"Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα για την Κούβα, αλλά αύριο είναι η επέτειος μιας θλιβερής μέρας για το λαό μας, η επέτειος της αποτυχημένης επίθεσης του Κάστρο και των συντρόφων του στο στρατόπεδο της Μονκάδα". Στις 25 Ιουλίου του 1976 στο Μόντρεαλ, λίγη ώρα αφού ο Αλμπέρτο Χουαντορένα κέρδιζε το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο της Κούβας στο στίβο, αφήνοντας έκθαμβους τους φιλάθλους σ' όλο τον κόσμο, εντυπωσίαζε τους δημοσιογράφους με τις δηλώσεις του, που συνέδεαν την αθλητική του επιτυχία με την πολιτική πραγματικότητα της χώρας του. Γνήσιο δημιούργημα της κουβανικής επανάστασης ο Αλμπέρτο Χουαντορένα δεν αποποιήθηκε ποτέ το ρόλο του σαν πρεσβευτή του κουβανέζικου αθλητισμού, αλλά και του λαού του.

Γεννημένος στις 21 του Νοέμβρη του 1950 στο Σαντιάγο δε Κούβα ο Αλμπέρτο Χουαντορένα Ντάνχερ, όπως είναι το πλήρες όνομα του, μεγάλωσε μέσα στο πνεύμα της επανάστασης που επικράτησε στην Κούβα το 1958. Ο πατέρας ήταν στέλεχος του επαναστατικού καθεστώτος.

Ο μικρός Αλμπέρτο ξεχώρισε για τις αθλητικές του ικανότητες από τότε που έπαιζε με τους άλλους συνομηλίκους του στις παραλίες του Σιενφούεγος. Οι πρώτες του διακρίσεις ήρθαν στους αγώνες των τεχνολογικών ιδρυμάτων του Οριέντε, όπου κέρδισε τα 200μ, τα 400μ, τα 800μ και τα 1200μ. Στη συνέχεια τον κέρδισε το μπάσκετ. Πρόσκαιρα όμως, όπως αποδείχτηκε αργότερα.

Το Μάη του 1971 στην παραλία του Μαριανάο μια ομάδα ελπίδων του μπάσκετ, ανάμεσα τους και ο Χουαντορένα, προπονούνταν στο τρέξιμο. Εκεί βρίσκονταν και δύο προπονητές στίβου που "ψάρευαν" ταλέντα. Οταν είδαν τον νεαρό Αλμπέρτο εντυπωσιάστηκαν από τον τρόπο του τρεξίματός του και του πρότειναν να στραφεί στο στίβο που αρνήθηκε προς στιγμήν και τους ανταπάντησε ότι του αρέσει το μπάσκετ. Οι σειρήνες του στίβου τελικά έπεισαν τον Χουαντορένα να ακολουθήσει το άθλημα που έμελλε να δοξάσει τον ίδιο και τη χώρα του.

Πέντε μήνες αργότερα ο Χουαντορένα εντάσσεται στην Εθνική Ομάδα της Κούβας. Τον επόμενο χρόνο είχε καταφέρει ήδη να μπει στον ημιτελικό των 400μ στους Ολυμπιακούς του Μονάχου του 1972. Για την επιτυχία του δόθηκε το βραβείο του "ταλέντου της χρονιάς", που του απονεμήθηκε μάλιστα από την Αντζελα Ντέιβις. Ηδη είχε γίνει γνωστός στους διεθνείς στίβους με το παρατσούκλι "το άλογο" για τον εντυπωσιακό διασκελισμό που είχε στο τρέξιμό του. Ενα διασκελισμό που έφτανε στα 2,5 μ.!

Ομως εκτός από το φυσικό ταλέντο, ο Χουαντορένα είχε τη φλόγα του μαχητή και του νικητή. Μετά την Ολυμπιάδα του Μονάχου μπροστά του βρέθηκε μια νέα πρόκληση. Ο Πολωνός προπονητής Ζίγκμουντ Ζαμπιερζόφσκι του πρότεινε να ασχοληθεί και με τα 800 μ. Τρία χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ ξεκίνησε σιγά σιγά την προπόνηση και για τα 800 μ. Ο Πολωνός προπονητής πίστευε ότι ο Χουαντορένα μπορούσε να φτάσει στη διπλή ολυμπιακή νίκη στα 400μ. και στα 800μ. κάτι που δεν είχε πετύχει κανένας αθλητής σε Ολυμπιακούς Αγώνες (υπήρχε μόνο ο Αμερικανός Πολ Πίλγκριμ που είχε κερδίσει στη Μεσοολυμπιάδα του 1906 στην Αθήνα τα 400μ. και 800μ.). Την ίδια περίοδο ο Χουαντορένα εξακολουθούσε να κυριαρχεί στα 400μ. Το 1973 και το 1974 ήταν ανίκητος στην απόσταση. Το 1975 όμως υποβλήθηκε σε δύο εγχειρήσεις στο πόδι. Το 1976 όμως ήταν αρκετά υγιής για να δικαιώσει τις προσδοκίες του Ζαμπιερζόφσκι στο Μόντρεαλ. Για να φτάσει όμως στο διπλό θρίαμβο χρειάστηκε να κάνει εφτά κούρσες στα 400 και 800μ. μέσα σε έξι μέρες, ενώ έτρεξε και σε δύο κούρσες στις σκυταλοδρομίες.

Το ξεκίνημα έγινε με τα 800μ., όπου ο Χουαντορένα έφτασε εύκολα στον τελικό. Στις 25 Ιουλίου του 1976 δοξάστηκε για πρώτη φορά, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα παγκόσμιο ρεκόρ με 1.43.50.

"Το άλογο" όμως δε σταμάτησε εκεί. Μετά από τέσσερις κούρσες, έκοβε πρώτος το νήμα στον τελικό των 400μ. με 44.26, που ήταν ο καλύτερος χρόνος που είχε επιτευχθεί στο επίπεδο της θάλασσας. Μετά ακολούθησαν δύο κούρσες στη σκυταλοδρομία για να ολοκληρωθεί μια παρουσία ιστορική και επική για την Κούβα και τον Χουαντορένα. Η εποποιία αυτή αφιερώθηκε από τον Αλμπέρτο στην Κουβανέζικη Επανάσταση και στον ηγέτη της Φιντέλ Κάστρο. Εκτός όμως από τις αθλητικές του επιτυχίες ο Χουαντορένα πρόσφερε στην Κούβα και την εργασία του στο μάζεμα του ζαχαροκάλαμου, κάθε φορά που επέστρεφε στην πατρίδα του από τις ευρωπαϊκές του τουρνέ.

Ενα χρόνο αργότερα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην Πανεπιστημιάδα με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (1.43.40) και στη Ζυρίχη κέρδισε τον περίφημο Κενυάτη Μάικ Μπόιτ, που δεν είχε αγωνιστεί στο Μόντρεαλ, λόγω του μποϊκοτάζ των Αφρικανών. Ο Χουαντορένα ήταν ο απόλυτος και αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος στο αγώνισμα και αποτελούσε τον επιφανέστερο πρεσβευτή του κουβανέζικου αθλητισμού.

Η συνέχεια όμως δεν ήταν τόσο φωτεινή, αφού ο Χουαντορένα χτυπήθηκε από μια σειρά ατυχίες. Τραυματισμοί στους τένοντες και στους μυς τον απομάκρυναν από τη διεθνή σκηνή και τον υποχρέωσαν να υποβληθεί σε εγχείρηση. Ετσι στη Μόσχα το 1980 ήταν τέταρτος στα 400μ. Ξαναεμφανίστηκε στο προσκήνιο το 1983 στο πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στο Ελσίνκι. Στον προκριματικό των 800μ. γράφτηκε το τέλος μιας μεγάλης αθλητικής καριέρας. Με μια κραυγή αλησμόνητη, που έκανε το γύρο του κόσμου ο Χουαντορένα εγκατέλειπε την κούρσα τραυματισμένος. Η απουσία της Κούβας από το Λος Αντζελες οριστικοποίησε την αποχώρηση από τους διεθνείς στίβους.

Ο Χουαντορένα όμως δεν έφυγε ποτέ από τον αθλητισμό, που εξακολούθησε να τον υπηρετεί από άλλες θέσεις. Σήμερα αποτελεί το κορυφαίο αθλητικό στέλεχος της Κούβας με θητεία στην προεδρία της Ομοσπονδίας Στίβου της χώρας του, στο Ινστιτούτο Φυσικής Αγωγής. Ο Χουαντορένα έχει ακόμα αναγνωριστεί και σε διεθνές επίπεδο σαν αθλητικό στέλεχος. Είναι σήμερα μέλος του ΔΣ της ΙΑΑΦ (Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου).

Γιάννης ΤΖΟΥΣΤΑΣ