Η Ρουθ (Λόρα Ντερν) είναι χρήστης απαγορευμένων ουσιών. Και, ακριβολογώντας, παράνομος χρήστης νόμιμων ουσιών, αφού στις ΗΠΑ το εμπόριο και η κατοχή των σπρέι βαφής δεν απαγορεύονται, όμως η εισπνοή του αερίου τους, εμπίπτει στις διατάξεις των νόμων για τα ναρκωτικά και διώκεται ποινικά. Ετσι η Ρουθ είναι γνώριμη στους αστυνομικούς της πόλης της, όμως τα πράγματα σκουραίνουν, όταν κάποτε θα συλληφθεί για αυτές τις εισπνοές όντας, χωρίς να το γνωρίζει, έγκυος αντιμετωπίζοντας τώρα κατηγορία σε βαθμό κακουργήματος, για κακοποίηση εμβρύου. Ο δικαστής που αναλαμβάνει την υπόθεση, της προτείνει να κάνει άμβλωση, έτσι ώστε να απαλλαγεί από τη βαριά κατηγορία και την επακόλουθη βαριά ποινή. Τι μπορεί να συμβεί, όμως, όταν μια ομάδα ακτιβιστών πληρώσει την εγγύηση της Ρουθ και την πάρει υπό την προστασία της, κάνοντας την περίπτωσή της κεντρικό ζήτημα στο κίνημα εναντίον των αμβλώσεων; Και τι θα συμβεί όταν η αντίπαλη ομάδα, που υποστηρίζει τις ελεύθερες αμβλώσεις, υιοθετήσει με τη σειρά της τη Ρουθ σαν μέσο προπαγάνδας για το γυναικείο δικαίωμα επιλογής στη μητρότητα; Το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ έξω από τη χολιγουντιανή αισθητική, μια σάτιρα από τον Αλεξάντερ Πέιν γύρω από την πολιτική αντιπαράθεση στις ΗΠΑ, η οποία πραγματοποιείται πάνω σε επιμέρους ζητήματα (όπως οι αμβλώσεις) και με έναν τρόπο που μετατρέπει την πολιτική σε τηλεοπτικό θέαμα. Το φιλμ δεν παίρνει θέση με τη μια ή την άλλη άποψη, αλλά σατιρίζει με μια κυνική ειρωνεία τους τύπους των ακτιβιστών, την υποκρισία που τους διακρίνει, τους τρόπους με τους οποίους χειραγωγούν την πραγματικότητα για να υπηρετήσουν τις σκοπιμότητές τους. Και εδώ η πραγματικότητα απεικονίζεται στο πρόσωπο της Ρουθ. Της Ρουθ, που βρέθηκε τυχαία στο κέντρο μιας τέτοιας δημοσιότητας, που βρίσκεται σε συχνότητες τελείως διαφορετικές από των μεν ή των δε και ταλαντεύεται σχεδόν αντανακλαστικά ανάμεσα στα εκάστοτε προσφερόμενα δέλεαρ, για να παίξει το παιχνίδι της μιας ή της άλλης πλευράς. Ομως αυτό που κάνει είναι να παίζει το δικό της παιχνίδι: παρ' τα λεφτά και τρέχα. Πρόκειται για μια αντιμετώπιση, εξαιτίας της οποίας η ταινία θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι αρνείται να πάρει θέση πάνω στο πρόβλημα που η ίδια θέτει, αν αυτό ήταν το "ναι ή όχι" στο ζήτημα των αμβλώσεων. Το θέμα, όμως, βρίσκεται μάλλον μακριά από το δίλημμα αυτό. Το θέμα είναι η απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από όσους θέτουν διλήμματα πάνω σε αυτήν.

(ΑΘΗΝΑΙΑ, ΒΙΛΑΤΖ 5, ΨΥΡΡΗ)

Πολιτική σάτιρα και αυτή η ταινία, σε σκηνοθεσία Στέισι Τάιτλ,άλλη μια αμερικάνικη παραγωγή με αισθητική που προσδιορίζεται από τις επιλογές που θέτει το χαμηλό κοστολόγιο, αλλά και η απόρριψη του χολιγουντιανού μοντέλου από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Εδώ πέντε συγκάτοικοι, απόφοιτοι πανεπιστημίου, φιλελεύθερων πολιτικών πεποιθήσεων, κάθε Κυριακή καλούν σε δείπνο έναν πολιτικό τους αντίπαλο, έναν τυχαίο οπαδό της αρίας Αμερικής ή έναν οπαδό του μαύρου ρατσισμού, μια εκπρόσωπο του κινήματος κατά των αμβλώσεων ή κάποιον που ονειρεύεται στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους ομοφυλόφιλους. Και ύστερα από μια πολιτισμένη συζήτηση, αφού διαπιστώνουν πως είναι αδύνατον να αλλάξουν τις ιδέες των συνομιλητών τους, τους εξοντώνουν κερνώντας τους κρασί δηλητηριασμένο με αρσενικό. Ολα άρχισαν τυχαία, όταν το πρώτο τους θύμα σκέφτηκε να κάνει επίδειξη της πολεμικής του ικανότητας με το τραπεζομάχαιρο πάνω στους λαιμούς τους, για να βρεθεί θαμμένος στον πίσω κήπο με τις οικολογικές ντομάτες. Ομως αυτή η πρώτη φορά που θα μπορούσε να θεωρηθεί ατύχημα, έγινε συνήθεια για αυτή την παρέα που πίστεψε ότι έτσι μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο, και ο πίσω κήπος με τις οικολογικές ντομάτες, μετατράπηκε σε ένα όλο και πιο μεγάλο νεκροταφείο. Αυτή η πρωτότυπη, ίσως εκκεντρική ιδέα, αποτελεί την αρχή για το ξετύλιγμα του φιλμ, προς μια πιο αναμενόμενη συνέχεια: Οπως είναι φυσικό, κάποια στιγμή αυτή η μικρή "17 Νοέμβρη" θα αρχίσει να έχει εσωτερικές συγκρούσεις για τα όρια της δράσης της και για τα όρια των πεποιθήσεων, εξαιτίας των οποίων τιμωρεί τους εκφραστές τους. Μια διαφωνία που θα φανεί για παράδειγμα, στην περίπτωση της μαθήτριας, η οποία αντιτίθεται στο μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στο σχολείο... Ομως αντί η ταινία να προωθήσει και να καλλιεργήσει αυτή την εσωτερική σύγκρουση, αντί να βασίσει την εξέλιξη της δράσης σε αυτήν, προσφεύγει σε μια μάλλον χλιαρή λύση "από μηχανής θεού" με ένα τελικό ηθικοπλαστικό μήνυμα αταίριαστο στο μαύρο χιούμορ της αρχικής ιδέας. Με τους Κάμερον Ντιάζ, Μπιλ Πάξτον, Τσαρλς Ντέρνινγκ.

(ΑΒΑΝΑ, ΕΚΡΑΝ, ΘΗΣΕΙΟΝ)

Μια ερωτική ιστορία ή μια ιστορία για τον έρωτα είναι αυτή η γαλλική ταινία του Ζιλ Μιμουνί, με δυο γυναίκες τη Λίζα και την Αλίς, να εναλλάσσουν τους ρόλους γύρω από έναν άνδρα, τον Μαξ, σε ένα παιχνίδι γύρω από το αντικείμενο του πόθου. Οπου η μια γυναίκα αντιπροσωπεύει τον φανταστικό, τον ιδεατό πόθο, που έλκεται από τις αναμνήσεις, από την απωθημένη επιθυμία, από την αίσθηση της απώλειας. Τον φανταστικό πόθο που επισκιάζει την πραγματικότητα και ακυρώνει με το βάρος του τη δυνατότητα της ολοκλήρωσης, της ηδονής, της απόλαυσης. Ακυρώνει με άλλα λόγια το παρόν, αφού το μετατρέπει σε μια παντοτινή αναζήτηση του άλλου, το οποίο δεν είναι ποτέ εδώ. Η άλλη γυναίκα είναι μια ενσάρκωση του πραγματικού. Του πραγματικού που μπορεί να εμφανιστεί με τη δισυπόστατη μορφή της αφοσίωσης και της απιστίας και δεν περιμένει παρά ένα βλέμμα αποδοχής, καθαρής από κάθε σύγκριση, από κάθε προηγούμενη εμπειρία, για να γίνει μοναδικό και να καταργήσει την αγωνία. Ψάχνει κανείς την αγάπη, αλλά "αγαπά κανείς χωρίς να το ξέρει". Με αυτή τη φράση της Αλίς, συνοψίζεται σε όλη της την απλότητα η ιστορία του φιλμ, που θέλει να πείσει ότι κερδίζει κανείς τη ζωή του, όταν παραιτηθεί από τον έλεγχό της. Και για το σκοπό αυτό αναπτύσσεται πάνω σε μια δομή περίπλοκη, με απανωτές εναλλαγές του χρόνου της δράσης, που διασταυρώνονται με τις εναλλαγές της παρουσίας των δύο γυναικών στη ζωή του Μαξ. Με ένα στιλιζάρισμα που θα μπορούσε να συγκριθεί με την αισθητική του Κισλόφσκι, αν απουσίαζε κάτι παραπανίσιο, που υποδηλώνει την πρόθεση του στιλ. Την πρόθεση του ύφους, που αφαιρεί από το ίδιο το ύφος τη δυνατότητά του να προβληθεί σκέτο, γυμνό.

(ΒΟΞ, ΑΜΜΑΡΥΛΙΣ, ΦΙΛΟΘΕΗ)

Στις αρχές της εφηβείας τους βρίσκονται οι ήρωες της ταινίας του Μπάνγουιν Χιούτζ,με μια εντεκάχρονη μικρή, τη Χάριετ, που υιοθετεί το ρόλο του κατασκόπου στη σχέση της με τον περίγυρό της. Μοναχική παρατήρηση κι ένα τετράδιο, προσωπικό ημερολόγιο, που γεμίζει με απόψεις και σχόλια για τους άλλους θα αποτελέσουν το μοναδικό στην πραγματικότητα αντικείμενο του χρόνου της. Ομως κάποτε κατά τύχη το τετράδιο θα πέσει στα χέρια των συμμαθητών της. Οι κρυφές σκέψεις θα γίνουν πηγή ενός φανερού κουτσομπολιού και η Χάριετ θα γίνει το μαύρο πρόβατο της τάξης της, μέχρι να μπορέσει να βρει τη δύναμη και τα λόγια, να μιλήσει ανοιχτά σε όλους, για όλα και πρώτα για τον εαυτό της. Το κρυφό ημερολόγιο γίνεται ανοιχτό βιβλίο και η "Μικρή κατάσκοπος", μια ευαίσθητη και με άποψη εφηβική ταινία, χωρίς τους κράχτες των ειδικών εφέ που βγάζουν μάτι στις περισσότερες ταινίες αυτής της κατηγορίας.

(ΒΙΛΑΤΖ 7)

O τίτλος της ταινίας είναι κι ο τίτλος της πρώτης μουσικής επιτυχίας ενός μουσικού συγκροτήματος, των "Wanders", του γκρουπ μιας αμερικάνικης γειτονιάς, που παίζοντας σαν τους "Beatles" πέρασε ως διάττων αστήρ από τον πίνακα των εμπορικών επιτυχιών στο βραχύ βίο του. Ο Τομ Χανκς σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία και μας μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του '60. Η γυαλιστερή πλευρά της εποχής μέσα από τις ιστορίες των μελών του γκρουπ, σε μια ταινία ανάλαφρα ανώδυνη, που πάντως σέβεται τον εαυτό της κρατώντας απόσταση από προϊόντα τύπου "Γρανίτα από λεμόνι".

(ΑΕΛΛΩ, ΑΘΗΝΑΙΟΝ, ΒΙΛΑΤΖ 3, ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΤΡΟΠΙΚΑΛ, ΧΛΟΗ)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ