"... ποια ολπίδα μπλιο μου πόμεινε και θέλω ν' ανιμένω; "
Κανονικά το σημερινό μου σημείωμα θα έπρεπε να είναι πολιτικό και μόνο πολιτικό. Θα έπρεπε, δηλαδή, η μοναδική μου έμπνευση, για να γράψω ό,τι γράφω αυτή τη στιγμή, να περιορίζεται σε σχόλια σχετικά με τις "αλλαγές" που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες. Στις επιστολές, στις συνεντεύξεις, στο πάνε κι έλα των προσκείμενων και των μη. Να περιοριστεί, με άλλα λόγια, η έμπνευσή μου σε μια και μοναδική ανάλυση της νέας εποχής, της νέας Ιστορίας που λένε πως άρχισε, από το απόγευμα εκείνο που ο κ. Παπανδρέου σήκωσε το αδύναμο χέρι του και υπόγραψε την επιστολή που κήρυσσε την έναρξη της καινούριας εποχής και μιας άλλης προσπάθειας, για να περιφρουρηθούν οι κατακτήσεις του λαού, μέσω της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, κτλ. κτλ. Δε θα το κάνω όμως αυτό. Η μάλλον δε θα το κάνω με τον τρόπο αυτό. Με τον τρόπο που παρακολουθούμε να γίνεται κάθε μέρα. Στις συζητήσεις της τηλεόρασης, στα πηγαδάκια των νοσοκομείων, στους αυλόγηρους της Βουλής, στις σοφίτες των ευγενών διαδόχων και στις αρένες όπου ετοιμάζονται οι κονταρομαχίες, στήνονται οι τέντες των επισήμων και κάπου εκεί στα μεγάλα τραπέζια στρώνονται τα άσπρα τραπεζομάντηλα, αραδιάζονται οι επιβλητικές τούρτες κάτω από το θλιμμένο βλέμμα της αρετούσας που κρατώντας σφιχτά το χέρι της νόνας της, ψιθυρίζει το γνωστό μοιρολόγι:
Ρωτόκριτε, ίντα θέλω μπλιο τη ζήση να μακραίνω;
ποια ολπίδα μπλιο μου πόμεινε και θέλω ν' ανιμένω;
δίχως σου πώς είν' μπορετό στον κόσμο μπλιο να ζήσω;
ανάθεμα το ριζικό στα φύλαγεν οπίσω!
Θέλω λοιπόν, να σχολιάσω τα συμβάντα με άλλον τρόπο, όπως αρμόζει σ' αυτό το κομμάτι του "Ριζοσπάστη" που αφιερώνεται κάθε Κυριακή στον πολιτισμό. Θέλω δηλαδή, να αναρωτηθώ: γιατί τις τελευταίες μέρες όλοι, οι πιο πολύ τουλάχιστον, μιλάνε για τη νέα εποχή; Γιατί όλοι, οι πιο πολλοί, τουλάχιστον, μιλάνε για τη μεγάλη νίκη της δημοκρατίας, τη μεγάλη νίκη του λαού, το μεγαλείο των τελευταίων πράξεων, την ιστορική σημασία των αποφάσεων της τελευταίας στιγμής, της στιγμής εκείνης, όπου τα τείχη καταρρέουν, οι δρόμοι του αίματος γεμίζουν νερό και οι αναπνοές δεν αποπνέουν τη μυρωδιά της ζωής, αλλά την αναστολή μιας άλλης συνταγής;
Γιατί, τέλος πάντων, θέλω να αναρωτηθώ, δε σκέφτεται κανένας, και άμα το σκέφτεται, γιατί δεν το λέει με φωνή δυνατή, πως τίποτε δεν πρόκειται ν' αλλάξει! Θέλω να πω πως καμιά καινούρια πολιτική δεν πρόκειται να βγει από τις τέντες των επισήμων, εκεί μπροστά στα στρωμένα τραπέζια, μπροστά στις επιβλητικές τούρτες και κάτω από το θρήνο της Αρετούσας. Τα χειροκροτήματα που ακούμε, οι χειραψίες που αστράφτουν κάτω από το βλοσυρό μάτι του κυκλώπα της ενημέρωσης, δε θα οδηγήσουν πουθενά. Θα μείνουν εκεί, να αντηχούν μέσα σε αίθουσες, πλήθουσες μεν, πλην όμως απρόθυμες. Μέσα σε αίθουσες, όπου η αντήχηση βοά την απελπισία της ερήμου, όπως στο φαράγγι της Πέτρας στην Ιορδανία, όπως στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο του μεταξιού, όπου οι σιωπηλοί καμηλιέρηδες κοιτάνε τη γη σκεπτικοί αναζητώντας με αγωνία τα πατήματα του Τιμούρ, κατακτητή φημισμένου και νικητή επίμονου. Και αυτό δε θα συμβεί, όχι γιατί η νέα βούληση δεν υποπτεύεται τα προβλήματα ούτε γιατί τα νέα χέρια που έπιασαν πριν από τρεις μέρες το τιμόνι είναι το ίδιο λιπόσαρκα και απρόθυμα με τα προηγούμενα. Δεν μπορώ να φανταστώ μια καινούρια εποχή να αρχίζει, γιατί οι αποφάσεις έχουν ληφθεί. Οι συμφωνίες έχουν υπογραφεί. Οι προκαταβολές εισπράχτηκαν και ο ιδρώτας των αδικημένων έχει μπει για τα καλά στο βαθύ αυλάκι που μόνο του δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
Και ήρθε η στιγμή να με ρωτήσετε έκπληκτοι, καχύποπτοι, σχεδόν βλοσυροί και θυμωμένοι: μα ο καινούριος αρχηγός; Και οι διαιτητές που άλλαξαν τις σφυρίχτρες τους; Τα καινούρια δίχτυα που κρεμάστηκαν στα γκολ - ποστ; Οι καινούριες σημαίες; Ολ' αυτά, τέλος πάντων, τα φρέσκα χαμόγελα και οι αναδιπλώσεις, όλες αυτές οι παχιές και τρυφερές μαζί κουβέντες για το κοινωνικό πρόσωπο της νέας κυβέρνησης, όλοι αυτοί που βγήκανε στην αγορά, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, φορώντας τις καταπράσινες τηβέννους τους, για να περιμένουν τους νέους "βαρβάρους"; Ολοι αυτοί, τέλος πάντων, που μιλάνε για τη νίκη τους, ενώ είναι ηττημένοι, που μιλάνε για τις νέες προοπτικές, ενώ είναι αναρμόδιοι, αυτοί που είναι οι ίδιοι και θέλουν να δείχνουν αλλιώς ή ενώ τα καταφέρνουν να φαίνουνται αλλιώς και όμως είναι οι ίδιοι, δε σηματοδοτούν, εν πάση περιπτώσει, το καινούριο; Οχι σας λέω. Οι αποφάσεις έχουν υπογραφεί και όπως είναι γνωστό οι υπογραφές δεν παίρνονται πίσω. Και δεν είναι μόνο οι γνωστές υπογραφές που νομιμοποιούν συμφωνίες, έργα και ανεργίες. Δεν είναι μόνο οι υπογραφές που αραδιάζονται τυπικά πάνω στα επίσημα στρογγυλά τραπέζια, την ώρα που κάτω από αυτά τα ίδια τραπέζια, προπηλακίζεται το δίκιο και η αυθεντική δημοκρατία. Προπηλακίζεται ο πολιτισμός από τις ίδιες γροθιές που πριν από λίγο δεν ήτανε γροθιές, ήτανε χέρια που κρατούσαν χρυσές πένες, και τις βουτούσαν μέσα σε νοθευμένες μελάνες, για να υπογράψουν τις συμφωνίες, ακόμα και τις θανατικές καταδίκες. Ετσι, μέσα στη σιωπή, για να μην το ακούσουν οι απ' έξω και καταλάβουν πόσες ρωγμές ανοίγει στα κορμιά των λαών, το οξύ μιας τέτοιας μελάνης. Δεν είναι μόνο αυτές οι τυπικές υπογραφές που περιγράφουν νέες αγορές και προσδιορίζουν νέους πελάτες. Είναι και οι άλλες, αυτές που προσδιορίζουν με ακρίβεια το μέλλον!
Γι' αυτό σας λέω, καλοί μου αναγνώστες, πως τίποτε δε θ' αλλάξει. Και πώς ν' αλλάξει, αφού το μέλλον έχει κιόλας προσδιοριστεί, ενώ το παρελθόν, όσο και αν φαίνεται σταθερό, περνάει τις τελευταίες του στιγμές; Μέσα στην παγίδα, λοιπόν, ενός παρελθόντος που είναι ετοιμόρροπο, και ενός επερχόμενου μέλλοντος, που είναι από άλλους προσδιορισμένο, πώς νααναζητήσεις την αλλαγή; Εξάλλου δεν είναι πρώτη φορά που μας την υποσχέθηκαν και ξέχασαν την υπόσχεσή τους στη γωνιά. Ζαλισμένοι από τις κραυγές και τις μυρωδιές της νίκης!
Θέλω να πω, πως καμιά καινούρια πολιτική δεν πρόκειται να βγει από τις τέντες των επισήμων, εκεί μπροστά στα στρωμένα τραπέζια, μπροστά στις επιβλητικές τούρτες και κάτω από το θρήνο της Αρετούσας. Τα χειροκροτήματα που ακούμε, οι χειραψίες που αστράφτουν κάτω από το βλοσυρό μάτι του κύκλωπα της ενημέρωσης, δε θα οδηγήσουν πουθενά. Θα μείνουν εκεί, να αντηχούν μέσα σε αίθουσες πλήθουσες μεν, πλην όμως απρόθυμες. Μέσα σε αίθουσες, όπου η αντήχηση βοά την απελπισία της ερήμου, όπως στο φαράγγι της Πέτρας στην Ιορδανία, όπως στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο του μεταξιού, όπου οι σιωπηλοί καμηλιέρηδες κοιτάνε τη γη σκεπτικοί αναζητώντας με αγωνία τα πατήματα του Τιμούρ, κατακτητή φημισμένου και νικητή επίμονου
Feeds
