Πρέπει, βέβαια, να σας πω και για τον "φερετζέ" στην Τουρκία. Για τη χτεσινή Μέρα της Γυναίκας. Για τα πεινασμένα και πονεμένα μάτια των παιδιών. Για τις "επιλεκτικές" μπουλντόζες, που γκρεμίζουν - φυσικό είναι - και τα αυθαίρετα επιλεκτικά. Πρέπει να σας πω για τις συντάξεις, για τις απεργίες, για την ανεργία, για την ακρίβεια, για τις πολυεθνικές, για την "ανεπανάληπτη" έκθεση του Βυζαντίου στη Νέα Υόρκη, για το θόρυβο, το καυσαέριο και το νέφος. Πρέπει να σας μιλήσω για το Πάσχα, για τις παραδόσεις, για τα κάγκελα στους δρόμους της Αθήνας, για το Μάαστριχτ. Πρέπει να σας πω για τα ράντσα στα νοσοκομεία, για τα ναρκωτικά, για την πορνεία, για το εμπόριο και το παραεμπόριο, για τα εκατομμύρια των ωρών που χάνονται στις ουρές, για τις κακές υπηρεσίες του κράτους, για τα χαμηλά ημερομίσθια. Για την απεργία των εκπαιδευτικών.

Και το ζητούμενο, για κάποιον, που "γράφει", είναι, ξεπερνώντας τις δικές του αμφιβολίες, τους δικούς του συναισθηματισμούς, τους δισταγμούς, να δώσει - λογικά και μεστά - με εξακόσιες λέξεις τη σωστή απάντηση. Να αποκαλύψει τις πηγές από τις οποίες αντλεί ο πρωθυπουργός το θράσος να κουνάει το χέρι δείχνοντας τους αγρότες. Να αποκαλύψει, πώς ξεφυτρώνουν - σε περίοδο οικονομικής κρίσης - ένα ένα τα καταστήματα του Κωτσόβολου, του κάθε Κωτσόβολου. Πού βρίσκουν τα λεφτά τα σούπερ μάρκετ και οι σπόνσορες και "προσφέρουν" τις "δωρεές" τους σε επιλεγμένους καλλιτέχνες και επιλεγμένες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Να απομονώσεις τους μηχανισμούς, που βάζουν φωτιά στα Βαλκάνια και αλλού... Τους μηχανισμούς που κρατάνε τους ανθρώπους στα σπίτια. Που οι διαδηλώσεις δεν είναι, ακόμα, ισάξιες των προβλημάτων. Που, τέλος πάντων, η οργή δεν εκφράζεται όσο πρέπει και όσο της πρέπει...