Πήδα τη μάντρα | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Πήδα τη μάντρα

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

"Εχεις αντίρρηση πως τα λάχανα είναι αντιτορπιλικά";

"Οχι, καμία"!

"Ελα, τότε να φτιάξουμε ένα χαρτί, που να το βεβαιώνει"!

"Δε γίνεται! Συμφωνώ, βέβαια, πως το λουλάκι βγάζει λουλακί χρώμα,όμως δε θέλω να βάλω και την υπογραφή μου"!

Διάλογος τρελός σε τρελή εποχή. Δύο άνθρωποι, μετά από - κοπιαστικές - συζητήσεις καταλήγουν τελικά, πως η μέλισσα είναι αυτή που κάνει το μέλι και όχι ο πετεινός. Ομως ο ένας απ' τους δύο αρνείται να βεβαιώσει, δημόσια, την αλήθεια του. Αρνείται να κάνει την πίστη του γνωστή. Να πει "καταδικάζω το άδικο". Κρατάει, λες, πισινή, για τις μέρες που έρχονται. Ετσι, μόλις πέσει η νύχτα, τα βογκητά των δισταχτικών σε ξεκουφαίνουν. Ο θρήνος των - πονηρών - τρομοκρατημένων φτάνει στα ύψη. Γίνεται τραγικό μοιρολόγι....

"Αφού το σίδερο λιώνει, γιατί να μπω στη φωτιά";

Η λογική της δυστυχίας. Η λογική του ανθρώπου, που βλέπει τα τρένα να περνούν, και αυτός σφυρίζει αδιάφορα, κοιτώντας κατά τη δύση. Και κάτω από τα πόδια του τρέχει η ζωή γεμάτη λάσπες και αδικίες. Αδικίες ατιμώρητες, καθώς ο μεγάλος αριθμός των "αναποφάσιστων" σωπαίνει! Και με τη σιωπή τους τα ψάρια βγαίνουν στη στεριά και αδειάζουν τα λέπια τους. Και, φυσικά, αυτοί που κρατάνε την κάνουλα στα χέρια τους, ανεμπόδιστοι, ποτίζουν μέχρι σκασμού τις δικές τους αυλές!

Η διαπίστωση για να είναι... διαπιστωμένη, λέει η άλγεβρα, θα πρέπει να αποκαλύπτεις - πάντα και κάτω από όλες τις συνθήκες - τα φίδια και το ρόλο τους στις καλλιέργειες. Δε φτάνει να λες πως τα μοσχάρια μουγκρίζουν, πρέπει να πεις ποιον μουγκρίζουν. Αν δε δείξεις με το δάχτυλο αυτόν, που σε δαγκώνει, από φόβο μην σου το κόψει, στο τέλος θα σου φάει και το χέρι. Δε βοηθάς την αλήθεια όταν την καταπίνεις μαζί με την πίκρα του σάλιου σου. Τα ποιήματα δε γράφονται με το κεφάλι χωμένο στην άμμο.

"Δεν είναι που φοβάμαι να πω "συμπαρίσταμαι". Είναι που δεν πιστεύω πως έχει νόημα να πεις ότι οι κάλτσες αφήνουν σημάδια στις γάμπες. Ολοι το ξέρουν", δικαιολογείσαι!

Κουβέντα θα στήσουμε τώρα; Εχεις δίκιο. Το σαπούνι είναι για να γίνεται σαπουνάδα. Αφού είναι - όλα - αυταπόδεικτα, γιατί να εκτιθόμαστε, έτσι δεν είναι; Κρατώντας πισινή δε θα λιώσει ποτέ ο καβάλος σου. Το σκύψιμο, δεν είναι ανάγκη να το δεις σαν υποταγή, όπως είναι... Παρ' το σαν άσκηση! Πες πως κάνεις καψώνια σε αυτόν που σε παρακολουθεί να σηκώνεσαι και να πέφτεις. Δώσ' του να καταλάβει με τις επικύψεις σου. Και κάθε φορά που θα σκύβεις δείξε του - καλύτερα - τον κώλο σου για την κλοτσιά που θα σου βαρέσει. Η ταπείνωση δεν έχει όρια. Πρέπει να περάσεις απέναντι, εκεί που συχνάζουν οι ολοκληρωτικά γονατισμένοι.

"Τελικά το χιόνι είναι ή δεν είναι άσπρο";

"Πες πως είναι! Και πες ότι λέω και γω πως είναι, ποιο το κέρδος";

Κέρδος πρώτο: Λες την αλήθεια! Στη συνέχεια είσαι υποχρεωμένος να υπερασπιστείς το λευκό του χιονιού. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία θα φτάσεις σε νέες αλήθειες. Θα μετρήσεις προσεχτικά όλους τους κόμπους, που έχει το χτένι. Θα δεις πως οι διακλαδώσεις δε σε οδηγούν - αναγκαστικά -σε νέες ανακαλύψεις. Μπορεί να σε κάνουν - σκόπιμα - στροφές γύρω από τον άξονά σου. Δεν είναι απαραίτητο το ύφος να συμβαδίζει με το ήθος. Ξέρεις πως θέλει καρδιά να πεις αυτό που πιστεύεις. Και να το λες παντού και πάντοτε. Και, μάλιστα, φωναχτά, όπως πρέπει!

Δεν είναι το μάταιο, που σε αποτρέπει. Είναι - οι αναπόφευκτες - συνέπειες που σε τρομάζουν. Με την άρνησή σου να φωνάξεις, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίνεσαι. Επιλέγεις! Δέχεσαι την πραγματικότητα που σου επιβάλλουν. Αυτή που αναγνωρίζεις ότι, φυσιολογικά, θα έπρεπε να είχες καταγγείλει. Και κάθεσαι στον τοίχο, με το μήλο στο κεφάλι, να σε σημαδεύουν. Και κάθε φορά που πετάνε τα μαχαίρια καταπάνω σου τα βάζεις μαζί μου, που σου λέω "πήδα τη μάντρα". Δε θέλεις να έχεις μάρτυρες όταν κατουριέσαι από το φόβο σου.