Αλήθεια πώς σκέφτονται αυτόν τον καιρό οι δάσκαλοι και οι καθηγητές βέβαια και οι συνδικαλιστές τους. Οταν λένε πως οι πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι η τελευταία ευκαιρία ποια άλλη ευκαιρία έχουν στο μυαλό τους; Με ποιο τρόπο νομίζουν πως θα ξεφύγουν από την αποτυχία αυτού του Ιουλίου, για να κυνηγήσουν το χτυπημένο τους όνειρο; Φαίνεται να ξεχνούν όλοι αυτοί οι δημόσιοι παρηγορητές πως όλα αυτά τα εκατόν τόσες χιλιάδες παιδιά δεν "προσήλθαν" με ένα μπλε ή μαύρο στυλό διαρκείας και ένα μπουκαλάκι νερό, κρατημένο γερά στις ιδρωμένες τους παλάμες, στις ψυχρές αίθουσες των εξετάσεων, έτσι, για να παίξουν το αξέχαστο, για μας τους μεγάλους, παιχνίδι του "κλέφτη και του αστυνόμου". Προσήλθαν για να δώσουν μια απάντηση στο σκληρό ερώτημα: και τώρα τι; Ηξεραν όλα αυτά τα παιδιά πως τους περίμενε το καζάνι με τη φωτιά αναμμένη και το μεγάλο "κανίβαλο" να δίνει τα τελευταία παραγγέλματα. Ηξεραν, οπωσδήποτε, αυτά τα παιδιά πως δεν ήτανε, βέβαια η τελευταία τους ευκαιρία είχαν στηρίξει όμως πάνω σ' αυτήν μια αλυσίδα από μικρά όνειρα που όλα μαζί έκαναν το μεγάλο όραμα της ζωής τους. Σπουδές, έρωτες σημαδιακοί στα πανεπιστημιακά πάρκα, πτυχία με λαμπρές τελετές ορκωμοσίας, χαμόγελα γονικά και ασπασμοί μπροστά σε απαστράπτοντα φλας φωτογράφων. Και ύστερα η μεγάλη κατηφόρα για την αγορά, όπου οι "μεγάλες πόρτες" κλειστές και διπλοαμπαρωμένες, με το πτυχίο διπλωμένο στην "απομέσα". Τα αφεντικά να λένε "όχι", οι ανταγωνιστές να σου μπήγουνε από πίσω το συναδελφικό στιλέτο και έξω στους δρόμους οι εργαζόμενοι να σηκώνουν φρεσκοβαμμένα πανό και γροθιές πονεμένες, λες και δεν άλλαξε τίποτε. Λες και όλα πάνε πίσω, ξανά στην αρχή, ξανά στο σημείο εκείνο, όπου τα μαύρα είναι πιο πολλά από τα άσπρα, το ψωμί είναι πιο λιγοστό και τα τριαντάφυλλα μαραμένα.

Κι εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Εδώ, είναι ακριβώς, που δίνει το τελευταίο παράγγελμα ο φύλαρχος και οι πεινασμένοι αρχίζουν να χειροκροτούν! Και αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί δεν είμαστε σε θέση να βρούμε και να περιγράψουμε τις άλλες ευκαιρίες. Εχουν στενέψει όλα τα περιθώρια. Το ότι μεγαλώνει η Ευρώπη και ενώνεται δε σημαίνει τίποτε. Σ' όλα τα σταυροδρόμια συνθλίβονται οι άνεργοι, οι υποψήφιοι πληθαίνουν, οι αποτυχημένοι συνωθούνται και ασφυκτιούν ανάμεσα στους τυχερούς νικητές. Και τα ροζ καλαμάκια στις καφετερίες πολλαπλασιάζονται, τρυγώντας λαίμαργα το ισχνό χαρτζιλίκι των γονικών συντάξεων. Μπορεί να μην είναι οι Πανελλήνιες μια μοναδική και τελευταία προσπάθεια, μια μοναδική και τελευταία ευκαιρία για να περάσουν οι νέοι, με οργανωμένο τρόπο στη ζωή, και οι άλλες όμως που απομένουν δεν είναι σίγουρες και καθόλου, μα καθόλου εύκολες. Χρειάζεται, λοιπόν, αυτή τη στιγμή να συνειδητοποιήσουν οι "ηττημένοι" τι ακριβώς συμβαίνει. Να συνειδητοποιήσουν το γεγονός πως τίποτε δεν είναι έτοιμο, για να μετασχηματίσει τη χαμένη προσπάθεια σε μια άλλη. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ως αυτή η εφιαλτική παγκοσμιοποίηση, οι σκούρες προοπτικές της "νέας τάξης πραγμάτων", το Χονγκ Κονγκ που ξαναγίνεται κινέζικο, οι προσπάθειες των Αμερικανών να απομακρύνουν τους ισλαμιστές από την κυβέρνηση της Τουρκίας, το καζάνι που είναι έτοιμο να δεχτεί τους απανταχού της Ευρώπης αιχμαλώτους και λέγεται Μάαστριχτ δεν τους εγγυάται τίποτε. Γι' αυτό θα ήθελα, μέσα σε όλη αυτή την παραμυθητική λεξιλαγνία των "κουλάτων" (έτσι αποκαλούν οι νέοι τους ψύχραιμους) να πω και γω τα δικά μου τα σκληρά και τα αλύπητα. Να σας πω, δηλαδή, γλυκά μου παιδιά που αποτύχατε, πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Μην παρηγορείστε, λοιπόν, συνειδητοποιήστε σωστά την "ήττα" σας και αντισταθείτε. Αντισταθείτε σ' αυτούς που θέλουν να σας παρηγορήσουν, αντισταθείτε σ' αυτούς που χαμογελάνε δίπλα σας, για να σας πείσουν πως "ε, δε βαριέσαι, βρε αδελφέ, δε χάθηκε και ο κόσμος". Και, βέβαια, δε χάθηκε, αλλά προς τα κει πάει ολοταχώς, προς το χαμό. Γι' αυτό μη σταματάτε μπροστά στο ροζ καλαμάκι. Αντισταθείτε, για να αλλάξετε τα "πράγματα". Μόνο αυτό μπορεί να είναι μια άλλη χρυσή ευκαιρία. Αλλιώς, ο φύλαρχος περιμένει, για να δώσει το τελευταίο παράγγελμα!