Μακρόνησος! Η πιο μελανή κηλίδα του τόπου μας. Ο πιο αιματοβαμμένος χώρος της Ελλάδας. Το νησί, που μαρτύρησαν χιλιάδες άντρες και γυναίκες. Ο ξερόβραχος που έδεσε τ' όνομά του με ό,τι πιο απάνθρωπο, βίαιο και εξοντωτικό μπορούσε να εφεύρει η φαντασία ασυνείδητων ανθρώπων. Ο τόπος που το κράτος διάλεξε να συγκεντρώσει χιλιάδες στρατιώτες και πολίτες, για να τους κηρύξει τον πιο αδυσώπητο και κτηνώδη πόλεμο, έναν πόλεμο ενάντια στην ανθρώπινη συνείδηση και αξιοπρέπεια, έναν πόλεμο ενάντια στην ψυχική και σωματική αντοχή των πολιτών της, με μόνο σκοπό να αποσπάσουν την υπογραφή μιας "Δήλωσης". Μιας δήλωσης με την οποία θα αποκήρυτταν τις ιδέες τους, το πιστεύω τους, την αξιοπρέπειά τους, τον εαυτό τους. Στον τόπο μας μ' αυτόν τρόπο αποφάσισαν να λυγίσουν τους αντιπάλους τους. Και για τον σκοπό αυτό μεταχειρίστηκαν τα πιο βάρβαρα και μεσαιωνικά βασανιστήρια.

Στο χώρο αυτόν του τρόμου και της αγωνίας, στο κολασμένο αυτό νησί της απόγνωσης, μετέφεραν στις 27 Γενάρη 1950 και 1.200 γυναίκες που είχαν απομείνει από τις τόσες χιλιάδες που πέρασαν από το νησί Τρίκκερι. Είχε πια τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος στο Γράμμο - Βίτσι και το κράτος έπρεπε να τελειώσει τώρα και με τα "εσωτερικά μέτωπα".

Στο "αναμορφωτήριο" λοιπόν της Μακρονήσου, στείλανε κι εμάς τις εξόριστες γυναίκες, για να περάσουμε από το βάπτισμα του κολαστηρίου και να"ανανήψωμεν". Το κράτος φοβήθηκε ν' αφήσει ελεύθερες γυναίκες άρρωστες, ταλαιπωρημένες από τη μακρόχρονη εξορία, μωρομάνες, ηλικιωμένες, νέες κοπέλες και αποφάσισε να τις "αναμορφώσει" στη Μακρόνησο.

Υστερα από αφάνταστες θηριωδίες που ζήσανε οι φαντάροι και οι πολίτες, έρχεται τώρα η σειρά των γυναικών. Εμείς είμαστε η τελευταία πράξη του έργου. Με την άφιξη των γυναικών στήνεται και επαναλαμβάνεται το ίδιο μελετημένο σκηνικό, οι ίδιες δοκιμασμένες μέθοδοι. Τώρα παύουμε να θεωρούμαστε γυναίκες. Είμαστε οπλίτες με τη διμοιρία μας, το λόχο μας, τον διοικητή μας κ. Βασιλόπουλο. Θα μας κλείσουνε στο συρματοφραγμένο κλωβό μας ΑΕΤΟ - ΕΣΑΓ, όπου θα μας ρίξουν σαν τα πρόβατα, ανά σαράντα άτομα σε κάθε σκηνή, κατάχαμα, πάνω στο υγρό χώμα, αφού η διαταγή ήταν να παραδοθούν τα ράντζα. Εις το εξής θα ζούμε μια αυστηρή στρατιωτική ζωή με εγερτήριο, προσκλητήριο, συσσίτιο, αγγαρείες, μαθήματα "εθνικής και ηθικής αγωγής". Η μεταχείρισή μας θα είναι ισότιμη με τους άντρες. Για πρώτη φορά αποκτούμε την "ισοτιμία" μας... τι ειρωνεία! Κι αυτό μας το παρέχει το σύστημα της Μακρονήσου! Με τα μεγάφωνα που ουρλιάζουν στον αέρα, μας ειδοποιούν πως δε θα υπάρξει καμία διάκριση και κανένας οίκτος για μας, επειδή είμαστε γυναίκες.

Θα έχουμε κι εμείς το "θέατρό" μας, τον τόπο σύναξης και βασανισμού. Θα γνωρίσουμε και θα γευτούμε κι εμείς τα στειλιάρια, τους υποκόπανους, τα συρματόσχοινα, τα μπαμπού. Θ' ακουστούν κι ανάμεσα μας οι στριγκλιές τρέλας και απόγνωσης, οι κραυγές πόνου και σπαραγμού. Θα' χουμε κι εμείς τα θύματά μας. Οι πωρωμένοι κι οι άνανδροι χτύπησαν τις γυναίκες.

Στις 30 Γενάρη 1950, μέρα του ξυλοδαρμού των γυναικών, θα ζήσουμε στο πετσί μας όλο το αίσχος της "αναμόρφωσης", όλη την κτηνωδία της Μακρονήσου. Η 30 του Γενάρη ήταν η μέρα της αντίστασης των γυναικών ενάντια στη βία και την καταπίεση.

Η Μακρόνησος θα μείνει η πιο σκοτεινή και μαύρη σελίδα στην ιστορία του τόπου μας. Η μεγαλύτερη ντροπή του Εθνους στη μάχη που δώσανε πάνω στα ελληνικά χώματα με άοπλους ανθρώπους. Εκεί οι βασανιστές ξεπέρασαν σε σαδισμό και τρόμο, ακόμα κι αυτούς τους Γερμανούς. Λείπαν μόνο τα κρεματόρια, μα το όνομα ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ θ' αντηχεί στην Υφήλιο το ίδιο σπαρακτικά όπως το Αουσβιτς και Νταχάου.

ΝΙΤΣΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΟΥ