Σε μοναδικές ερμηνείες της Σωτηρίας Μπέλλου θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης αύριο Κυριακή, 6 με 8 το απόγευμα, στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

«Χτες το βράδυ είδα ένα φίλο σαν ξωτικό να τριγυρνά»: Ισως τούτος ο στίχος να ήταν ολόκληρη η ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου. Ενα ζεϊμπέκικο «αυστηρό» ήταν η ζωή της, από αυτά που καλύτερα να μη «χορεύονται», όπως έλεγε και η ίδια, καθώς ξεχώριζε μερικά τραγούδια που απευθύνονται στο μυαλό και την καρδιά και δεν είναι για επίδειξη...

Η φωνή της «κουβαλούσε» τις μνήμες σκληρών βροχερών απογευμάτων που ήταν τα απογεύματα των πολλών, η φωνή της «ξεφύλλιζε» τα φύλλα των ημερολογίων δίσεχτων χρόνων, όπως ήταν τα χρόνια των πολλών...

Η φωνή της ήταν η «φωνή» της αξιοπρέπειάς της, του ενστίκτου της, του αγώνα της, του δικού της «νόμου» και του δικού της «δρόμου». Ηταν η φωνή μιας ζωής που επειδή είχε περάσει τόσα βάσανα και τέτοιο φόβο, είχε νικήσει και τα βάσανα και το φόβο...

Μια φωνή που έβγαινε καθαρή, ατόφια, «αυστηρή», μια φωνή που μέσα από τα τραγούδια, αλλά και στη ζωή τα έλεγε ορθά - κοφτά και αρκετές φορές θυμωμένα, όμως πίσω από το «θυμό» κρυβόταν η πιο μεγάλη τρυφερότητα και μια μεγάλη καρδιά που δεν άντεχε την ανέχεια, τη φτώχεια και την πείνα...

Ολη της η πορεία ήταν μια μάχη ενάντια σε θεούς και δαίμονες με όπλο έναν «ατίθασο» χαρακτήρα που της έφερνε «δυσκολίες». Αλλά η Σωτηρία Μπέλλου έτσι ήταν...

Η δεκαετία του '60 έκλεισε με την Μπέλλου να τραγουδά το αριστουργηματικό «Σαν πεθάνω στο καράβι». Από εκεί και μετά τα «περάσματα» δυσκόλευαν για τους παλιούς.

Η «δεύτερη καριέρα» της ξεκίνησε στα τέλη του 1964 και με κατά καιρούς διακοπές θα διαρκέσει ως το 1994 που εμφανίστηκε στην τελευταία συναυλία της με τον Ηλία Ανδριόπουλο στο «Παλλάς». Η μεγάλη σημασία αυτής της «δεύτερης καριέρας» ήταν ότι οι νέοι δρόμοι του τραγουδιού στηρίχτηκαν στο αίμα της ψυχής των παλιών.

Τα επόμενα τρία χρόνια η μοναξιά κατέκλυσε τη ζωή της. Κρατιέται από το μοναδικό πάθος της, τον τζόγο. Η ασθένεια χτύπησε αυτή τη μοναδική φωνή.

Η τελευταία ζαριά δεν «έκατσε» καλή. Ηταν ντόρτια.

Η Σωτηρία έκλεισε το παράθυρο στον κόσμο. «Εφυγε» στις 27 Αυγούστου του 1997, χωρίς κουβέντες, κρατώντας στην ψυχή της πικρά «μυστικά και ντοκουμέντα».