Ο αντιστασιακός και κομμουνιστής, πάνω από 50 χρόνια, συνταξιούχος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ,από τους Αγίους Αναργύρους Αθήνας, γράφει: Αυτοί που βάφτισαν "κοινωνικό διάλογο" την εξαπάτηση του λαού, είναι αυτοί που κάποτε ήταν ενάντια στην "ΕΟΚ των μονοπωλίων". Τότε υπέρ της ΕΟΚ ήταν αυτοί που λέγανε "ανήκομεν εις την Δύσιν" και μας έλεγαν ότι θα τρώμε με "χρυσά κουτάλια", έτσι και μπούμε στην ΕΟΚ.

Οι κύριοι λοιπόν αυτοί του "κοινωνικού διαλόγου", ήταν εναντίον των τραστ ως την ώρα που ανέβηκαν και στρώθηκαν στις κυβερνητικές καρέκλες, γιατί μετά αυτοί οι λιπόψυχοι φοβήθηκαν την ορθοστασία και κάθισαν να ξεκουραστούν. Και από τότε έπαψαν να φωνάζουν εναντίον, τώρα φωνάζουν υπέρ.Τα μεγάλα αφεντικά των Βρυξελλών έδωσαν τις εντολές για το "διάλογο", και εδώ οι υποταχτικοί τους, μας τον παρουσίασαν ζητώντας τη συμπαράστασή μας και την ομοψυχία μας. Και πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να σφίξουμε το ζωνάρι, να δώσουμε όρκο στους αφεντάδες και τυφλή υπακοή, για να κερδίσουμε μια θέση στον... παράδεισο, κατά πως λέει το Κοράνιο. Θα φορέσουμε και το φέσι του ραγιά, οπότε πια δε θα λεγόμαστε άνθρωποι με αξιοπρέπεια, αλλά άβουλα όντα.

...Στα χρόνια της τουρκοκρατίας η "Μεγάλη Πύλη" είχε βγάλει ένα "φιρμάνι" που έδινε εντολές, πώς θα ξεχωρίζουν οι νομοταγείς πολίτες από τους μη. Ετσι οι νομοταγείς θα φορούσαν το φέσι με μια τρύπα στην κορυφή, για να βγαίνει και μια τούφα μαλλί. Μ' αυτόν λοιπόν τον τρόπο διαχώριζαν τον υποταγμένο ραγιά από τον ανυπότακτο.

Εμείς τώρα οι συνταξιούχοι, που κατεβαίνουμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε και να διεκδικήσουμε αυτά που μας χρωστάν, είμαστε από αυτούς που το φέσι τους δεν έχει τρύπα στην κορφή. Είμαστε εμείς οι απόμαχοι της δουλιάς που στα νιάτα μας με το ντουφέκι στο χέρι, υπερασπιστήκαμε τη λευτεριά και ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Αρνηθήκαμε να βάλουμε το τρύπιο φέσι, δε λυγίσαμε.

Σήμερα δεν έχουμε πια τα νιάτα μας, όμως η αγωνιστικότητα και η διάθεση για πάλη δεν έχει χαθεί. Υπερασπίζουμε τα δικαιώματά μας. Δε φοβόμαστε τα ΜΑΤ που μας στέλνουν. Αυτοί μας φοβούνται, εμάς τους ασπρομάλληδες, γιατί πολύ καλά ξέρουν τι πεισματάρηδες είμαστε, όταν πρόκειται να υπερασπίσουμε αυτά που πιστεύουμε.