ΕΞΗΝΤΑ χρόνια Κώστας Βιδάλης. Ναι, πέρασαν 60 χρόνια, που το Κόμμα μας, η εφημερίδα μας, ο μεγάλος εκείνος κόσμος του ΕΑΜ και χιλιάδες άλλοι απλοί άνθρωποι μάθαιναν τούτες τις μέρες, τη συγκλονιστική είδηση, πως στη Θεσσαλία οι συμμορίτες του Σούρλα είχαν, ύστερα από άγριο, κτηνώδη βασανισμό, σκοτώσει τον πασίγνωστο και ευρύτατα αγαπητό και στους αντιπάλους ακόμη, τον κομμουνιστή δημοσιογράφο Κώστα Βιδάλη.

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ και δάσκαλός μας στης δημοσιογραφίας τα πρώτα εκείνα βήματα, σε αγκαθερούς δύσκολους τόπους. Μα ήταν και τύχη καλή πως βρέθηκες κοντά του, θα λέγαμε, στον ίσκιο του... Εκείνη ακριβώς την εποχή, πολιτικός συντάκτης του «Ρ» και της «Ελεύθερης Ελλάδας», βρισκόταν νύχτα - μέρα στην έπαλξη για να έχει η εφημερίδα μας όχι μόνο ειδησεογραφική πληρότητα, αλλά κυρίως να δώσει τον εξοντωτικό διωγμό ενάντια στην Εθνική Αντίσταση που αμέσως μετά τη Βάρκιζα εξαπόλυσαν οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες, οι Σκόμπηδες και φυσικά με την ταμπέλα της ελληνικής κυβέρνησης τα παλιά αστικά κόμματα, οι δοσίλογοι, τα αναθρέμματα της ξενοκρατίας και της υποτέλειας.

ΔΕΚΑΔΕΣ οι παρακρατικές ένοπλες ομάδες, με γεωγραφική κατανομή είχαν αναλάβει το έργο της εξόντωσης που σχεδίασαν οι ιμπεριαλιστές Αγγλοι και Αμερικανοί.

Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ, κάστρο άπαρτο στα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης, ζούσε εκείνο το καλοκαίρι την άγρια, τη λυσσαλέα, εξοντωτική επίθεση «κρατικών» και παρακρατικών συμμοριών για να κάμψουν το δημοκρατικό φρόνημα, καθώς προετοίμαζαν το νόθο δημοψήφισμα για την επιστροφή του Γλύξμπουγκ.

ΚΟΛΥΜΠΟΥΣΕ κυριολεκτικά στο αίμα και ο «Ρ» καθημερινά έδινε, μ' όσα στοιχεία είχε, την εικόνα της κόλασης που επικρατούσε στη Θεσσαλία. Οι συμμορίες του Σούρλα και του Καλαμπαλίκη είχαν εξαπολύσει τον τρόμο και το θάνατο. Ο Βιδάλης, έμπειρος πολιτικός συντάκτης, παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή και έγκαιρα διαπίστωνε ότι η ενημέρωση που «σέρβιρε» η κυβέρνηση με τον Σπυρέτο Θεοτόκη ήταν εμπαιγμός. Οι ειδήσεις μάλιστα για τις λεγόμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις «τον είχαν εξαγριώσει και είναι τότε, που τρεις φορές απαίτησε από την εφημερίδα να σταλεί στη Θεσσαλία και τις τρεις φορές του αρνήθηκαν. Οπως γράφει στην ανακοίνωσή της η Συντακτική Επιτροπή του «Ρ» (21 Αυγούστου 1946) την τετάρτη φορά επέμεινε: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τίμιο αυτό, που κάνουμε. Δεν μπορεί να γίνονται αυτά που γίνονται στη Θεσσαλία κι εμείς εδώ να περιμένουμε τις "μπούρδες" του Θεοτόκη. ΕΠΙΜΕΝΩ να φύγω αύριο το πρωί».

ΚΙ ΕΦΥΓΕ κυριολεκτικά σαν σίφουνας ένα κυριακάτικο απόγευμα σαν σήμερα, όπως θα πει αργότερα η συντρόφισσά του Κάτια Βιδάλη. «Είχαμε πάει εκείνο τ' απόγιομα (11 Αυγούστου 1946) σ' ένα γάμο δυο πολύ αγαπητών μας φίλων. Μόλις τέλειωσε η στέψη, μου λέει ανοιχτόκαρδα: Εγώ φεύγω. Εχω δουλιά. Χαιρέτισέ τους και από μένα. Πήγε στο σπίτι, πήρε το βαλιτσάκι του κι έφυγε για τη Θεσσαλία». Η ίδια, συμπληρώνοντας θα προσθέσει: «Κανείς δεν τον έστειλε στο στόμα του λύκου. Και ο Καραγιώργης διευθυντής του "Ρ" και οι σύντροφοι και συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν. Μέρες είχε μείνει άγρυπνος, με την καρδιά φουρτουνιασμένη για τους Σούρληδες που καίγανε τα χωριά, που άρπαζαν το βιος του κοσμάκη, που έδερναν μέχρι θανάτου, που βίαζαν γυναίκες και σκότωναν αγωνιστές... Πρέπει να κάμω τη δουλιά μου, να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο και να αποκαλύψω τους δράστες».

ΕΤΣΙ άρχισε η μεγάλη διαδρομή για ύστατο ρεπορτάζ που το σφράγισε με το αίμα στα χώματα της Θεσσαλίας. Μια νύχτα θεοσκότεινη (14 Αυγούστου 1946) θα φτάσει το μαρτυρικό τέλος, φρικιαστικό σ' όλες τις λεπτομέρειες. Αψηφώντας τους δημίους θα βροντοφωνάξει: ΤΟ ΕΑΜ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ».

Η ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ είδηση για το έγκλημα προκαλεί συγκλονισμό στο πανελλήνιο και στο εξωτερικό. Στη μεγάλη αίθουσα του «Ρ» απέραντος είναι ο πόνος και θλίψη, ενώ την ίδια στιγμή μια πλατύτατη συμπαράσταση αγκάλιαζε την εφημερίδα μας για την απώλεια του συντρόφου μας Κ. Βιδάλη.

ΣΠΑΝΙΑ άλλη φορά να είχε εκδηλωθεί τέτοια συμπαράσταση. Παρόντες όλοι, με κάθε τρόπο. Οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, οι άνθρωποι του Τύπου και αμέτρητοι άλλοι απλοί άνθρωποι, με διαφορετικές απόψεις εξέφραζαν την οργή τους για το δημοσιογράφο που είχαν τόσο αγαπήσει. Μηνύματα συμπαράστασης από τους ωκεανούς, από τους ναυτεργάτες, αλλά από τους αντιφασίστες που αντάμωσαν μαζί του στον εμφύλιο της Ισπανίας.

ΕΞΗΝΤΑ χρόνια από τότε. Τιμάμε σήμερα τον Κ. Βιδάλη σαν κληρονομιά ακριβή, σαν μήνυμα και σαν εντολή. Εζησε σε ώρες μεγάλες και σε οργισμένους καιρούς. Ενας αγωνιστής δημοσιογράφος στρατευμένος στις γραμμές του ΚΚΕ που πάλεψε κι έδωσε τη ζωή του για την εθνική απελευθέρωση για την ανεξαρτησία και τη δημοσιογραφία. Και πάντα κοντά στο λαό, στη φτωχολογιά. Το όνομά του παραμένει πάντα σημείο αναφοράς με μια υψηλή έννοια τιμής για την αποστολή του δημοσιογράφου.

• Για τον Κ. Βιδάλη μερικά ακόμη συμπληρωματικά στο γραφτό της άλλης Κυριακής.