας και των εργαζομένων, αλλά αναπαράγουν το φαύλο κύκλο των αδιεξόδων, με μόνο κερδισμένο το μεγάλο κεφάλαιο.