Μια μικρή λογοτεχνική απόδραση θα κάνουμε σήμερα με το κλασικό πλέον μυθιστόρημα: «Εκατό χρόνια Μοναξιά» (εκδόσεις «Λιβάνη»). Ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες θα μας ξεναγήσει σε ένα φανταστικό μέρος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

«Το Μακόντο ήταν τότε ένα χωριό με είκοσι σπίτια από πηλό και καλάμια, χτισμένα στην όχθη ενός ποταμού με διάφανα νερά, που κυλούσαν σε μια κοίτη με λείες πέτρες, άσπρες και τεράστιες, σαν προϊστορικά αυγά. (...)

Μέσα σε λίγα χρόνια, το Μακόντο είχε γίνει το πιο τακτικό κι εργατικό χωριό απ' όλα όσα γνώριζαν οι τριακόσιοι κάτοικοί του. Ηταν ένα πραγματικά ευτυχισμένο χωριό, όπου κανείς δεν ξεπερνούσε τα τριάντα κι όπου κανείς δεν είχε πεθάνει. (...)

Στα νότια βρίσκονταν τα έλη, σκεπασμένα μ' ένα αιώνιο φυτικό στρώμα και το απέραντο σύμπαν του μεγάλου βάλτου, που, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Τσιγγάνων, δεν είχε τέλος. Ο απέραντος βάλτος στα δυτικά ενωνόταν με μιαν απέραντη έκταση νερού, δίχως ορίζοντα, όπου ζούσαν κάτι κήτη με μαλακό δέρμα και γυναικείο κεφάλι και κορμί, που, με τα καταπληκτικά βυζιά τους, γοήτευαν τους ναυτικούς και προκαλούσαν το θάνατό τους. Οι Τσιγγάνοι αρμένιζαν έξι μήνες σ' αυτά τα μέρη, προτού συναντήσουν τη λουρίδα της στεριάς, απ' όπου περνούσαν τα μουλάρια του ταχυδρομείου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία, η μοναδική πιθανότητα επαφής με τον πολιτισμό ήταν Ο δρόμος του Βορρά. (...)

Η ιδέα πως το Μακόντο βρισκόταν σε χερσόνησο επικράτησε για πολύ καιρό, εμπνευσμένη από τον αυθαίρετο χάρτη που σχεδίασε ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία, όταν επέστρεψε από την εκστρατεία του. Τον ζωγράφισε θυμωμένος, υπερτονίζοντας από κακία τις δυσκολίες της επικοινωνίας, σαν να 'θελε να τιμωρήσει τον εαυτό του για την ελαφρομυαλιά του, όταν διάλεγε το μέρος».