Σάββατο απόγευμα, στον κεντρικό δρόμο του Νεστόριου. Μια παρέα Κνιτών περνάει έξω από την αυλή ενός σπιτιού, όπου από ώρα κάθονται και συζητούν ηλικιωμένες γυναίκες. Η μία, τους απευθύνεται, με βλέμμα γεμάτο αγάπη, περηφάνια, χαρά: «Ωραία που τραγουδούσατε χτες, σας άκουγα... Δύο ώρες έκλαιγα και για τρεις ώρες μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ...». Υποψιαζόμαστε... Τη ρωτάμε. Μας επιβεβαιώνει: Δύο χρόνια στο Δημοκρατικό Στρατό, τρία χρόνια εξορία. Και να εξακολουθεί να κοιτάζει τα παιδιά με λατρεία...