Οι δικαστές και τα μπλόκα

Οι δικαστές και τα μπλόκα

Του Αγγελου ΡΕΜΠΗ*

Η σκληρή αντιμετώπιση του αγώνα των αγροτών από ένα κράτος καθαρά και υστερικά ταξικό, οδηγεί στο να ακούγονται φωνές για "παρέμβαση του εισαγγελέα" και παραπομπή των αγροτών σε δίκες για ποινικά αδικήματα. Είναι μια απόπειρα, αύριο ίσως και πράξη, να χρησιμοποιηθεί πάλι η "ανεξάρτητη", όπως λέγεται, Δικαιοσύνη, από την κυβέρνηση για τους ταξικούς σκοπούς που αυτή υπηρετεί.

Οι αγρότες αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και την αυριανή τύχη τους. Δεν είναι μια σύγκρουση της καθημερινής ζωής των συναλλαγών στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου. Εδώ πρόκειται για τον πρωτόγονο και σκληρό αγώνα ανάμεσα στους κυρίαρχους εκμεταλλευτές, που με την οικονομική τους δύναμη, την εξαγορά, τη συκοφάντηση, την παραπληροφόρηση και τελικά την κρατική δύναμη σε τοπικό και διακρατικό επίπεδο, συνεχώς επεκτείνουν και βαθαίνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων, και στους λαούς που ζούνε από την αμοιβή της δουλιάς τους. Αυτός ο αγώνας είναι πρωτότυπος έξω και πέρα από τα όρια της "έννομης τάξης" που αυτοί οι κυρίαρχοι έχουν επιβάλει.Η άγρια επίθεση που δέχονται οι εργάτες της σωματικής και πνευματικής δουλιάς θα αποκρουστεί αναγκαστικά με τη συνένωση των δυνάμεών τους, με απόκρουση της βίας που δέχονται με έξοδο στους δρόμους, με διαμαρτυρίες και με τη μοιραία... "παρακώλυση συγκοινωνιών". Ποια δικαιοδοσία μπορεί να έχει και ποιο ρόλο πρέπει να παίξει η Δικαιοσύνη και οι δικαστές ειδικότερα, σ' αυτού του επιπέδου τις θεμελιακές κοινωνικές συγκρούσεις, μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες και αιτήματα των καταπιεσμένων; Και ποιες σκοπιμότητες θα δικαιώσουν με τις αποφάσεις τους;

***

Αν οι Ελληνες δικαστές έχουν διαρκώς στη σκέψη τους την παραδοχή, ότι όταν δικάζουν πρέπει να υπακούνε μόνο στη συνείδησή τους και σε κανέναν άλλον και ανάλογα να εφαρμόζουν το νόμο. Κι ακόμα, αν δεν ξεχνούν τη ρητή συνταγματική θέση, ότι όλες οι εξουσίες, επομένως και η δικαστική, που αυτοί ασκούν, πηγάζουν από το λαό και γι' αυτό πρέπει να ασκούνται προς το συμφέρον του, τότε ετούτοι οι καιροί των κοινωνικών αγώνων, που με τη μορφή... ποινικών (και άλλων) παραβάσεων οδηγούνται στην κρίση τους (των δικαστών), είναι καιροί δύσκολοι γι' αυτούς. Για να δικάσουν οι δικαστές τους κοινωνικούς αγώνες των καταπιεσμένων για ψωμί, νοσοκομείο, παιδεία και για κάποια σιγουριά στο αύριο, πρέπει να βάλουν στο άλλο τάσι της ευαίσθητης ζυγαριάς που χειρίζονται,απορρίπτοντας από τα μάτια τους το μαύρο μαντίλι που προσπαθούν να τους φορέσουν οι κυρίαρχοι, τα οικονομικά και κοινωνικά αίτια που έβγαλαν τους αδικημένους στους δρόμους: την άρνηση των εκμεταλλευτών να συνεισφέρουν τα κέρδη τους και του... αμερόληπτου κράτους να τους τα αφαιρέσει, για να καλυφθούν οι ζημιές του κλάδου που διεκπεραιώνουν οι αγρότες ή άλλες παραγωγικές ομάδες (αλήθεια: πώς έχουν αυτοί κέρδη από μια συνολική οικονομία, από την οποία, οι άλλοι που μετέχουν στη διαδικασία της, δεν μπορούν ούτε να συντηρηθούν;), τη μαύρη προοπτική από τα προγράμματα της ΕΕ και των εδώ τυφλών υπηρετών της, για περιορισμό του αγροτικού πληθυσμού (αγροτικής απασχόλησης) στο 1/4 περίπου του σημερινού, χωρίς πρόταση και ευθύνη τους για την τύχη του υπόλοιπου,την επιδείνωση των όρων ασφάλισης της υγείας και των γηρατειών τους, και τόσα άλλα.

***

Είναι παρήγορο ότι και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και ο πρόεδρος του ΔΣ της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που εκπροσωπεί τον κλάδο εκείνο των δικαστών, που δικάζει αυτές τις υποθέσεις, με δηλώσεις τους σχετικά με τις "προτροπές" ανεύθυνων και άμυαλων παραγόντων για δικαστική παρέμβαση στον αγώνα των αγροτών, έδειξαν μια σύνεση, εκτιμώντας ακριβώς ότι πρόκειται για άλλης φύσης καταστάσεις, που μπορεί να επιδεινωθούν. Βέβαια, δε λείπουν ανάμεσά τους οι αντιδραστικές νοοτροπίες και φωνές. Ωστόσο, τα υπηρεσιακά στελέχη της Δικαιοσύνης, αλλά και τα συνδικαλιστικά τους όργανα και ιδίως η ΕΔΕ πρέπει και μπορούν να βοηθήσουν στη συνετή και κοινωνικά θετική επιτέλεση του έργου της Δικαιοσύνης, ενθαρρύνοντας τους δικαστές σε τέτοια κατεύθυνση. Το παρελθόν της διαίρεσης με όλες τις καταστροφές που επέφερε, είναι πολύ κοντινό και πρέπει να διδάσκει στους δικαστές τη χρησιμότητα της ψυχραιμίας, της αρετής και της τόλμης.

Και μια ιστορία

Ηταν 19 του Μάρτη του 1980. Οι κατατρεγμένοι από τις πλημμύρες του φθινοπώρου του 1979 και από άλλες αναποδιές αγρότες της Καρδίτσας, ύστερα από προκήρυξη της Ενωσης Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας προχωρούν με τα τρακτέρ από όλους τους δρόμους προς την πόλη. Τα ΜΑΤ τους φράζουν το δρόμο. Αφήνουν τα τρακτέρ και συνεχίζουν πεζή... Την άλλη μέρα δέχτηκαν την πρώτη επίθεση απώθησης. Τρεχάματα, διαπραγματεύσεις, πολλές μέρες και κρύες νύχτες με φωτιές για συντροφιά. Τελικά, επέμβαση της Αστυνομίας, συλλήψεις, Εισαγγελία. Ηρθε η μέρα της δίκης. Ειδική διαμόρφωση της αίθουσας για να χωρέσει τους 106 κατηγορούμενους.

Η πόλη και ο κάμπος βράζουν από την αγανάκτηση. Η ομορφιά και η λεβεντιά του αγώνα. Δεκάδες οι μάρτυρες της υπεράσπισης. Ο Δήμος της Καρδίτσας, το ΕΒ Επιμελητήριο, όλοι οι φορείς όλων των παραγωγικών ομάδων εκδίδανε ψηφίσματα συμπαράστασης. Κανένας δε διαμαρτυρήθηκε για την κομμένη συγκοινωνία και την εμπορική απραξία. Ενότητα κι αγώνας. Η δίκη κράτησε μέρες. Και με ένα νομικά πληρέστατο και ρεαλιστικό στις εκτιμήσεις του σκεπτικό των αποφάσεων του Δικαστηρίου της Καρδίτσας οι αγρότες αθωώθηκαν από όλες τις "παράνομες πράξεις" που τους είχαν αποδοθεί: παράνομη υπαίθρια συγκέντρωση, αντίσταση, απείθεια, παρακώλυση συγκοινωνιών. Ελάχιστοι καταδικάστηκαν για παράβαση του ΚΟΚ (έλλειψη πινακίδων στα τρακτέρ). Η υπόθεση πήγε στο Εφετείο της Λάρισας. Και αυτό τους αθώωσε επικυρώνοντας την απόφαση του Πλημμελειοδικείου της Καρδίτσας. Οι δικαστές εκείνοι ήξεραν να προσέχουν και δεν ήθελαν την ευθύνη της ταπείνωσης των αδικημένων και της διαίρεσης της κοινωνίας.

Ο Αγγελος Ρεμπής είναι τέως εφέτης