Λοιπόν, τι τρέχει; | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Λοιπόν, τι τρέχει;

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Δύσκολο, το ξέρω, να πεις "ευχαριστώ, δεν έρχομαι". Η ακτινοβολία της τηλεόρασης σε πετάει - πιστεύεις - στα ουράνια. Σου δίνει μια και σε χώνει στα σπίτια, στα μυαλά των ανθρώπων. Και συ, αγαπάς, την "επικοινωνία". Λατρεύεις τις "διηγήσεις". Θέλεις να σε "ακούνε". Και υποκύπτεις!

Φοράς τα "καλά" σου. Παίρνεις και τα ωραιότερα χαμόγελα - που απόκτησες από όλα αυτά που σε έκαναν να ξεχωρίζεις - και στέκεσαι απέναντι στον "ανακριτή" σου: "λέγε, τι έκανες τότε και τότε;". Και - πιστεύεις, ο άτυχος - πως πρέπει να πεις τα πιο σημαντικά, γιατί αυτά ενδιαφέρουν. Τις μεγάλες στιγμές τις δικές σου,των συντρόφων σου, του τόπου σου και του κόσμου."Ναι αλλά σε πρόδωσαν οι δικοί σου"!

Μάταια εσύ απαντάς "οι δικοί μου στήθηκαν μπροστά στις μάντρες και τους τουφέκισαν". Εκείνος "ψάχνει" για τη διαφωνία. Θέλει να βρει τον "μίτο" που θα τον οδηγήσει στο συμπέρασμα πως άχρηστα αγωνίστηκες και συ και οι "δικοί" σου. Το ζητούμενο είναι να "αποδειχτεί" πως όλα ήταν "στημένα". Ολα προσχεδιασμένα. Και συ - και τόσοι άλλοι αγνοί πατριώτες - θύματα ενός αόρατου θύτη. Του Κόμματος!

"Μα το Κόμμα ήταν πρώτο μπροστά από τις μάντρες. Στο βαθύτερο βαθύ κελί των φυλακών. Στο αγριότερο άγριο νησί της εξορίας. Πρώτο αυτό δοκίμαζε τα χτυπήματα των βασανιστών. Πάνω του κάνανε ασκήσεις οι χωροφυλάκοι".

"Ομως θα 'πρεπε να είχαν προβλέψει", επιμένει αυτός μίζερα.

Και συ, θέλεις από "ευγένεια", που είσαι στο σπίτι του, θέλεις γιατί κουράστηκες από την επιμονή του, θέλεις - τέλος - γιατί δεν είσαι εκείνο που ήσουνα κάποτε, τότε που σημάδευες και σε σημαδεύανε, δεν του απαντάς, πως η ιστορία δε γράφεται με "προβλέψεις". Πως οι αγωνιστές δεν είναι χαρτορίχτρες. Ούτε αυτά τα θλιβερά "ταρό του έρωτα", που δείχνουνε τα κανάλια τους. Η ιστορία βάζει στους αγωνιστές την κάννη της στο κούτελο και τους ζητάει - πιεστικά και χωρίς αναβολές - το γράψιμό της. Δεν μπορείς να πεις "δεν έχω μελάνη". "Πάρε αίμα", θα σου φωνάξει. Πρέπει - οπωσδήποτε - να ολοκληρωθεί το "έργο". Να "παιχτούν" όλες οι πράξεις.

Κανένας δεν είναι - δεν πρέπει να είναι - αθώος. Και αυτός ξέρει τι θέλει από σένα, και συ ξέρεις τι θα σου ζητήσει. Μονομαχία στο όνομα της αλήθειας- και του ψέματος - γίνεται. Είσαι διατεθειμένος και προετοιμασμένος; Νικητής θα είναι αυτός που θα επιμείνει. "Τόπος στην οργή", εδώ δε χωράει. Με τα "λόγια" - και με τις εντυπώσεις - φτιάχνονται συνειδήσεις. Παίρνουν"εικόνες" από το χτες οι σημερινοί άνθρωποι. Φτιάχνουνε τις δικές τους προσλαμβάνουσες οι νέες γενιές. Δεν είναι μια κουβέντα, "έλα, στο πλατό, να τα πούμε". Είναι ιστορία!

Και την ιστορία, το ξέρεις, δεν την αποδίδεις με μυθεύματα. Δεν την εξηγείς με υποθέσεις. Δεν την ερμηνεύεις με μελοσυναισθήματα. Η ιστορία, θέλει ατράνταχτες λογικές. Απαιτεί και το σωστό και το λάθος. Και το δίκαιο και το άδικο. Μαζί της φτιάχνεται και ο άνθρωπος. Ποιος και από ποιον ζητάει"και την πίτα αφάγωτη και το σκύλο χορτάτο"; Αυτός που ζητάει το ακατόρθωτο, ζητάει το τίποτα! Αλλο να μην κάνεις λάθη και άλλο να μην τα διορθώνεις!

Και, τέλος πάντων, μπορώ, να ρωτήσω, τι τρέχει; Είναι τυχαία, λες, όλα ετούτα τα "βιβλία", όλοι ετούτοι οι "συγγραφείς"; Ολος αυτός ο ψίθυρος, που αρχίζει - πάλι - να σηκώνεται σαν κουρνιαχτός; Τι γυρεύουν, τάχα, να κρύψουν μέσα στη σκόνη; Στη σκόνη που γίνεται λάσπη από τα δάκρυα των "μετανιωμένων". Δε σε βάζουν σε υποψίες όλες αυτές οι μαυροφορεμένες Μαγδαληνές; Πώς μπορούν να καταριούνται τις αγκαλιές και τα φιλιά που αντάλλαξαν με την αιωνιότητα; Δε μιλάω για προδοσία. Η λέξη δεν αποδίδει την τραγωδία τους!

Οταν σε καλεί ο "ανακριτής" για "υπόθεσή σου" στο πλατό και στα τυπογραφεία, ξέρεις - πολύ καλά - πως σε καλεί για να ομολογήσεις. Να του δώσεις "πληροφορίες" χρήσιμες. "Στοιχεία" που θα τα στρέψει εναντίον σου και εναντίον μας.

Δε σου ζητάω να αρνηθείς την κουβέντα γύρω από το σωστό και το λάθος. Σου ζητώ να μη θεωρήσεις - άκριτα - το λάθος δοσμένο, όπως αυτοί επιμένουν και έχουν τους λόγους τους να επιμένουν. Σου ζητώ να μη θεωρήσεις το λάθος - σώνει και καλά - ότι έγινε. Σου ζητώ - το κυριότερο - να απαιτείς να γίνεται ολοκληρωμένη η κουβέντα. Να μπαίνουν απάνω στο τραπέζι και τα αρνητικά και τα θετικά. Και σε αυτή την περίπτωση, με αυτή την αριθμητική, ούτε το Κόμμα, ούτε εσύ, ούτε - πολύ περισσότερο - η αλήθεια έχει να χάσει.