Μετά τη σύνοδο του Συμβουλίου στο Αμστερνταμ και τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η πολυδιαφημιζόμενη αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ παίρνει την πορεία της πιο αντιδραστικής επίθεσης κατά των εισοδημάτων της εργατικής τάξης, των συνταξιούχων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Εκτός τούτου, στο στόχαστρο αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής βρίσκεται η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς της εργατικής δύναμης, η εντατικότητα της εργασίας, η απορύθμιση του χρόνου εργασίας, η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η αποδιάρθρωση του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης, η εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού κλπ.

Στη σύνοδο της Διακυβερνητικής του Αμστερνταμ υιοθετήθηκε η προσήλωση των κυβερνήσεων των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) στην απαρέγκλιτη τήρηση του "Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης", το οποίο όχι μόνο "δε μεταβάλλει τις απαιτήσεις συμμετοχής στο τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ)", αλλά τις κάνει ακόμα πιο αυστηρές, προβλέποντας, μάλιστα και επιβολή κυρώσεων "εάν ένα συμμετέχον κράτος - μέλος δε λάβει τα αναγκαία μέτρα" για την ακριβή εκπλήρωση των στόχων του προγράμματος "σύγκλισης" και της αναθεωρημένης Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Η δέσμευση των 15 κυβερνήσεων της ΕΕ για την εφαρμογή του "Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης" δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για δημαγωγικές ερμηνείες περί "δεξιού", "αριστερού", "κεντροαριστερού", "νεοφιλελεύθερου" και "σοσιαλιστικού" Μάαστριχτ. Αλλωστε αυτό το παραδέχονται "δεξιοί", "κεντροαριστεροί", "σοσιαλιστές" τύπου Γ. Παπαντωνίου, ο οποίος σε ομιλία του σε ημερίδα της ΟΤΟΕ δήλωσε πως, "οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές αντιλαμβάνονται πλέον ότι, η φιλελεύθερη, η δεξιά πολιτική, είναι η μόνη που δημιουργεί δυνατότητες απασχολήσεως" (Καθημερινή, 22 Ιούνη 1997).

Η κυβέρνηση του Σημίτη με το ψευτοδίλημμα: "ή προσαρμόζεται πλήρως η χώρα μας με τις εντολές της ΕΕ, ή καταστρέφεται", προσπαθεί να περάσει την πολιτική σταθερότητας του Αμστερνταμ, ρίχνοντας νέα βάρη στις λαϊκές μάζες.