Από μικρός ήθελα να γίνω ποιητής, όχι για να γράφω ποιήματα, αλλά για να μετατρέπω τα πράγματα σε λέξεις που οι άλλοι δε θα τις καταλάβαιναν. Ετσι, με τον τρόπο αυτό θα μπορούσα να έχω μια δικιά μου γλώσσα και μέσα από αυτή να επικοινωνώ με ένα δικό μου κόσμο, όπως τον είχα φτιάξει μέσα στα δικά μου οράματα. Γιατί, στο κάτω κάτω, αυτό δεν είναι ένας ποιητής; Ενας άνθρωπος ελεύθερος που ορίζει τα πράγματα με λέξεις δικές του και που αδιαφορεί αν οι άλλοι τον καταλαβαίνουν ή όχι. Ενας άνθρωπος ελεύθερος, γιατί δε μιλάει τη γλώσσα που μιλούνε οι άλλοι κι έτσι μπορεί όποτε θέλει να αναχωρεί μέσα σε έναν κόσμο πραγμάτων και λέξεων και να βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα θάνατο που αυτός κατασκευάζει στα μέτρα του, ώστε να μη μοιάζει με θάνατο, αλλά με ένα άλλο μέτρο ζωής ανυπολόγιστης σε χρόνο και έκταση, όσο ανυπολόγιστο μπορεί να είναι σε γενετικές εγγραφές το μυστηριώδες γονιδιόγραμμα ενός φελάχου που αποκοιμήθηκε δίπλα στο άλογό του, φυτεύοντας τον ερημικό του φαλλό βαθιά στην πυρακτωμένη άμμο της Τζέρμπα. Εκείνο το μικρό νησί στη Β.Α. Τυνησία, όπου κάποιοι ερευνητές ρομαντικοί τοποθετούν τη χώρα των Λωτοφάγων.
Δεν έγινα όμως ποιητής, γιατί έμπλεξα με τα πράγματα των ανθρώπων που δεν ανήκουν στη γλώσσα και γι' αυτό δεν μπορούν να μετατραπούν σε λέξεις, ανήκουν στην Ιστορία και μπορούν να μετατραπούν σε σύμβολα. Δεν μπορούν να μετατραπούν σε λέξεις κι όμως μπορούν να μιληθούν, όπως μιλιούνται τα παθήματα των ανθρώπων. Να γίνουν τραγούδι και μοιρολόι.
Εμπλεξα με τα πράγματα εκείνα που μπορούν να μετατραπούν σε όρους οικονομίας, αρχιτεκτονικής και ιδεολογίας. Μπορούν να γίνουν σχήματα, προβολές γραμμών και αριθμών. Να γίνουν εικόνες πράξεων, θηρευτικής αγωνίας και καλλιεργητικής αναμονής, εικόνες, κτηνοτροφικών μετακινήσεων στις ευρασιατικές στέπες, λίγο πιο πάνω από το δρόμο του μεταξιού και στους πρόποδες του Ταύρου, όπου από τη δύση της 4ης χιλιετίας σιδεράδες και αργυροχόοι, σαράφηδες και λαθρέμποροι παλεύουν με τα μέταλλα, στολίζουν τους ρυπαρούς αστραγάλους των γυναικών της Μεσοποταμίας και στην αρχή ενός αιματοβαμμένου απογέματος πυρπολούνται πάνω σε συσσωρευμένους κέδρους και κορμούς κωνοφόρων. Εγινα αρχαιολόγος.
Ηρθα, λοιπόν, αντιμέτωπος με την Ιστορία, όπως την περιέγραψε ο Ηρόδοτος ως ένα παραμύθι θαυμάτων. Οπως την περιέγραψε ο Μαρξ ως πάλη των τάξεων, όπως την περιέγραψε, ο Μπροντέλ μελετώντας τη Μεσόγειο, όπου το ψωμί, το κρασί και το λάδι είναι τα βασικά στοιχεία του πολιτισμού.
Και έτσι το παιδικό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε ως φάρσα. Εγινα ένας περίεργος ποιητής, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσα να μιλήσω για τα θαύματα της ζωής. Δε θα μπορούσα να μιλήσω για τις τάξεις και την πάλη τους. Ούτε θα μπορούσα να μιλήσω για το ψωμί, το λάδι και το κρασί.
Και το ερώτημα: Ποια είναι τα θαύματα της ζωής μέσα στης Ιστορίας τον κόλπο που βρίσκονται μπροστά στον ερευνητή, όταν αυτός ανοίγει τρύπες στη γη, όταν ανεβαίνει στο Εβερεστ μπαινοβγαίνει σε πυκνογραμμένες σελίδες βιβλίων, καθρεφτίζει το κουρασμένο του μέτωπο σε προθήκες καταστημάτων, κλαίει μυστικά μέσα σε φλύαρες και πληκτικές αίθουσες διαλέξεων; Μα το ψωμί, το λάδι και το κρασί. Ετσι αρχίζει ο άνθρωπος να γίνεται άνθρωπος. Να στέκεται απέναντι στη φύση και να την πετροβολάει. Ν' ανοίγει βαθιές τρύπες στη γη και να φυτεύει, ύστερα να θερίζει, ύστερα να συντρίβει καρπούς ανάμεσα σε πέτρες από βασάλτη, από πυριτόλιθο, οψιανό και χαλαζία, να φτιάχνει αλεύρι και ύστερα ψωμί. Αρχή της νεολιθικής, αρχή του παραγωγικού σταδίου. Αρχή της Ιστορίας, με άλλα λόγια. Ο άνθρωπος γίνεται γεωργός, κτηνοτρόφος. Κυνηγός είναι από παλιά. Ο,τι παράγει το τρώει. Δεν είναι έμπορος. Οταν όμως η γη και τα ζώα του δίνουν παραπάνω από όσο χρειάζεται για να ζήσει τότε αυτό που του περισσεύει τον βάζει σε πονηρές σκέψεις.
Του
Γιώργου Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
