Είναι φανερό ότι ο Κ. Σημίτης έχει πάρει την απόφασή του. Θα ζήσει το υπόλοιπο της θητείας του με το αγαπημένο του χρώμα, το "γκρίζο". Οπως φάνηκε από τις τοποθετήσεις του προχτές στη Βουλή, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών και εκπαιδευτικών, έχει επιλέξει το χρώμα που ταιριάζει στην κυβέρνησή του, θέλει να το κάνει και χρώμα της καθημερινής πραγματικότητας, χρώμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, βάζοντάς τους στο επίκεντρο του αντιλαϊκού τυφώνα.

Δεν εκπλήσσει βέβαια, αυτή η γκρίζα τροχιά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, η οποία με μαθηματική ακρίβεια αποκτά διαρκώς όλο και πιο βαθιά σκούρα χρώματα. Ηταν αναμενόμενη και προδιαγεγραμμένη από την πρώτη στιγμή, όταν ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή που τους ανέθεσαν τα μεγάλα αφεντικά, να επιβάλουν τα πρωτοφανή σε αντιλαϊκή σκληρότητα μέτρα και μάλιστα "διά πυρός και σιδήρου".

Η κυβέρνηση από την αρχή επέδειξε μια αξιοζήλευτη, ακόμα και σε θεωρούμενους μέχρι σήμερα ακραίους νεοφιλελεύθερους, συνέπεια στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής της. Διατυμπάνιζε μάλιστα ότι, αγνοώντας το πολιτικό κόστος, θα τη διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού και δε θα επιτρέψει συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις. Σύνθημά της ήταν πως "όσο δίκαια και αν είναι τα αιτήματα των απεργών δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν" αν βγαίνουν εκτός των πλαισίων της οικονομικής πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρούσε να δικαιολογήσει την αδιαλλαξία της, ισχυριζόμενη ότι αν υποχωρήσει σε ένα κλάδο, τότε θα προκαλέσει γενικευμένη κοινωνική αναταραχή, αφού θα ξεσηκωθούν όλοι. Το μόνο που κατάφερε πανηγυρικά είναι και να υπάρξει επέκταση των λαϊκών κινητοποιήσεων σε διαρκώς αυξανόμενα κοινωνικά στρώματα, αλλά και να εξαναγκαστεί σε υπαναχωρήσεις (ναυτεργάτες, πολύτεκνοι κ.ά.), ενώ έχει ήδη συμβιβαστεί με αιτήματα άλλων τμημάτων των εργαζομένων.

Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων όχι μόνο δεν αποδέχεται τα περί μονόδρομου της κυβερνητικής προπαγάνδας, αλλά ταυτόχρονα διαπιστώνει ότι η κυβέρνηση τους προορίζει για θύματα στο βωμό της μακροημέρευσης και σκανδαλώδους αύξησης των υπερκερδών της οικονομικής ολιγαρχίας.

Η κυβέρνηση φρόντισε από την αρχή να δείξει το αποκρουστικό πρόσωπο της ταξικής πολιτικής της. Καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δε χάρισε τόσα πολλά σε τόσους λίγους, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Χάρισε χρέη πάνω από δύο τρισεκατομμύρια σε μεγαλοοφειλέτες και στις ΠΑΕ, διέγραψε τους οφειλόμενους φόρους, ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, στους Βαρδινογιαννο-Λάτσηδες, ενώ με το φορολογικό νομοσχέδιο φρόντισε να τους θέσει, άλλη μια φορά, στο απυρόβλητο των βαρών, τα οποία φόρτωσε στα "συνήθη υποζύγια".

Η αποστολή της δε σταματά βέβαια εδώ. Επιταχύνει τους ρυθμούς ιδιωτικοποιήσεων, ξεπουλώντας ό,τι έχει απομείνει στο δημόσιο. Από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, τη "Σόφτεξ", όλες τις εναπομείνασες επιχειρήσεις στον ΟΑΕ, μέχρι τον ΟΤΕ, όπου μέσα στους επόμενους μήνες θα ξεπουλήσει το 25% "και βλέπουμε"... Ταυτόχρονα μέσω των περιβόητων "προγραμματικών συμφωνιών", εκχωρεί τις προμήθειες των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων σε συγκεκριμένα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, ενώ φροντίζει να τους προστατεύσει από κάθε έλεγχο καταργώντας τη διάταξη περί ονομαστικοποίησης των μετοχών.

Η συνάντηση της υπουργού Ανάπτυξης Β. Παπανδρέου με τα "πρώτα ονόματα" της οικονομικής ολιγαρχίας - πέρα από το συμβολισμό της, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό κυβέρνησης και μεγάλων αφεντικών - σηματοδοτεί τη βούληση των "εκσυγχρονιστών" να δώσουν γην και ύδωρ στους οικονομικούς προϊσταμένους τους. Ταυτόχρονα θέτει το θεσμικό πλαίσιο για να τους λύσει εντελώς τα χέρια, τόσο με την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, όσο και με την "ευελιξία" στις εργασιακές σχέσεις (ωράριο, μερική απασχόληση κ.ο.κ). Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής θα γίνουν περισσότερο οδυνηρές στο εγγύς μέλλον. Ηδη έχουν χαθεί, μόνο το 1995 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ, 120.000 θέσεις εργασίας.

Από την άλλη, οι φυσικοί σύμμαχοι της κυβέρνησης δε δείχνουν αχάριστοι. Με κάθε μέσο στηρίζουν την κυβέρνηση Σημίτη και εκδηλώνουν την ταξική αλληλεγγύη τους στις δύσκολες στιγμές, ενθαρρύνοντάς τη να μην "κάνει πίσω". Είναι χαρακτηριστικές οι ανακοινώσεις συμπαράστασης του ΣΕΒ, των μεγαλοεξαγωγέων, των μεγαλοξενοδόχων κ.ο.κ, με την ευκαιρία των αγροτικών κινητοποιήσεων.

Η επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου που επιχειρούν οι "εκσυγχρονιστές" με τα γνωστά στερεότυπα περί "ισότιμης συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση", "παγκοσμιοποίησης", "ανταγωνιστικότητας", - που παρουσιάζονται λες και είναι κάποιες αόρατες και υπερφυσικές δυνάμεις που προκαθορίζουν τη μοίρα μας - ελάχιστα πειστικά ηχούν στα αυτιά των εργαζομένων, των αγροτών, των συνταξιούχων. Πολύ περισσότερο όταν η ίδια η κυβέρνηση δεν αφήνει περιθώρια ελπίδων για βελτίωση της κατάστασης στο ορατό μέλλον, αφού ήδη έχει συμφωνήσει, μέσω των προγραμμάτων σύγκλισης και σταθερότητας, στην παράταση της λιτότητας στον "αιώνα τον άπαντα".

Αν η κυβέρνηση είναι - και είναι - δεμένη με χίλια νήματα με την άρχουσα τάξη και έχει αναλάβει, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιαστεί, να φέρει σε πέρας την αποστολή της, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν είναι διατεθειμένοι να περάσουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, προκειμένου να περάσουν από πάνω τους οι δείκτες του Μάαστριχτ και τα υπερκέρδη των πολυεθνικών. Ηδη έχουν δημιουργήσει μια γκρίζα καθημερινότητα στην κυβέρνηση Σημίτη.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ