Είναι τέτοια η σχέση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας με το σοσιαλισμό και την Αριστερά, που όλα τα παραπάνω σενάρια - επιστημονικής φαντασίας μέχρι πριν λίγα χρόνια - αποτελούν εν έτει 1997 τετριμμένη πραγματικότητα, τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια. Η νίκη των Εργατικών στην Αγγλία έδωσε, δε, το έναυσμα, αυτή η πραγματικότητα να αγγίξει τα όρια του γελοίου, αφού τα αυτο-αποκαλυπτήρια άγγιξαν τα όρια του... τσιτσιδώματος.

Ετσι, αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στο Λονδίνο, μεσούσης της προεκλογικής εκστρατείας στη Γαλλία, ο Ζιπέ έκανε την ακόλουθη δήλωση για την επικράτηση των Εργατικών στην Αγγλία: "Πρόκειται για κόμμα σύγχρονο, που βλέπει μπροστά και το οποίο έχει απορρίψει τις παλαιές αντιλήψεις των σοσιαλιστών για την ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία"! Πρόκειται για "νίκη του φιλελευθερισμού",έσπευσαν να τονίσουν οι δυνάμεις της γαλλικής Δεξιάς... Την ίδια ώρα, από την Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι,δήλωνε ενθουσιασμένος, αφού "η νίκη των Εργατικών είναι μια νίκη της κ. Θάτσερ..."!

* * *

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές στην Αγγλία, το "Time Magazine",γράφει: Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών ένα είναι σίγουρο. Η Θάτσερ θα νικήσει! Μια βδομάδα μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τους Εργατικούς, η "The Wall Street Journal",σημειώνει: "Οι τιμές στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου εκτοξεύτηκαν την επομένη των εκλογών, με τη βεβαιότητα ότι οι Εργατικοί έχουν πλήρως διαχωρίσει τη θέση τους από το σοσιαλισμό". Η "ναυαρχίδα" του γερμανικού κατεστημένου στον Τύπο, η "Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε",τονίζει: "... η αλλαγή εξουσίας στην πραγματικότητα δεν αποτελεί την ιστορική ακύρωση του θατσερισμού, αλλά τον τελευταίο ολοκληρωτικό θρίαμβό του"!

Οσο για το "Economist" τα αναγραφόμενά του την περασμένη βδομάδα είναι η καλύτερη αφορμή για να ασχοληθούμε με τους, εξ αίματος ομοϊδεάτες του κ. Μπλερ, που, αυτοί κι αν πανηγύρισαν για τα αποτελέσματα των εκλογών στην Αγγλία. Σύμφωνα, λοιπόν, με το "Economist","η Ευρώπη εξακολουθεί να κινείται προς τα δεξιά, υιοθετώντας τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικών παροχών, τη χαμηλή φορολογία (σσ: των κερδών, εννοείται), την ελεύθερη αγορά... Η μετατόπιση προς τα δεξιά είναι επίσης εντυπωσιακή και στη Νότια Ευρώπη, στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ελλάδα"! Βεβαίως, είναι γνωστό ότι στις τρεις τελευταίες κυβερνούν οι... "κεντροαριστεροί".

***

Αυτή η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπείται από το "νέο" ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη, στην Ελλάδα, το "νέο" Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς του Ντ' Αλέμα, στην Ιταλία, τους "νέους" Σοσιαλιστές του Ζοσπέν, στη Γαλλία, τους σοσιαλδημοκράτες, στη Γερμανία και, φυσικά, τους "νέους" Εργατικούς, στην Αγγλία.

Στη Γερμανία, οι σοσιαλδημοκράτες, μόλις κέρδισαν οι Εργατικοί, ανέμισαν ένα πανό στα γραφεία τους όπου αναγραφόταν: "Σε 73 βδομάδες θα κάνουμε ό,τι και εσύ. Συγχαρητήρια Τ. Μπλερ". Τι θα κάνουν, δηλαδή; Ο διεκδικητής του χρίσματος εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία, το 1998, ο Σρόντερ,διαδηλώνει την πίστη του στον "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο", τη "ρεαλιστική οικονομική πολιτική" και εξηγεί πως "η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας δεν είναι κακή εξέλιξη".Οσο για τον έτερο διεκδικητή του χρίσματος, το σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Λαφοντέν,είναι απόλυτα πεπεισμένος για την αναγκαιότητα διαρθρωτικών κινήσεων στο κοινωνικό κράτος...

Στην Ιταλία, ο Ντ' Αλέμα,που δηλώνει "αδελφός" του Μπλερ, στην προσπάθεια ""έγκαιρης αλλαγής" της Αριστεράς",σύμφωνα με την "Αυγή", αναζητά στη "σύγχρονη Αριστερά", τη δύναμη την ικανή "να ανασυγκροτήσει ένα συμβιβασμό ανάμεσα σε καπιταλισμό και δημοκρατία, ανάμεσα στους λόγους της οικονομίας και σε κείνους της συναίνεσης και της πολιτικής...".Αυτά τα "κεντροαριστερά", σε επίπεδο πρακτικής μεταφράζονται σε επιβολή κεφαλικού φόρου υπέρ Μάαστριχτ, σε διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ιταλία και σε "αριστερά" ιμπεριαλιστικά νταηλίκια στην Αλβανία. Οσο για τον "κοινωνικό διάλογο" στην Ιταλία - δεν είναι ελληνικό φρούτο ο "κοινωνικός διάλογος" - σημειώνει η "Waal Street": "... μη έχοντας άλλες εναλλακτικές επιλογές, ο κ. Πρόντι θα πρέπει να "κατακρεουργήσει" το παλιό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και επιδοτήσεων"...

Στη Γαλλία, ο Ζοσπέν και το Σοσιαλιστικό κόμμα είναι τόσο "σοσιαλιστικό", όσο χρειάζεται για να τάσσεται στο πλευρό του Σιράκ κατά τη διάρκεια των μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων και να δηλώνει ότι για τους τελευταίους βομβαρδισμούς του Λιβάνου από το Ισραήλ, δε φταίει η ισραηλινή κυβέρνηση, αλλά όσοι την... ερεθίζουν. Κατά τα άλλα η επένδυση στα αντι- Μάαστριχτ αισθήματα του γαλλικού λαού καλά κρατεί.

***

Οσο για την αξία των σοσιαλδημοκρατών είναι ενδιαφέρουσα αν δει κανείς τα εξής: Στη Σουηδία,η αίτηση για προσχώρηση της χώρας στην ΕΕ, το 1991, έχει την υπογραφή των σοσιαλιστών, οι οποίοι δυο μήνες αργότερα πέφτουν από την εξουσία. Ομως, το 1994, το δημοψήφισμα βγάζει "ναι" στην ένταξη, οι σοσιαλιστές κερδίζουν τις εκλογές και η Σουηδία γίνεται πλήρες μέλος της ΕΕ.

Στη Δανία,το 1992 υπερισχύει το "όχι" στο δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ. Ενα χρόνο μετά κερδίζουν τις εκλογές οι "κεντροαριστεροί" του Ρασμούσεν. Στο νέο δημοψήφισμα υπερισχύει το "ναι"...

***

Ισως, γιατί, στη νέα γενικευμένη επίθεση κατά των λαών και των δικαιωμάτων τους, οι πολυεθνικές χρειάζονται, ξανά, βοήθεια από το φάντασμα της κάλπικης "κοινωνικής ευαισθησίας" των σοσιαλδημοκρατών. Μόνο που εκτός από την πλουτοκρατία, πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται για φάντασμα, έχουν, πλέον, και οι λαοί. Ο ελληνικός, τουλάχιστον, σίγουρα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ