Ηταν εξαιρετικά σωστή η απόφαση του ΚΚΕ ν' αναδείξει το πρόβλημα της παιδείας σε μέτωπο λαϊκών αγώνων, δίπλα στο αγροτικό πρόβλημα και τα προβλήματα των διάφορων τμημάτων της εργατικής τάξης.

Τα κριτήρια με τα οποία μπορεί ένα πρόβλημα να αναδειχτεί σε μέτωπο αγώνα είναι δύο. Το ένα είναι το ποσοτικό και το άλλο το ποιοτικό. Το ποσοτικό μέρος, εδώ, έχει σημαντική βαρύτητα. Αν οι αγρότες αποτελούν το 17% περίπου του πληθυσμού και οι εργατοϋπάλληλοι το 49% περίπου, το πρόβλημα της εκπαίδευσης και της παιδείας αγκαλιάζει το 100% σχεδόν του πληθυσμού. Αλλά και η ποιοτική του πλευρά είναι ακόμη πιο σημαντική. Γιατί, με ένα λόγο, η εκπαιδευτική διαδικασία εμπλέκεται με το ουσιαστικότερο πρόβλημα της αστικής, αλλά και κάθε εκμεταλλευτικής κοινωνίας, την αναπαραγωγή της. Οχι βέβαια, πως η εκπαίδευση είναι ο μοναδικός ένοχος αυτής της διαδικασίας, αλλά από τη θέση της μέσα στους μηχανισμούς της κοινωνίας μας είναι ο επιφορτισμένος, με την αναπαραγωγή των βασικών χαρακτηριστικών της, μηχανισμός. Υπάρχει βέβαια και η άλλη αντίληψη για το ρόλο της εκπαίδευσης, όλων εκείνων που δεν τη θέλουν παράγοντα στασιμότητας και διατήρησης μιας άθλιας κοινωνικής πραγματικότητας. Που θεωρούν βασική τους αποστολή τη μετάδοση εκείνης της γνώσης και κοινωνικής συμπεριφοράς που συμβάλλει στη γέννηση του νέου στην κοινωνία. Πάνω σ' αυτό το κομβικό ζήτημα διεξάγεται έντονη διαπάλη. Η εκπαίδευση, σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη, δεν πρέπει να αναπαράγει, αλλά να παράγει το νέο.