Αυτό το σημείωμα το αφιερώνω στον αξέχαστο αγωνιστή Ντίνο Οικονομόπουλο,που πέθανε το Νοέμβρη του '95. Τον γνώρισα στις φυλακές της Ακροναυπλίας, όταν τον μετέφεραν από τις στρατιωτικές φυλακές της Κορίνθου το Φλεβάρη του 1949. Ημασταν μια παρέα: Ο Ντίνος, ο Μέντζελος, ο Μένιος, ο Τρουμπούκης κι εγώ. Ολοι μελλοθάνατοι! Ο,τι παίρναμε σε χρήματα και δέματα από τους δικούς μας τα είχαμε όλα κοινά 100%. Ημαστε από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, γνωριζόμαστε για πρώτη φορά. Μας συνδέσανε τα κοινά ιδανικά και οι κοινοί αγώνες στη φυλακή πάνω στα αιτήματά μας: Κατά των συνεχιζόμενων εκτελέσεων και για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης (στον Α Θάλαμο πολιτικών κρατουμένων στριμωγμένοι 300 - 350. )

Ο Ντίνος είχε το χάρισμα να είναι πάντα ήρεμος, ψύχραιμος και πάντα γελαστός. Ηταν υπόδειγμα αγωνιστή κομμουνιστή. Ο τρόπος με τον οποίο περνούσε τις ιδέες του σε μας, τα 23χρονα παιδιά, αντανακλούσε σ' όλη του τη συμπεριφορά, σεβόταν τους αγωνιστές.

Μια μέρα μου είπε: Θα σε καλέσουν να σου δώσουν ένα βιβλίο, λέγεται"Πώς δενότανε τ' ατσάλι". Είναι στο όνομά σου.

Με φώναξαν στο επισκεπτήριο. Τι θέλεις; με ρωτά ο δεσμοφύλακας. Το βιβλίο μου, λέω. Διαβάζει τον τίτλο και κάνει ένα μορφασμό. Δε μου λες, με ρωτά, σιδεράς είσαι;... Δουλιά που βρήκες να κάνεις, σχολίασε. Ε, κύριε φύλακα - είπα - όλοι κάποια δουλιά κάνουμε. Πήρα το βιβλίο και χάθηκα στο θάλαμο, το έδωσα στον Ντίνο. Το κάναμε πολλά κομμάτια και το διαβάζαμε με τη σειρά. Ηταν το "Πώς δενότανε το ατσάλι" του Οστρόφσκι... Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος του Σοβιετικού συγγραφέα ξεπηδούσε ο καινούριος άνθρωπος!

Ο Ντίνος είχε αρκετή πείρα στη ζωή. Απαντούσε στα ερωτήματά μας. Ελεγε: Πρέπει να είμαστε γεροί και ν' αντέξουμε. Ομως, χωρίς βαθιά γνώση του σκοπού που αγωνιζόμαστε θα σκοντάφτουμε... Αυτό κάνει ο Οστρόφσκι για να εξοπλίσει τους απλούς ανθρώπους που θα πάρουν την εξουσία! Τους βοηθάει να απαλλαγούν από πολλά άσχημα για να μπορέσουν να χτίσουν ένα νέο κόσμο, τον κόσμο της δικαιοσύνης!

Τον Ντίνο τον ξανάδα ύστερα από 18 χρόνια στο Παρθένι της Λέρου με τη δικτατορία των συνταγματαρχών '67 - '74. Συνέχιζε την πορεία του αταλάντευτα. Μπορεί ο ψυχρός βιολογικός παράγοντας να τον πήρε από τη ζωή, το έργο του, όμως, έχει φωλιάσει σ' όσους τον γνώρισαν και παραδειγματίζει.

ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόεδρος ΠΕΑΕΑ Ηλείας