Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΩΣΤΟΥΔΗΣ από την Αργυρούπολη Αττικής, πολλά χρόνια πολιτικός πρόσφυγας στην Ουγγαρία, γράφει σε επιστολή του: "Θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση στο αξιόλογο και τεκμηριωμένο με αρκετά στοιχεία άρθρο του Θ. Παπαρήγα στον "Κυριακάτικο Ριζοσπάστη" τις 31-12-95.

Στον πρόλογο ο Θ. Παπαρήγας αναφέρει: "... η Ουγγαρία ήταν για πολλά χρόνια ένα από τα χειρότερα δείγματα αντισοσιαλιστικής και αντεπαναστατικής διάβρωσης, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Με πλατιά βάση και βαθιές ρίζες μέσα σε μεγάλα στρώματα, στηριγμένες σε παραδόσεις ανοιχτά αντιδραστικού ή πιο ανοιχτά φασιστικού τύπου και νοοτροπίας, συχνά καθαρά μισθοφορικής, οι αντισοσιαλιστικές δυνάμεις έβαζαν έντονα τη σφραγίδα τους στην εθνική ζωή". Ομολογώ πως δεν κατάλαβα σε ποια Ουγγαρία αναφέρεται το άρθρο. Στην άρχουσα αστική τάξη της χώρας ή στο λαό της; Αν μιλάει για την άρχουσα αστική τάξη της χώρας, αναμφισβήτητα έπαιξε βαθύτατα αντιδραστικό ρόλο, είτε όταν βρισκόταν στην εξουσία είτε και μετά την ανατροπή της. Αν όμως πρόκειται για τον ουγγρικό λαό και την εργατική τάξη της Ουγγαρίας - αυτό δε διευκρινίζεται στο άρθρο - γίνεται μια μεγάλη και απαράδεκτη ιστορική αδικία. Και επειδή μιλάει για "... παραδόσεις ανοιχτά αντιδραστικού ή και ανοιχτά φασιστικού τύπου", οφείλουμε να σημειώσουμε τα παρακάτω: Ο ουγγρικός λαός το 1848 έκανε μια μεγαλειώδη επανάσταση ενάντια στην απολυταρχία των Αψβούργων, με βαθύτατο κοινωνικό περιεχόμενο. Η επανάσταση εκείνη συντρίφτηκε με την επέμβαση των ξένων δυνάμεων με επικεφαλής τον τσάρο Νικόλαο Α', με αποτέλεσμα να τουφεκιστεί και ο πρωθυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης, Λάγιος Μπάτιανι. Το 1919 η εργατική τάξη της Ουγγαρίας πήρε στα χέρια της την εξουσία και δημιούργησε τη δεύτερη μετά τη Ρωσία σοβιετική εξουσία, που την κράτησε 133 μέρες και που συντρίφτηκε με την ένοπλη επέμβαση των δυνάμεων της Αντάντ. Υστερα από αυτό ακολούθησε η αιματηρή δικτατορία του Χόρτι επί 26 χρόνια. Το 1947, στις πολυκομματικές κοινοβουλευτικές εκλογές το κομμουνιστικό Κόμμα ήρθε πρώτο γιατί είχε στο πρόγραμμά του τη διανομή της γης στους αγρότες και την εθνικοποίηση της βαριάς βιομηχανίας και των τραπεζών. Και τελευταία στις βουλευτικές εκλογές του 1994 ο ουγγρικός λαός μαύρισε το κυβερνών δεξιό κόμμα και έδωσε το 55% στο σοσιαλιστικό κόμμα, με την ελπίδα και απαίτηση να υπερασπίσει και διατηρήσει τις κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που είχε πριν το 1989. Οταν πάρουμε υπόψη τα προαναφερθέντα ιστορικά γεγονότα θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε και τις τελευταίες δυναμικές κινητοποιήσεις των Ούγγρων εργαζομένων, σιδηροδρομικών, εκπαιδευτικών, της σπουδάζουσας νεολαίας στη διαδήλωση των 70 χιλιάδων νέων μπροστά στο Κοινοβούλιο. Είναι αισιόδοξα μηνύματα που δείχνουν πως ο ουγγρικός λαός, απορρίπτοντας ό,τι αρνητικό υπήρχε στο παρελθόν, δε θα επιτρέψει να του αφαιρεθούν οι κατακτήσεις που απέκτησε στα 44 χρόνια της σοσιαλιστικής εξουσίας.