Οι εκπαιδευτικοί, όπως και τα άλλα στρώματα των εργαζομένων, οι αγρότες, οι ναυτεργάτες, με τους αγώνες τους φέρανε στην επιφάνεια το πρόβλημα της εκμετάλλευσης που υφίστανται και της εσχάτης παραμέλησης στην οποία τους έχουν οδηγήσει όλες οι ταξικές, υπέρ του κεφαλαίου κυβερνήσεις. Μόνο που τα προβλήματα των κοινωνικών αυτών στρωμάτων αφορούν το καθένα κι έναν ιδιαίτερο τομέα της κοινωνικής ζωής. Το πρόβλημα της "αναδιάρθρωσης" της γεωργίας, απαίτηση των δυνάμεων που επιδιώκουν την ένταση της εκμετάλλευσης της γεωργίας και των μικρομεσαίων αγροτών, με την ενίσχυση της υποταγής τους στην αλυσίδα των μονοπωλιακών οικονομικών οργανώσεων, στην εξουσία των μονοπωλιακών οργανισμών, δηλαδή της ΕΕ. Το πρόβλημα των ναυτεργατών, η καταπίεση των οποίων φτάνει στα όρια της απόλυτης απανθρωπιάς, είναι ότι επιδιώκεται να αφαιρεθεί κάθε εμπόδιο στην ένταση της εκμετάλλευσής τους και στη μεγιστοποίηση των κερδών από το αίμα και τους θανάτους των ναυτικών μας, για την απόλυτη ασυδοσία των εφοπλιστών. Και για τα άλλα τμήματα των εργαζομένων, είτε τα προβλήματά τους βρίσκονται σε ύφεση είτε βρίσκονται σε έξαρση, ισχύει λίγο - πολύ το ίδιο. Οι εκπαιδευτικοί έχουν επισημάνει το πρόβλημά τους και οργανώνουν αγώνες για την ικανοποίηση του αιτήματός τους που είναι, εν συντομία, η κοινωνική και οικονομική αναβάθμιση της θέσης τους. Και φυσικά το ΚΚΕ συμπαρατάσσεται στον αγώνα και των εκπαιδευτικών, όπως και των άλλων κοινωνικών στρωμάτων και καλεί όλους τους Ελληνες να σταθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών.

Δεν έχουμε βέβαια την ψευδαίσθηση ότι αν οι εκπαιδευτικοί ικανοποιήσουν ένα κάποιο αίτημά τους, αν τους παραχωρήσουν π.χ. κάποιο πραγματικό ή πλασματικό επίδομα θα έχουν λύσει το πρόβλημα της κοινωνικής και οικονομικής τους αναβάθμισης. Η κοινωνική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών περνάει μέσα από την αναβάθμιση της παιδείας στο σύνολό της. Γιατί η αναβάθμιση της παιδείας θα δικαιώσει την ύπαρξή της και τη λειτουργία της και θα τραβήξει με αγάπη κοντά της και κοντά σε όλους τους εκπαιδευτικούς το λαό ολόκληρο, που αυτή την ώρα, σαστισμένος, αναρωτιέται με ποιον πρέπει να είναι, με το λιοντάρι (κυβέρνηση) ή με το λαό, τον εαυτό του δηλαδή. Γιατί έχουν καταφέρει να σκορπίσουν σύγχυση. Φταίνε τάχα οι εκπαιδευτικοί και κάνουν κι από πάνω και απεργίες; Η φταίει το κράτος και όσοι συναγελάζονται με χίλιες μύριες ιδιότητες στα υπουργικά γραφεία; Και οι γονείς κλαίνε τις ώρες που θα χάσουν τα παιδιά τους με την απεργία. Οι ώρες που χάνονται από την απεργία είναι κακό. Κανείς λογικός δεν μπορεί να υποστηρίξει το αντίθετο. Ομως είναι ακόμα πιο κακό οι ώρες που χάνονται μονίμως από την έλλειψη του προσωπικού που δεν υπάρχει, από τα μαθήματα που δε γίνονται, ο χρόνος που χάνεται από την άθλια ποιότητα της δουλιάς που γίνεται, με την έλλειψη των κτιριακών εγκαταστάσεων, από τα κακά βιβλίααπό τα αλλοπρόσαλλα προγράμματα, από το διοικητισμό και τον αυταρχισμό και από μια σειρά άλλα φαινόμενα που δε θα τα εξετάσουμε εδώ. Κακό οι χαμένες διδακτικές ώρες και μάλιστα τις παραμονές των εξετάσεων. Το έγκλημα όμως, που γίνεται εν "ψυχρώ" και εξακολουθητικά, να ακυρώνονται απείρως περισσότερες ώρες, χωρίς να δίνεται λόγος σε κανένα, δεν έχει υπεύθυνο;

Γι' αυτό και το τονίζουμε εδώ, το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί αποσπασματικά, αλλά συνολικά. Το πρόβλημα, και αυτό αναδεικνύει η θέση του ΚΚΕ, είναι το πρόβλημα της παιδείας στο σύνολό του. Γι' αυτό και το μέτωπο πάλης των εκπαιδευτικών είναι μέτωπο με παλλαϊκό χαρακτήρα. Είναι το μέτωπο της παιδείας που πρέπει να συγκεντρώσει στις γραμμές του όλους τους ενδιαφερόμενους. Τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, τους γονείς ως άτομα και με τις οργανώσεις τους κι από κει και πέρα όλους τους κοινωνικούς φορείς (τα πνευματικά και τα κοινωνικά σωματεία), όλους τους παράγοντες που παρακολουθούν την κατάντια της εκπαίδευσής μας. Αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί στο σύνολό του, θα είμαστε οι μάρτυρες μαζί και οι συνένοχοι αυτής της κατάπτωσης.

Είναι γνωστή η μεγάλη σημασία της εκπαίδευσης και της παιδείας, που στην εποχή μας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, καθώς η επιστήμη μεταβάλλεται άμεσα σε παραγωγική δύναμη. Αλλά και ανεξάρτητα από όλα αυτά η επίδραση της εκπαίδευσης είναι καθοριστική για ολόκληρη τη ζωή μας. Απ' αυτήν εξαρτάται:α) Η ποιότητα ζωής. Η εκπαίδευση κατασταλάζει σε παιδεία, δηλαδή σε πολιτισμό, που καθορίζει ποιοτικά τις απαιτήσεις των ανθρώπων, τον τρόπο σκέψης τους, δημιουργεί ατμόσφαιρα άνετης κοινωνικής συμβίωσης και αλλαγής των αυταρχικών σχέσεων που επιβάλλει η έλλειψη καλλιέργειας. Κι αν η μέχρι σήμερα παιδεία δεν κατόρθωσε να επιβάλει ποιότητα ζωής, είναι γιατί η ποιότητα της ίδιας της εκπαίδευσης δεν είναι αντάξια αυτών των απαιτήσεων, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα και η κρίση του ακυρώνει το ρόλο της.

β) Η αποτελεσματικότητα της ανθρώπινης δράσης. Η εκπαίδευση εκτός του ότι πλουτίζει τη συνείδηση και τη σκέψη με όλο το θησαυρό που έχει σωρεύσει ο ανθρώπινος μόχθος, και κάνει πιο πλούσιο τον ψυχισμό του ανθρώπου, του καλλιεργεί την κριτική ικανότητα, του αναπτύσσει τη δύναμη του συνδυασμού, τη μεθοδικότητα, και συνεπώς την αποτελεσματικότητα.

γ) Τέλος, η παραγωγικότητα του ανθρώπου αναπτύσσεται, αφού υπάρχει η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση η οποία δημιουργεί επαγγελματικό προσανατολισμό και καλλιεργεί δεξιότητες παραγωγικές. Αλλά κι αν ακόμα ο νέος άνθρωπος δεν παρακολουθήσει μαθήματα τεχνικής και επαγγελματικής κατάρτισης, προικισμένος ο νέος με γνώσεις και ιδέες, Θα έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται εύκολα και να προσλαμβάνει ευκολότερα τεχνικές και να αφομοιώνει διαδικασίες.

Αντιλαμβάνεται κανείς με ευκολία πως το πρόβλημα της εκπαίδευσης - παιδείας έχει μια ευρύτατη διάσταση και το ΚΚΕ, σωστά, δε θέτει απλά και μόνο το δίκαιο αίτημα της μισθολογικής αναβάθμισής των εκπαιδευτικών, αλλά το σύνολο του προβλήματος, και μέσα απ' αυτό, το οικονομικό πρόβλημα.