Μέχρι τώρα, μπορούμε να πούμε, πως μόνο καλά λόγια έχουν ακουστεί γι' αυτά, έως και διθύραμβοι. "Συλλάβαμε" σε μια συζήτηση στην ΕΤ-1 τον καθηγητή Κ. Τσουκαλά, γνωστό προσκείμενο και προμηθευτή εισηγήσεων του πρωθυπουργού, παρουσία του υπουργού Παιδείας και ορισμένων πρυτάνεων, να υπερακοντίζει σε επιχειρήματα υπέρ των νέων μέτρων, να ξεπερνάει τον Γερ. Αρσένη, ουσιαστικά να του "πασάρει" επιχειρήματα. Οι πρώτες εντυπώσεις, ίσως, κερδήθηκαν.

Το κλίμα αυτό της ευφορίας, "για τη μεγάλη ώρα της παιδείας", το χαλάει, στην κυριολεξία, η τεκμηριωμένη κριτική του ΚΚΕ και ο... χρόνος. Οσο περνάει ο χρόνος και πέφτει η αχλή των εξαγγελιών του υπουργού Παιδείας, όσο συνειδητοποιείται το περιεχόμενό τους, τόσο εγείρονται ενστάσεις, τόσο εμφανίζονται, και στον Τύπο, οι πρώτες αντίθετες διαπιστώσεις. "Από τις απαντήσεις του υπουργείου προκύπτει ότι ο κλειστός αριθμός των εισακτέων παραμένει, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας για ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια" ("Ελευθεροτυπία" 30.1.97).

Θα το πούμε καθαρά. Τα νέα μέτρα που εξάγγειλε ο υπουργός Παιδείας υψώνουν νέους, μεγαλύτερους και ισχυρότερους, φραγμούς στη μόρφωση της νεολαίας. Αποτελούν ένα σύνολο αντιδραστικών μέτρων, που στόχο έχουν να εναρμονίσουν την παροχή της γνώσης στις απαιτήσεις της ευελιξίας της αγοράς εργασίας. Αλλωστε μ' ένα σαφή τρόπο την εκτίμηση αυτή την προβάλλει και ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας στην εισήγηση που παρέδωσε στους πρυτάνεις: "Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν έχει προσαρμοστεί στις μεγάλες αλλαγές, που έχουν συντελεστεί στην αγορά εργασίας και στην ελληνική οικονομία".

Τους νέους φραγμούς, λοιπόν, στη μόρφωση, τους βαφτίσανε με παπαδίστικη υποκρισία, ελεύθερη πρόσβαση. Πρόκειται για απάτη ολκής, από τις συνηθισμένες απάτες, που μας σερβίρει η κυβέρνηση του εκσυγχρονισμού και της Κεντροαριστεράς, του εκσυγχρονιστικού και του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ (ιδέ αγροτική οικονομία).

Το θλιβερό γεγονός, όμως, που εντυπωσιάζει είναι ότι αυτή την προσπάθεια εξαπάτησης του ελληνικού λαού και της νεολαίας τη συνεπικουρούν και θεσμοθετημένοι εκπρόσωποι των ΑΕΙ. Ορισμένοι πρυτάνεις όχι απλά τη συνεπικουρούν, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις αναλαμβάνουν και το βαρύ φορτίο της εκλαϊκευσης. Και λέμε το βαρύ φορτίο, γιατί το κύρος του πρύτανη είναι πράγματι βαρύ φορτίο.

***

Πρέπει να πούμε πως και ο νέος υπουργός Παιδείας ακολούθησε την "πεπατημένη". Αρχισε από το εξεταστικό σύστημα. Ενώ ανάγγειλε την κατάργηση των εξετάσεων, τετραπλασίασε τις εξετάσεις. Τρεις, μέσα στο Λύκειο και μία, μέσω του συστήματος επιλογής, από τα ΑΕΙ. Οι εξετάσεις μέσα στο Λύκειο είναι σαφώς προσανατολισμένες για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, με μεγαλύτερη εξάρτηση και ένταση απ' ό,τι πριν. Γι' αυτό και θα δουλεύουν αποκλειστικά και μόνο ως "κρησάρα". Στόχος, να φτάνουν όσο το δυνατόν λιγότεροι στο Εθνικό Απολυτήριο. Γιατί, είναι βέβαιο ότι εάν κάποιος μαθητής σημειώσει μια αποτυχία στις τρεις εξετάσεις είναι αδύνατον να βρίσκεται μέσα στους επιλεγμένους από τα ΑΕΙ.

Πρακτικά αχρηστεύεται το Εθνικό Απολυτήριο για την είσοδο στα ΑΕΙ. Με την έννοια αυτή είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν κατακόρυφα οι τάσεις εγκατάλειψης του Λυκείου από τους μαθητές. Το αποτέλεσμα αυτό το γνωρίζουμε ήδη από άλλες χώρες, όπου εφαρμόζονται ανάλογα μέτρα. Το μέλλον όσων εγκαταλείπουν το Λύκειο... αόρατο. Τα νέα μέτρα τούς παραδίδουν στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, όπως ήδη τονίσαμε. Δηλαδή στην ανεργία.

Οι μαθητές, που θα έχουν ως στόχο το Εθνικό Απολυτήριο με απαίτηση εισαγωγής στα ΑΕΙ, εκ των πραγμάτων, θα παραδοθούν στα δίχτυα της παραπαιδείας, την οποία βέβαια ο υπουργός Παιδείας υπόσχεται, όπως και οι προηγούμενοι υπουργοί, ότι θα καταργήσει μέσα από τη νέα (αντι)μεταρρύθμιση. Με την ευκαιρία θα ήταν ευχής έργον να μας πει ο υπουργός Παιδείας τι θα κάνει τους εκατό χιλιάδες εργαζόμενους, που απασχολούνται στην παραπαιδεία; Θα τους προσλάβει στην αναβαθμισμένη Μέση Εκπαίδευση;

Οσοι, λοιπόν, από τους μαθητές έχουν ως στόχο το πανεπιστήμιο θα πρέπει να έχουν ισχυρή οικονομική άνεση, για να ανταποκριθούν στα έξοδα της παραπαιδείας, φυσική και ψυχική αντοχή, για να αντεπεξέλθουν στις προδιαγραφές ενός εξοντωτικού συστήματος λυκειακής εκπαίδευσης, όχι κατ' ανάγκη αναβαθμισμένης.

Αλλά και όσοι από τους μαθητές πάρουν το Εθνικό Απολυτήριο, δεν είναι βέβαιο ότι θα εισέλθουν στο Πανεπιστήμιο, γιατί παραμονεύει ο κλειστός αριθμός των υποψηφίων, που θα καθορίζεται από τα διάφορα τμήματα των ΑΕΙ, ανάλογα με το δόγμα της "προσφοράς και της ζήτησης".

Απάτη, λοιπόν, η ελεύθερη πρόσβαση.

***

Και ποιος ισχυρίστηκε ότι οι γνώσεις αποκτώνται "ακόπως"; Εδώ όμως πρόκειται για την ταξική "υπερκόπωση". Το να μπερδεύει κανείς το "ακόπως" με τα συνειδητά εμπόδια, που παρεμβάλλονται για να επιτυγχάνεται ο ταξικός διαχωρισμός των μαθητών και να εναρμονίζεται η απόκτηση γνώσης με την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, είναι τουλάχιστον στρουθοκαμηλισμός.Αγνοεί τη σημερινή κατάσταση στα ΑΕΙ, που αναδεικνύει το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι έχει αλλάξει η ταξική προέλευση και σύνθεση των φοιτητών, σε βάρος των προερχομένων από την εργατική τάξη και υπέρ αυτών που προέρχονταιι από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.

Τα μέτρα αυτά αποσκοπούν φανερά και απροκάλυπτα στη δημιουργία μιας επιστημονικής ελίτ, υποταγμένης στην υπεράσπιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, από τη μια, και ενός γενικώς καταρτισμένου εργατικού δυναμικού, από την άλλη, που μέσα από τους Κύκλους Ελευθέρων Σπουδών, το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, τα ΙΕΚ και ΚΕΚ, θα λαμβάνει ταχύρυθμη κατάρτιση, προκειμένου να καλύπτει τις σημερινές ανάγκες στην αγορά εργασίας του μεγάλου κεφαλαίου.Ούτε, λοιπόν, η παροχή γνώσης εξασφαλίζεται.

Είναι πλέον προφανές: Τα μέτρα αυτά δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο παρά την υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ, έτσι όπως είναι διατυπωμένες στη "Λευκή Βίβλο" και αφορούν τη διαμόρφωση των όρων της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στα πλαίσια των νέων εργασιακών σχέσεων, που προωθούνται από το μεγάλο κεφάλαιο.

Παναγιώτης ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ