Το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Καραμανλή υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου

Για να δικαιολογήσει την εμμονή του αυτή, εμφάνισε τις μεταρρυθμίσεις - που προώθησε και συνεχίζει να προωθεί η κυβέρνησή της ΝΔ - σαν δέσμη... προοδευτικών μέτρων και πολιτικών που θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και άρα θα διασφαλίσουν την ευημερία του ελληνικού λαού! Το επιχείρημά του, ήταν πως μέσα από τις μεταρρυθμίσεις θα ξεπεραστούν τα προβλήματα της «ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας», γεγονός που «θα επιτρέψει στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, να απογειωθεί, να παράξει περισσότερο, να παίξει σημαντικότερο ρόλο στα διεθνή τεκταινόμενα - και σίγουρα στον ευρωπαϊκό περίγυρο και, βέβαια, να γεννήσει εκείνο το κοινωνικό μέρισμα που θα επιτρέψει τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου όλων των Ελλήνων, και κυρίως των εισοδηματικά ασθενέστερων».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, προσπάθησε να μας πείσει - και με όσα είπε από το βήμα της ΔΕΘ - πως για το μόνο που ενδιαφέρεται και πασχίζει η κυβέρνησή του, δεν είναι τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των οικονομικά ασθενέστερων (εργαζομένων και άλλων λαϊκών στρωμάτων) μέσα από την αύξηση του εγχώριου πλούτου! Και όλα αυτά, θα πραγματοποιηθούν, με τις «μεταρρυθμίσεις» και άλλες «διαρθρωτικές αλλαγές» που επαγγέλλεται η κυβέρνηση της ΝΔ.

Η μεταρρύθμιση, ανήκει στην κατηγορία των λέξεων και εννοιών με θετικό φορτίο, επειδή προδιαθέτει την κοινή γνώμη (πλούσιους και φτωχούς, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους) πως αυτό που θα προκύψει από τις αλλαγές στην εφαρμοζόμενη πολιτική (στην οικονομία, την κοινωνία και άλλους τομείς) θα είναι «καλύτερο» από αυτό που υπήρχε πριν. Αυτό, όμως, δεν είναι σωστό. Οπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, έτσι και η μεταρρύθμιση - το ίδιο ισχύει και για τις λέξεις «αλλαγή», «εκσυγχρονισμός», «ανανέωση» κλπ - δε φέρνουν, συνήθως, «ευημερία» και «καλύτερες μέρες» για ΟΛΟΥΣ, αλλά το αντίθετο.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να δούμε πού οδηγεί το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που επαγγέλλονται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση της ΝΔ, θα πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε το ταξικό περιεχόμενο της εφαρμοζόμενης μεταρρύθμισης. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε, θέτοντας το ερώτημα: «Μεταρρυθμίσεις προς όφελος ποιου;» ή για ποιους θα είναι «καλύτερα»; Ετσι, θα φανούν και οι δύο όψεις των μεταρρυθμιστικών μέτρων και πολιτικών. Η πρώτη είναι αυτή που δείχνει τους ευνοημένους των μεταρρυθμίσεων και η άλλη που δείχνει τους ζημιωμένους. Αν, προκύψει ότι κερδίζουν οι πολλοί (οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς), τότε μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για φιλολαϊκή - προοδευτική μεταρρύθμιση. Αντίθετα, αν ευνοούνται και ωφελούνται οι λίγοι (μεγαλοεπιχειρηματίες, πλουτοκρατία), τότε η μεταρρύθμιση είναι σαφώς αντιδραστική, οπισθοδρομική, φιλομονοπωλιακή.

Η εμπειρία από τα 2,5 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ είναι πλούσια σε παραδείγματα που βεβαιώνουν πως το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Καραμανλή υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και εν γένει της ολιγαρχίας του πλούτου. Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, θα παραθέσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποκαλύπτουν τον ταξικό - έντονα αντιλαϊκό - χαρακτήρα του μεταρρυθμιστικού προγράμματος της ΝΔ. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των μεταρρυθμίσεων της Στρατηγικής της Λισαβόνας, που αποσκοπεί στο να γίνει η ΕΕ (και οι χώρες - μέλη της) περισσότερο... ανταγωνιστική.

Ο ταξικός και έντονα αντιλαϊκός χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεων της ΝΔ, είναι ιδιαίτερα αισθητός (και στους εργαζόμενους που πληρώνουν και στους μεγαλοεπιχειρηματίες που καρπώνονται τα οφέλη) με τις αλλαγές που προωθήθηκαν μέχρι τώρα:

-- Στη φορολογία. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι με νομοθετικές ρυθμίσεις που ψήφισε η κυβέρνηση Καραμανλή: Πρώτον, μείωσε κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες τους συντελεστές φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών (η μείωση που άρχισε το 2005 θα ολοκληρωθεί το 2007) και παράλληλα διεύρυνε παραπέρα τις φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι, τα αφεντικά των μεγάλων επιχειρήσεων και οι μεγαλομέτοχοι θα ενισχύσουν το «κομπόδεμά» τους, αφού θα πληρώνουν λιγότερους φόρους για τα κέρδη και τα μερίσματα. Δεύτερον, διατήρησε ατιμαριθμοποίητη τη φορολογική κλίματα για τα εισοδήματα των εργαζομένων - ανέβαλε για το 2007 τη μεταρρύθμιση της φορολογίας φυσικών προσώπων - με το επιχείρημα ότι «δεν αντέχει η οικονομία». Αυτό είχε σαν συνέπεια την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των μισθωτών και συνταξιούχων (λόγω της αύξησης του πληθωρισμού και τις ισχνές ονομαστικές αυξήσεις που παίρνουν με την ελεγχόμενη εισοδηματική πολιτική, πληρώνουν περισσότερους φόρους). Τρίτον, φόρτωσε νέα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα με τις αυξήσεις τόσο των συντελεστών ΦΠΑ (κατά 1 ποσοστιαία μονάδα από τον Απρίλη του 2005) όσο και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης στα καύσιμα, τα ποτά τα τσιγάρα, τα τέλη κινητής τηλεφωνίας κλπ. Τέταρτον, συνέχισε την εφαρμογή των ρυθμίσεων τύπου «πληρώστε και σώστε», που εφάρμοζαν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με τις οποίες οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικρές επιχειρήσεις αναγκάζονταν να πληρώσουν πρόσθετους φόρους για να πάρουν το... συγχωροχάρτι της Εφορίας.

-- Στο καθεστώς λειτουργίας των ΔΕΚΟ και εν γένει στο κράτος. Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν αρκέστηκε στη συνέχιση της πολιτικής των «αποκρατικοποιήσεων», που εφάρμοσαν με ευλαβική συνέπεια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Ανταποκρινόμενη στα κελεύσματα της Στρατηγικής της Λισαβόνας και των ντόπιων κεφαλαιοκρατών, ψήφισε νόμους που διευρύνουν την κερδοσκοπική ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Στα πλαίσια αυτά κατάργησε τον κανονισμό λειτουργίας στον ΟΤΕ, πούλησε την Εμπορική Τράπεζα στο γαλλικό κεφάλαιο, συνέχισε την πώληση στους ιδιώτες πακέτων μετοχών του ΟΤΕ, των ΕΛΠΕ, της Εθνικής Τράπεζας κλπ. Παράλληλα, ψήφισε το νόμο για τις «Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» (ΣΔΙΤ), με τον οποίο η κυβέρνηση παραδίδει στην εκμετάλλευση του ιδιωτικού κεφαλαίου τις υποδομές και άλλες δραστηριότητες που ασκούσε αποκλειστικά τα κράτος, όπως σχολικά κτίρια, πανεπιστημιακές μονάδες, φυλακές κλπ.

-- Στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, με την ψήφιση του νόμου με τον οποίο καταργεί κάθε κατάκτηση και δικαίωμα στους νεοπροσλαμβανόμενους και ψαλιδίζει τα δικαιώματα των ήδη εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες. Παράλληλα, έχει δρομολογήσει τις διαδικασίες για μεγαλύτερες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, με αλλαγές που θα συμφωνηθούν πριν τις εκλογές από τους «κοινωνικούς εταίρους» (σ.σ. δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, τις ελεγχόμενες από την ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ηγεσίες στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και άλλους φορείς) και θα εφαρμοστούν από την επόμενη κυβέρνηση.

Τα παραδείγματα, που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε - για να αποδείξουμε το αντιλαϊκό περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων που επαγγέλλεται η κυβέρνηση της ΝΔ - είναι πολλά. Μόνο όποιος κλείνει τα μάτια σκόπιμα, για να μην βλέπει την πραγματικότητα, αμφισβητεί ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις που προώθησε μέχρι τώρα η κυβέρνση της ΝΔ, όπως και τα προγράμματα «εκσυγχρονισμού που εφάρμοζαν μέχρι τις 7 Μάρτη 2004 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, είχαν και συνεχίζουν να έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα, τη μεταφορά εισοδημάτων από τις τσέπες των εργαζομένων και των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων στο μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι εξηγείται και το γεγονός, ότι οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, χειροκροτούν δημόσια τις μέχρι τώρα κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις. Πρόσφατο παράδειγμα, η έρευνα των ΣΕΒ - ICAP και το μόνο παράπονό τους είναι σχετικά με το ρυθμό που η κυβέρνηση προωθεί τις μεταρρυθμίσεις (στο Ασφαλιστικό, την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ, την κατάργηση των νομοθετικών περιορισμών στις απολύσεις και άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων κλπ).

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε πως όπως τα μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και των λαών έγιναν και γίνονται στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, έτσι και μια πληθώρα αντιλαϊκών και αντιδραστικών μέτρων που πάρθηκαν και συνεχίζουν να παίρνονται στην Ελλάδα από τους κυβερνώντες («πράσινους» ή «γαλάζιους», σοσιαλιστές ή συντηρητικούς) λανσάρονται με το περιτύλιγμα της «αλλαγής», του «εκσυγχρονισμού» και της «ευημερίας» των εργαζομένων. Και είναι βέβαιο, πως η ίδια πολιτική θα συνεχίσει να εφαρμόζεται και στα επόμενα χρόνια από τις ηγεσίες των κομμάτων που έχουν υπερψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και θεωρούν «μονόδρομο» την εφαρμογή των μέτρων και πολιτικών που αποφασίζονται από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, το οποίο φροντίζει να υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και των κάθε είδους συνεργατών τους.

Η διέξοδος από τον «φαύλο κύκλο» των καπιταλιστικών μεταρρυθμιστικών ή εκσυγχρονιστικών προγραμμάτων βρίσκεται στο συντονισμό της πάλης των εργαζομένων με τα άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα, για την ανατροπή των συγκεκριμένων πολιτικών και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής, όπου θα απαγορεύεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.