Οταν οι αριθμοί σοκάρουν, τότε η πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να συγκλονίζει... Η 40χρονη Πόπη και η 25χρονη Βάσω δεν είναι απλώς δύο γυναίκες χωρίς δουλιά που ζουν στο Αιγάλεω. Είναι, κυρίως, δυο άνθρωποι που όλο αυτό το διάστημα, ψάχνοντας για εργασία, βρέθηκαν αντιμέτωπες με πρωτόγνωρες καταστάσεις, οι οποίες κυριολεκτικά θυμίζουν "εργασιακό μεσαίωνα". Και η πίκρα, που συνοδεύει τις κουβέντες τους, δεν αφορά μόνο τις ίδιες. Αφορά όλες τις γυναίκες, αλλά και όλους τους άνδρες, που μπροστά στις ανάγκες τους αναγκάστηκαν πολλές φορές να "σκύψουν το κεφάλι". Και η απορία τους κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη: "Καλά, ως πότε θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια;".

Η Πόπη Χλωροκώστα προέρχεται από τον ευαίσθητο χώρο του ιματισμού. Γαζώτρια από τα δεκατρία της, παραμένει άνεργη τα τελευταία πέντε χρόνια. "Ολες οι βιοτεχνίες της περιοχής έχουν κλείσει. Ολες οι γυναίκες που απασχολούνταν σ' αυτές είναι πλέον άνεργες. Και κυρίως χωρίς ελπίδα ότι αύριο - μεθαύριο μπορούν να βρουν κάποια δουλιά", τονίζει. Η Πόπη δείχνει να 'χει "πειστεί" πως δύσκολα θα μπορέσει να βρει εργασία. Και προβληματίζεται, κυρίως, για την 21χρονη κόρη της που επίσης ψάχνει και δε βρίσκει δουλιά, εδώ και τρία χρόνια...

Η Βάσω Σκλήβα - τρία χρόνια άνεργη - δούλευε απ' τα δεκάξι της σε τσαγκαράδικα. "Και οι βιοτεχνίες υποδημάτων έκλεισαν η μία μετά την άλλη. Ο έντονος ανταγωνισμός και το φτηνό εισαγόμενο παπούτσι ανάγκασε αυτές τις επιχειρήσεις ή να κλείσουν ή να μεταφερθούν στο εξωτερικό - κυρίως στην Κίνα και στη Βουλγαρία - όπου το κόστος παραγωγής είναι πολύ πιο χαμηλό", επισημαίνει.

Και οι δύο έψαχναν κάποτε δουλιά απ' τις αγγελίες των εφημερίδων. "Οι περισσότερες αγγελίες είναι παραπλανητικές. Αλλα γράφουν κι άλλα ζητούν. Οι περισσότερες ζητούν πλασιέ ή μπαργούμαν. Εκλεισαν όλες οι βιοτεχνίες και έχει γεμίσει η Αθήνα μπαράκια και μπιλιαρδάδικα", τονίζει η Βάσω. "Οσες φορές προσπάθησα να βρω δουλιά από εφημερίδα απέτυχα. Πήγαινα στο ραντεβού, με βάζαν να δουλεύω δοκιμαστικά, έβγαζα κάποια παραγωγή και μου 'λεγαν το κλασικό: "Θα σας ειδοποιήσουμε". Ποτέ κανείς δε με πήρε τηλέφωνο... ", συμπληρώνει η Πόπη.

Θυμούνται μια συσκευαστική εταιρία της περιοχής, όπου μέσα σ' ενάμιση χρόνο έκαναν η καθεμιά τους το πολύ 30 - 40 μεροκάματα. "Οσοι άνδρες - οι περισσότεροι αλλοδαποί - δούλευαν εκεί, τους έβλεπες και λυπόσουν. Κάτω από απαράδεκτες συνθήκες, χωρίς ασφάλιση, χωρίς καν κανονικό μεροκάματο. Εμείς πιεζόμασταν πολύ να βγάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερη παραγωγή. Για ένα πεντοχίλιαρο τη μέρα. Πηγαίναμε μετά σπίτι μας και τα χέρια μας παρέλυαν. Ούτε να το θυμάμαι δε θέλω", αφηγείται η Πόπη, οποία μπορεί να δουλεύει από 13 χρόνων, αλλά έχει ένσημα μόλις μιας τριετίας. "Το καθεστώς του ανασφάλιστου δεν είναι σημερινό, απλώς σήμερα γίνεται και με το νόμο! ", υπογραμμίζει.

Η Βάσω πιστεύει πως δύσκολα τα πράγματα θ' αλλάξουν. "Πώς ν' αλλάξεις κάτι όταν δεν αγωνίζεσαι γι' αυτό;", αναρωτιέται. Και συμπληρώνει: "Τα ποσοστά ανεργίας στην περιοχή μας έχουν φτάσει στο ζενίθ. Ελάχιστες γυναίκες όμως συμμετέχουν στα κοινά, αφού κάτω από το βάρος των πολλών προβλημάτων και της απογοήτευσης δεν κινητοποιούνται άμεσα για τα προβλήματά τους. Η γυναίκα στη Δυτικής Αθήνας δεν είναι μόνο χωρίς δουλιά. Είναι, κυρίως, κλεισμένη στο σπίτι της...".