Η έντονη παρουσία των νέων εργαζομένων, όπως και των μαθητών - φοιτητών - σπουδαστών, συνέχεια της μεγάλης πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, είναι ένα ακόμη στοιχείο αισιοδοξίας για τη συνέχεια των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Αυτό που προκαλεί τον αντικομμουνιστικό οχετό στις σχολές τις δυο περασμένες βδομάδες και που βρήκε έκφραση και στις στήλες της ΑΥΓΗΣ και του ΠΡΙΝ και που μια άλλη έκφρασή τους είναι ο εμπρησμός γραφείων του ΚΚΕ και του Συνδικάτου Οικοδόμων, είτε από τους γνωστούς παρακρατικούς μηχανισμούς είτε από δήθεν αναρχικούς, δεν ήταν η παρουσία 300-400 οικοδόμων και άλλων εργατών στην περιφρούρηση του Πολυτεχνείου. Ηταν η παρέμβαση του εργατικού κινήματος με τον τρόπο και το βαθμό που εκδηλώθηκε για τα προβλήματα της νεολαίας και της παιδείας σαν ένα τμήμα του συνολικότερου προβλήματος του λαού μας και της εργατικής τάξης και η απήχηση που συναντά αυτή στη νεολαία.

Η κινητοποίηση της εργατιάς, των υπαλλήλων, της νεολαίας θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη.

Το ξέρουμε τώρα, το ξέραμε και από πριν. Το κύριο, το αποκλειστικό βάρος για την επιτυχία της κινητοποίησης θα έπεφτε στις πλάτες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Κανείς δεν είχε και δεν έχει αυταπάτες για το ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως και εκείνων των συνδικαλιστικών δυνάμεων που σαν μοναδική διέξοδο βλέπουν τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από τα οποία προσδοκούν να γλείψουν τα κόκαλα που θα πέσουν από το τραπέζι των πολυεθνικών και που μεταφράζονται για τους ίδιους και τους παρατρεχάμενούς τους σε κάποια σεμινάρια, κάποιες συμμετοχές σε επιτροπές (με το αζημίωτο βέβαια).

***

Υπάρχουν και άλλες δυσκολίες γνωστές σ' ένα βαθμό, αλλά που δεν έχουμε βρει ακόμα το δρόμο αντιμετώπισής τους.

Μία απ' αυτές έχει να κάνει με το βαθμό αξιοπιστίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Αφορά κυρίως τις πλειοψηφίες στις ηγεσίες των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ομως ας μην κλείνουμε τα μάτια. Με την "ευγενή συνδρομή" και των ΜΜΕ υπάρχουν εργαζόμενοι που τσουβαλιάζουν τους πάντες.

Ταυτόχρονα η δεύτερη δυσκολία, πιο μαζικής συμμετοχής στους αγώνες, συνδέεται με το φόβο του εργάτη, του υπαλλήλου στον ιδιωτικό τομέα μπροστά στην απόλυση. Αν στη δεκαετία του '70 και του '80 η απόλυση σήμαινε χάσιμο μερικών μεροκάματων και ορισμένων δικαιωμάτων, σήμερα η απόλυση σε πολύ μεγάλο βαθμό σημαίνει μακροχρόνια ή και μόνιμη ανεργία, απώλεια ασφαλιστικών δικαιωμάτων κτλ. Αυτός ο φόβος είναι που σμπαραλιάζει τη διάθεση μεγάλου αριθμού εργαζομένων για αντίσταση, γιατί πίσω του δε νιώθει στηρίγματα, αφού οι πλειοψηφίες στις ηγεσίες των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και στη ΓΣΕΕ θ' αδιαφορήσουν. Συνεπείς ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις δεν έχουν πάντα τη δύναμη να****επιβάλλουν την επαναπρόσληψη. Νιώθει λοιπόν έντονα ότι τελικά θα πάει "σαν το σκυλί στ' αμπέλι" και αυτό τον κάνει αναποφάσιστο, ευάλωτο στις πιέσεις της εργοδοσίας, αλλά και των αναγκών του.

Αυτούς τους παράγοντες θα πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψη μας για τη συνέχεια των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, για να ξεπερνιούνται οι δυσκολίες, για να διευκολύνεται η συσπείρωση των εργαζομένων στα ταξικά σωματεία, για να διευρύνεται η ενότητα δράσης ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων κοινωνικών ομάδων.

***

Η δράση στη βάση, στο εργοστάσιο, την επιχείρηση κ. α. θα διευκολύνει τις δυνάμεις μας στις δευτεροβάθμιες οργανώσεις και στη ΓΣΕΕ ν' απαιτήσουν συνέχιση των κινητοποιήσεων πιο αποφασιστικά και σε πανελλαδικό επίπεδο.

Ορισμένα ζητήματα επιβάλλεται να προχωρήσουν άμεσα χωρίς αναβολή, παρακάμπτοντας δυσκολίες συσχετισμών.

Πρώτο: Να εκφραστεί ακόμα πιο μαζικά και μαχητικά η αλληλεγγύη σε κλάδους που ήδη βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, διεκδικώντας "ιδιαίτερα" κλαδικά ζητήματα. Η μάχη των εμποροϋπαλλήλων για το ωράριο με μια έννοια αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης και γιατί η κατάργηση του 8ωρου, το καθεστώς των ωρομίσθιων ήδη έχει προχωρήσει και σε άλλους κλάδους και γιατί η επιτυχία ενός κλάδου διευκολύνει την πάλη του συνόλου των εργαζομένων, δίνει δυνατές ανάσες στο σύνολο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Δεύτερο: Η δουλιά που ξεκίνησε για την οργάνωση της απεργίας της 28ης του Νοέμβρη με τις περιοδείες, τις συνελεύσεις, τις εξορμήσεις, επιβάλλεται να συνεχιστεί χωρίς ανάπαυλα από το σύνολο των δυνάμεων μπροστά στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από το ποια μορφή θα έχει η κορύφωση αυτών των ενεργειών.

Τρίτο: Σίγουρα η προσοχή όλων των δυνάμεών μας πρέπει να 'ναι στραμμένη στη δουλιά στο εργοστάσιο, στον κλάδο. Ούτε βήμα πίσω απ' αυτό. Ομως οφείλουμε ν' αναζητήσουμε και άλλους δρόμους, που όχι μόνο να μην έρχονται σε αντίθεση με το παραπάνω, αλλά και να το διευκολύνουν, κάνοντας ταυτόχρονα πιο αποτελεσματική την κινητοποίηση του λαού.

***

Εχουν όλες τις προϋποθέσεις να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Ν' απευθυνθούν και σε άλλα τμήματα εργαζομένων σε κάθε δήμο, σε κάθε γειτονιά, σε άλλες κοινωνικές ομάδες, για να οργανώσουν την αντίσταση και την αντεπίθεση και σε τοπικό επίπεδο.

Σ' αυτό το μέτωπο έχουν τη θέση τους όλοι από τους μικρούς βιοτέχνες και εμπόρους μέχρι το σύνολο των γυναικών και από τους μαθητές μέχρι τους άνεργους νέους.

Οι μορφές πάλης που θ' ακολουθήσουν ίσως δεν έχουν τη βαρύτητα μιας απεργίας. Ομως ας μην υποτιμήσουμε τη δυνατότητα άσκησης σοβαρής πίεσης στην κυβέρνηση.

Ας μην υποτιμάμε επίσης το βάρος μιας ουσιαστικής διαφωτιστικής δουλιάς, που μπορεί να γίνει σε κόσμο που δυσκολεύεται να φτάσει η συνδικαλιστική οργάνωση, ούτε τη δυνατότητα συμμετοχής εργαζομένων, που οι συνθήκες που επικρατούν σε εργοστάσια και επιχειρήσεις τον δυσκολεύουν να ενταχθεί στη γραμμή του αγώνα.

Είναι τέτοια η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και πολύ μεγάλος ο όγκος των προβλημάτων τους. Οι κομμουνιστές είμαστε υποχρεωμένοι ν' αναζητήσουμε όλους τους δρόμους για να μετατραπεί η οργή σε οργανωμένο αγώνα.

Σίγουρα η προσοχή όλων των δυνάμεών μας πρέπει να 'ναι στραμμένη στη δουλιά στο εργοστάσιο, στον κλάδο. Ούτε βήμα πίσω απ' αυτό. Ομως οφείλουμε ν' αναζητήσουμε και άλλους δρόμους που όχι μόνο να μην έρχονται σε αντίθεση με το παραπάνω, αλλά και να το διευκολύνουν, κάνοντας ταυτόχρονα πιο αποτελεσματική την κινητοποίηση του λαού