Η συντρόφισσα Μαρία, κοιτάζει απέναντι στο βουνό. Βλέπει τους νέους να παίζουν, να τραγουδούν, να χορεύουν, να συζητούν, να μαθαίνουν ζωντανά την ιστορία. «Πόσα παιδιά σκοτώθηκαν εδώ... Πόσα ξεψύχησαν στα χέρια μου...». Τα μάτια πλημμύρισαν από δάκρυα. «Χρυσαυγή» τη φώναζαν οι συμμαχητές της. Δύο χρόνια, 1947 και 1948, πολέμησε στο Γράμμο και στο Βίτσι. Το Δεκέμβρη του '48 τραυματίστηκε και πέρασε στη Γιουγκοσλαβία. «Μπήκαμε στη φωτιά χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σήμερα η επίθεση δε γίνεται με μπαρούτι. Οι νέοι είστε αντιμέτωποι με την ανεργία. Η ακρίβεια τσακίζει. Eνα δρόμο έχουμε και πάλι να διαλέξουμε. Το δρόμο του αγώνα. Αγώνας, πάντα αγώνας. Ετσι θα νικήσουμε».