Γνωρίζουμε ότι έχετε πάντα μια απάντηση - συνταγή, ότι σήμερα "δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα, ότι κατέρρευσε", άρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος πάρα η φτώχεια, τα βάσανα των λαών, οι τοπικοί πόλεμοι και η μάστιγα της ανεργίας.

Το ότι οι λαοί τον 20ό αιώνα είχαν καταχτήσεις, είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο, ήρθαν σαν αποτέλεσμα της πάλης τους, του εθνικοαπελευθερωτικού και αντιαποικιοκρατικού αγώνα, του αγώνα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Δεν υπήρξαν στιγμιαίες καταχτήσεις, σφραγίζουν ένα ολόκληρο αιώνα, κράτησαν πάνω από 70 χρόνια πολλές από αυτές. Πολλές από αυτές διατηρούνται ως ένα σημείο και σήμερα, και αν αυτές δεν υπήρχαν σαν πραγματικότητα ή σαν παρακαταθήκη στη μνήμη και τη συνείδηση των λαών, ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν ήδη μια τεράστια ζούγκλα, χειρότερη από ό,τι είναι σήμερα. Το ότι σήμερα αναιρούνται και αμφισβητούνται, ένα πράγμα δείχνει: Οτι όσο υπάρχει ανθρώπινη εκμετάλλευση, όσο κυριαρχεί το πολυεθνικό κεφάλαιο, οι καταχτήσεις δεν είναι βιώσιμες, ότι οι λαοί πρέπει να ολοκληρώνουν παντού τη νίκη τους και να ξέρουν να την υπερασπίζονται συνεχώς, να μην επαναπαύονται, γιατί ο κίνδυνος δεν εξαλείφεται αυτόματα. Οι λαοί πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, να διδαχθούν από λάθη που έγιναν, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να παραιτηθούν από τα οράματα και τις επιδιώξεις τους. Τα λάθη υπάρχουν περιθώρια να διορθωθούν όταν οι λαοί, οι εργαζόμενοι διαφεντεύουν τις τύχες τους και δε διαφεντεύονται από μια μειοψηφία που έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία. Τα λάθη διορθώνονται όταν οι λαοί είναι στο προσκήνιο και εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους, όταν όμως παραιτηθούν, τότε δε θα έχουν να κάνουν με συνέπειες λαθών, αλλά με συνέπειες συνειδητών εγκλημάτων.

Με τους κανόνες της οικονομίας της αγοράς, τις 4 ελευθερίες, με συμμόρφωση στην ΕΕ, είτε μια χώρα είναι μέσα είτε έξω, δεν υπάρχει θετική προοπτική για το λαό, ανεξάρτητα από τη θέση που έχει η χώρα στην ιεραρχία της ανισότιμης σχέσης. Ανάπτυξη με πλαίσιο τις 4 ελευθερίες της ΕΕ δε γίνεται. Αντίθετα ο περιορισμός και η κατάργησή τους στην πορεία, είναι προϋπόθεση για να δει ο λαός, οι λαοί όλης της Ευρώπης, καλύτερες μέρες.

Θέση του ΚΚΕ είναι όσο διάστημα η Ελλάδα είναι στην ΕΕ, όσο διάστημα υπάρχει ΕΕ με τη μια ή την άλλη μορφή, παρά και ενάντια στη θέληση των λαών, υπάρχει και ανάγκη και έδαφος για ουσιαστική αντίσταση στην πολιτική της με κριτήριο πριν απ' όλα τα συμφέροντα αυτών που παράγουν, δηλαδή του εργαζόμενου λαού.

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία διάθεση να αντισταθεί, άλλωστε ούτε και τα άλλα κόμματα την πιέζουν για μια τέτοια αντίσταση. Η μόνη αντίσταση που κάνει τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και οι συναινούντες μαζί του, είναι η αντίσταση στα δίκαια αιτήματα του λαού.

Το δημοψήφισμα που προτείνει το ΚΚΕ για να εκφράσει τη γνώμη του αν η συνθήκη του Μάαστριχτ ωφελεί ή όχι την οικονομία και τον λαό, είναι στην ουσία ένα μέτωπο πάλης ανάμεσα στα άλλα για την υπεράσπιση της χώρας από τις επιλογές της ΕΕ. Μια κυβέρνηση ακόμα και αστική, αν θέλει όπως διατείνεται, να υπερασπίσει το λαό της, τότε έχει ανάγκη από την έκφραση της θέλησής του σαν διαπραγματευτικό ατού στα όργανα των Βρυξελλών. Βεβαίως η κυβέρνηση δε θέλει το δημοψήφισμα, παρότι όταν γίνει θα διεξαχθεί με τους δικούς της κανόνες, γιατί θέλει να έχει λυμένα τα χέρια, να συμμορφώνεται και να υποτάσσεται στις Βρυξέλλες.

Η κυβέρνηση αλλά και τα άλλα κόμματα συνήθως προσπερνούν αυτήν τη θέση του ΚΚΕ με το επιχείρημα ότι "εσείς κάνετε προτάσεις που υπηρετούν το στόχο της αποδέσμευσης". Δεν κρύβουμε ότι μοιραία στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες της ΕΕ θα μπει τελικά το ζήτημα της συνολικής ρήξης. Γιατί δεν είναι το ίδιο να είσαι οργανικό μέλος με το να είσαι απ' έξω έστω σε ένα διεθνές περιβάλλον που καθορίζεται από περιφερειακούς καπιταλιστικούς οργανισμούς. Γιατί όταν μετέχεις, έχεις και την τυπική υποχρέωση, ενώ όταν είσαι απ' έξω έχεις δυνατότητες να παλέψεις και για άλλες επιλογές.

Ομως το πρόβλημα που σήμερα συζητάμε ή αν θέλετε διαφωνούμε, είναι πολύ πιο σοβαρό και πολύ πιο ουσιαστικό από το ερώτημα μέσα ή έξω από την ΕΕ. Το ΚΚΕ δεν περιορίζεται να αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα και το ρόλο της ΕΕ, υπογραμμίζει ότι δεν αρκεί να μην είσαι μέλος της ΕΕ για να έχεις φιλολαϊκή πολιτική. Χρειάζεται να θέλεις και να μπορείς να συγκρουστείς με τις 4 ελευθερίες π. χ. της διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και του εργατικού δυναμικού. Και για να μπορείς, πρέπει να θέλεις.

Η σημερινή κυβέρνηση με τη συναίνεση των άλλων κομμάτων, όχι μόνο δεν κάνει αντίσταση υπέρ του λαού, αλλά κάνει το αντίθετο. Ενεργοποιείται για να υλοποιηθούν οι στόχοι του Μάαστριχτ σε βάρος των λαών. Η ελληνική κυβέρνηση αναδεικνύεται "βασιλικότερη του βασιλέως".

Εμείς δε θα σας κάνουμε τη χάρη να μετράμε τη ζωή του εργαζόμενου με κριτήριο πώς ζούσε πριν 50 και 100 χρόνια. Μετράμε την πρόοδο και με ένα άλλο τρόπο, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και με τις δυνατότητες που έχει ο εργαζόμενος να ζει πολύ καλύτερα μπαίνοντας στον 21ο αιώνα. Μετράμε και με απώλειες καταχτήσεων αλλά και με απώλειες δυνατοτήτων. Το πιο σημαντικό είναι η γενική τάση επιδείνωσης όλων των δεικτών της ζωής του εργαζόμενου, και όχι μόνο.

Η έννοια της ανάπτυξης για το ΚΚΕ εμπεριέχει την οικονομική και παραγωγική βάση της χώρας, τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, όμως όλα αυτά αναπόσπαστα έχουν κοινωνικό περιεχόμενο, αντανακλούν και καθορίζουν κοινωνικές σχέσεις και όχι σχέσεις αριθμών.

Η πρόταση του ΚΚΕ βασίζεται στην αντιπαράθεση κεφαλαίου και εργασίας με πρώτη αιχμή το πολυεθνικό κεφάλαιο, τα μονοπωλιακά συγκροτήματα. Η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι πρόταση μιας κλειστής οικονομίας. Να το πω σχηματικά, είναι κλειστή στην ασυδοσία και στη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, ανοιχτή στο λαό και στη διεθνή συνεργασία με αμοιβαίο όφελος, στις ωφέλιμες διεθνείς σχέσεις. Η πρόταση του ΚΚΕ έχει αφετηρία το εθνικό επίπεδο. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ταυτόχρονα παίρνει υπόψη ότι η αντίσταση και η πάλη επίσης διεθνοποιείται. Παίρνει υπόψη ότι τα πράγματα δεν είναι ακίνητα, οι αρνητικές εξελίξεις δεν είναι μονοσήμαντες, άρα η Ελλάδα δε θα είναι η μόνη χώρα που θα πρέπει να αποπειραθεί να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική. Θα υπάρξουν και άλλες χώρες και άλλες εστίες δράσης. Αλλά και με τα σημερινά δεδομένα, είναι δυνατό να μετριασθούν ως ένα σημείο τα προβλήματα - αν ήθελε η κυβέρνηση να ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική στις διεθνείς σχέσεις - από τη στιγμή που οι οικονομικές σχέσεις με την ΕΕ είναι εξαιρετικά αρνητικές π. χ. στον καίριο δείκτη του αρνητικού ισοζυγίου των εισαγωγών και εξαγωγών.

Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών είναι στα πλοκάμια των πολυεθνικών και των διεθνών κανόνων εμπορίου, ωστόσο υπάρχουν σοβαρές δυνατότητες για αμοιβαία επωφελείς διμερείς και περιφερειακές σχέσεις. Μια από τις προϋποθέσεις είναι η μελετημένη αξιοποίηση των αντιθέσεων και αντινομιών που το σημερινό σύστημα αναδεικνύει με ιδιαίτερη οξύτητα σε διεθνές πλαίσιο.

Οι άνθρωποι επενέργησαν και επενεργούν στη φύση, γιατί δεν μπορεί να επενεργήσουν και στην κοινωνία με την έννοια της αντίδρασης και της πάλης για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης; Ο 18ος, ο 19ος και ο 20ός αιώνας το επιβεβαιώνουν: Οι άνθρωποι δεν είναι ανίσχυροι, ή μάλλον είναι ανίσχυροι όταν δεν οργανώνονται, όταν δεν παλεύουν για πολιτικές ανατροπές, όταν είναι απαθείς ή περιορίζονται σε μια απλή συνδικαλιστική πίεση από τα κάτω. Με υπομνήματα και ψηφίσματα, με διακομματικές επιτροπές, με διάλογο εντός των τειχών, δεν υπάρχει λύση. Μικρότερες ή μεγαλύτερες λύσεις, προσωρινές και στη συνέχεια σημαντικά βιώσιμες, μπορεί να καταχτηθούν στον δρόμο της αντίστασης - αντεπίθεσης και σύγκρουσης με την πολιτική του πολυεθνικού κεφαλαίου και των περιφερειακών οργανισμών όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Βεβαίως αυτή η σύγκρουση δεν μπορεί να γίνει αυτόματα εφ' όλης της ύλης σε όλα τα μέτωπα. Θα αναπτύσσεται μέσα από διαδοχικές μικρότερες ή μεγαλύτερες προσπάθειες και μάχες. Ηδη υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα πάλης στον τόπο μας και σε όλη την Ευρώπη, για την ανεργία και την απασχόληση, την παιδεία και γενικότερα τις κοινωνικές παροχές, για την ειρήνη και κατά των εξοπλιστικών προγραμμάτων που εκτός των άλλων αφαιρούν πολύτιμους χρηματικούς πόρους με μόνο στόχο να διατηρείται η πολιτική του πολέμου και των επεμβάσεων ως μέσο για το κυνήγι αγορών και τη διανομή του κόσμου σε σφαίρες επιρροής 6 - 7 το πολύ ισχυρών καπιταλιστικών χωρών.

Οι επιλογές από τις οποίες υποφέρει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, πάνω από τα 2/3 του λαού, δεν έχουν κανένα αιώνιο χαρακτήρα. Θα υπάρχουν όσο διατηρείται ο σημερινός συσχετισμός στην κοινωνία. Εχουν ιστορικά μεταβατικό χαρακτήρα. Είναι θέμα δηλαδή πολιτικού συσχετισμού. Μόνο αν ανατραπεί ο σημερινός συσχετισμός, μόνο αν ο λαός διεκδικήσει μια πραγματική λαϊκή εξουσία, υπάρχει δυνατότητα να ξεκινήσει η προσπάθεια για την ελληνική οικονομία, για την ισότιμη - όσο το επιτρέπουν οι διεθνείς συνθήκες και συσχετισμοί - διεθνή συμμετοχή της χώρας μας.

Το μόνο σοβαρό εμπόδιο που μπορεί να βάλει φραγμό και να αναδείξει τον άλλο δρόμο και τις ρεαλιστικές προτάσεις, είναι η κοινωνικοπολιτική λαϊκή συμμαχία και όχι ο κοινωνικός εταιρισμός και η ταξική συνεργασία. Μόνο ένα Λαϊκό Μέτωπο που συνενώνει την εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, μπορεί να αποτελέσει τον άλλο πόλο, τον αγωνιστικό, τον αποτελεσματικό, σε αντίθεση με τον πόλο της ισχυρής εργοδοσίας, του κράτους - κυβέρνησης - των κομμάτων που συναινούν στη γενική γραμμή με βάση τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ.