Το 1997 μπήκε στη ζωή μας με όλη τη μεγαλοπρέπεια του "κυρίαρχου" του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος, που πάντοτε τέτοιες μέρες όλοι προσπαθούν να προβλέψουν και ορισμένοι να προδιαγράψουν. Το τέλος του 1996 έστειλε τα δικά του μηνύματα έτσι που οι προσδοκίες, αλλά και οι προβλέψεις να αποτελούν αλληλοτροφοδοτούμενες πλευρές ικανοποίησης επιθυμιών που είδαν το φως στα μηνύματα των πολιτικών κομμάτων, της κυβέρνησης και των πολιτικών αναλύσεων των πρώτων ημερών. Είναι γεγονός ότι η χρονιά που έφυγε αφήνει πίσω της γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία των εξελίξεων και ακολουθούν τη νέα χρονιά με την ένταση της επίδρασης στο "τι μέλλει γενέσθαι". Τα γεγονότα και οι εξελίξεις που διαδραματίστηκαν μέσα στο 1996 ανέδειξαν πιο πειστικά τις ανειρήνευτες αντιθέσεις της κοινωνίας, που κυριαρχείται και εξουσιάζεται από τις αδηφάγες δυνάμεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Η λυσσαλέα επίθεση αυτών των δυνάμεων ενάντια στο λαό έγινε ακόμη πιο αποκαλυπτική μέσα από την ανάπτυξη των αγώνων, των καταπιεσμένων λαϊκών δυνάμεων, ενάντια στην άγρια αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κρύβει το απάνθρωπο αποκρουστικό του πρόσωπο.
Η επιλογή του ΠΑΣΟΚ, και της υπό τον Κ. Σημίτη κυβέρνησής του, να βάλει στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης τη στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης για την προσαρμογή της χώρας στις επιδιώξεις του πολυεθνικού κεφαλαίου, φέρνει στην επιφάνεια την ασίγαστη πάλη από τη σύγκρουση των αντίθετων συμφερόντωντης ταξικής κοινωνίας. Οι μεγαλειώδεις αγώνες των απολυμένων εργατών και άλλων εργαζομένων, των ναυτεργατών, των φτωχών και μεσαίων αγροτών, των συνταξιούχων έφεραν στο επίκεντρο των εξελίξεων όχι μόνο την ανάγκη λύσεων σε άμεσα και επείγοντα προβλήματά τους, αλλά και το γεγονός ότι αυτές οι λύσεις προσκρούουν σε αυτή τη στρατηγική επιλογή. Η κυβέρνηση δεν αποδείχτηκε ανίκανη στους ελιγμούς. Επέμεινε σταθερά στην τακτική που θεωρεί ότι υπηρετεί τη στρατηγική της επιλογή. Ο προϋπολογισμός, η οικονομική της πολιτική, που εξυπηρετεί τη λεγόμενη "εθνική στρατηγική", προβλήθηκε σαν πανάκεια για τα λαϊκά προβλήματα, τη στιγμή που μεγάλα τμήματα του λαού πάλευαν ενάντιά της.
Στην "Ελευθεροτυπία", 28-12-96, στελέχη του πρωθυπουργικού γραφείου επισημαίνουν: "Ολη αυτή η δοκιμασία με τις κοινωνικές εκρήξεις και κυρίως τα μπλόκα των αγροτών δεν ήταν ένα απλό τεστ γύρω από την οικονομική πολιτική, αλλά μια γενική δοκιμασία για όλους και όλα. Εκρινε πρόσωπα και πράγματα, πολιτικές και προθέσεις, στόχους και θέσεις. Είναι λυδία λίθος κι έχει προσδιορίσει και την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από εδώ και πέρα". Ο δε Γ. Πασχαλίδης δήλωσε: "Ισχυρή Ελλάδα σημαίνει σχέδιο, το σχέδιο θέλει συμφωνίες και οι συμφωνίες προϋποθέτουν διάλογο". Και το σχόλιο της εφημερίδας, "Ξενοκράτης" Σημίτη για κοινωνικές εκρήξεις, κυβερνητικό σχέδιο για την αντιμετώπιση εκτάκτων απεργιακών καταστάσεων με αιχμή τον κοινωνικό διάλογο. Μια πολιτική που θα δίνει λύσεις συμβατές με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, σύμφωνα με πληροφορίες κυβερνητικών στελεχών. Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο Κ. Σημίτης προβάλλει τους στρατηγικούς στόχους "τους οποίους πρέπει να επιτύχει η χώρα μας, προκειμένου να ανταποκριθεί θετικά στις διεθνείς προκλήσεις". Με την προώθηση του"εκσυγχρονισμού", το σύγχρονο κοινωνικό κράτος "κυρίως για όσους έχουν πραγματικές ανάγκες", "να συμμετάσχει ισότιμα στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, ζήτημα εθνικής σημασίας" και "να κατακτήσει η Ελλάδα το νέο της ρόλο στο γεωπολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο".
Η κυβέρνηση, προβάλλοντας τους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης ως "εθνική στρατηγική", είναι ταυτόχρονα έτοιμη να επιβάλει με κάθε μέσο αυτή την πολιτική, με κάθε μορφή επίθεσης ενάντια στο λαϊκό κίνημα, που θα βαφτίζεται "κοινωνικός διάλογος". Ολα αυτά σημαίνουν ένταση της άγριας εκμεταλλευτικής πολιτικής, ένταση του αυταρχισμού κάθε μορφής, μπροστά στους αναπόφευκτους αγώνες, στην όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, ώστε να δημιουργούνται όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκοί όροι ασύδοτης δράσης των πολυεθνικών. Ο αντίπαλος αυτής της "εθνικής στρατηγικής" του κεφαλαίου σήκωσε για τα καλά το κεφάλι. Το κίνημα έβαλε τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις και χαλάει την απρόσκοπτη πορεία της κυβέρνησης και της πολιτικής της, σύμφωνα με τις επιταγές της άρχουσας τάξης. Το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του πρωθυπουργού, οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, προσπαθούν να προδιαγράψουν την πορεία στο 1997, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και τις επιθυμίες των συμφερόντων που πιστά υπηρετούν. Αλλωστε, εκτός από την οικονομική πολιτική, την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, υπάρχουν και τα ανοιχτά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και κυρίως οι εκκρεμότητες εναρμόνισης με τη νέα τάξη πραγμάτων στο Αιγαίο, την Κύπρο, την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια κλπ. Εδώ εντάσσονται και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά κυρίως η ενίσχυση της επικυριαρχίας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ολη αυτή η προοπτική, που απαιτεί τη με γοργούς και χωρίς αναστολές εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, σημαίνει ταυτόχρονα και την αποκάλυψη της καταστροφικής απειλής του συστήματος για την εργατική τάξη, τους μικρομεσαίους της πόλης και του χωριού, όλους τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους. Αλλωστε, ο καπιταλισμός, μπροστά στην ασύδοτη δράση του κεφαλαίου για το μέγιστο κέρδος δε λογαριάζει ούτε ανθρώπινες ζωές. Οπως έδειξε το πρόσφατο τραγικό ναυάγιο, γίνεται ανθρωποβόρος, απαιτεί κάθε θυσία στο βωμό των συμφερόντων του.
Αν, όμως, το 1996 πρόβαλε την πραγματική εικόνα του συστήματος σε όλο της το μεγαλείο, προοιωνιζόμενο το τι θέλει να φέρει το 1997 με την όξυνση των λαϊκών προβλημάτων και των κοινωνικών αντιθέσεων, ταυτόχρονα επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες επίθεσης του κινήματος. Οι συγκλονιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις δείχνουν ότι η συσσωρευμένη αγανάκτηση μπορεί να βρει το δρόμο της συνειδητής διεξόδου, ενάντια στην πολιτική που εφαρμόζεται και κάθε παραλλαγή της. Η πολύτιμη πείρα των αγώνων στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι παρακαταθήκη για ολόκληρο το κίνημα, για την προοπτική της ταξικής πάλης. Απέναντι στο μονόδρομο που επιδιώκει να επιβάλει η άρχουσα τάξη, η εργατική τάξη, τα άλλα καταπιεσμένα στρώματα ανοίγουν το δικό τους δρόμο που μπορεί και θα γίνει δρόμος χωρίς επιστροφή.
Οι αγώνες έβαλαν τέρμα στη μοιρολατρία της ανοχής, της υποταγής και του συμβιβασμού που προπαγανδίζουν όλες οι Κασσάνδρες της υπονόμευσης του εργατικού κινήματος. Απέδειξαν ότι οι θέσεις για μερεμέτια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τα άλλα αντιδραστικά κατασκευάσματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και οι δυνάμεις που τις προπαγανδίζουν όπως π.χ. η ηγεσία του ΣΥΝ, καλλιεργώντας αυταπάτες, οδηγούν τους εργαζόμενους στην ενσωμάτωση και την υποταγή στη δικτατορία των πολυεθνικών.
Οι μεγαλειώδεις αγώνες στο τέρμα του 1996 ανέδειξαν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας και ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι του λαού. Το ΚΚΕ πρωτοστατώντας στους αγώνες βρίσκεται μαζί με τους εκμεταλλευόμενους στην άλλη όχθη του ποταμού. Εκεί που τα ρυάκια των μετώπων πάλης των εργαζομένων, με την κοινή δράση και τη λαϊκή συμπαράταξη, στήνοντας μπλόκα στην κυβερνητική πολιτική, συναντιούνται στο μεγάλο ρεύμα της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού - δημοκρατικού μετώπου για το σοσιαλισμό. Αυτόν το δρόμο φώτισαν οι αγώνες το 1996, αυτόν προοιωνίζεται να βαδίσουν το 1997 η εργατική με τους συμμάχους της.
ΣΠΟΤ
Αν το 1996 πρόβαλε την πραγματική εικόνα του συστήματος σε όλο της το μεγαλείο, ταυτόχρονα επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες επίθεσης του κινήματος.
Feeds
