Ο Ανδρέας Πάντζης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1950. Μας είναι γνωστός, ήδη, από το 1985 με την ταινία του "Ο βιασμός της Αφροδίτης",που είχε παρουσιαστεί τότε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Εφέτος συμμετείχε στο Φεστιβάλ με την ταινία "Η σφαγή του κόκορα",μια διεθνή συμπαραγωγή με συμμετοχή και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, η οποία του χάρισε το μισό βραβείο καλύτερης ταινίας, το μισό σκηνοθεσίας, καθώς επίσης και τα βραβεία Α γυναικείου και Α ανδρικού ρόλου για τους πρωταγωνιστές της ταινίας: την Βαλέρια Γκολίνο και τον Γιώργο Χωραφά.

"Πρόκειται για μια παραγωγή από τις σπάνιες για τα ελληνικά δεδομένα", λέει ο σκηνοθέτης. "Δε θα είναι υπερβολή να πω ότι, όσον αφορά και το μέγεθος της παραγωγής, το οικονομικό μέρος, και όσον αφορά στη συμμετοχή των ηθοποιών - όπου έχω ηθοποιούς διεθνούς κύρους: Βαλέρια Γκολίνο, Γιώργος Χωραφάς, Σεϊμούρ Κασέλ - ίσως είμαι, μετά από τον Αγγελόπουλο και τον Κακογιάννη, ο τρίτος Ελληνας σκηνοθέτης που έχει κάνει μια τέτοια παραγωγή".

"Αυτός, λοιπόν, ο τεράστιος όγκος δουλιάς χρειαζόταν μια τρομαχτική οργάνωση. Οταν σε μια συμπαραγωγή συμμετέχουν εφτά χώρες, είτε με προαγορές είτε συμμετέχοντας οικονομικά, μιλούμε για έναν τεράστιο όγκο δουλιάς, χρημάτων και χρόνου. Παλιά είχα κάνει το "Βιασμό της Αφροδίτης",είχα πάρει δυο διεθνή βραβεία στο Μανχάιμ και στη Βαλέντσια, στη Θεσσαλονίκη πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και δυο κρατικά βραβεία... Αυτό, όμως, στον μικρό μας ελληνικό χώρο, δε με βοήθησε να κάνω εύκολα αυτή την ταινία. Τρεις φορές το Κέντρο Κινηματογράφου την απέρριψε.Για μένα, λοιπόν, η ανεύρεση χρημάτων ήταν μια χρονοβόρα, νευροβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία". "Το 1992 ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω την παραγωγή. Ομως οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Η παραγωγή κατέρρευσε και χρησιμοποίησα έναν ολόκληρο χρόνο για να την ξαναστήσω".

- Οσον αφορά την ελληνική συμμετοχή στην παραγωγή;

- "Το 1990 - '91 είχα υπογράψει προσυμφωνητικό με τον κ. Δημητρίου, τότε διευθυντή της ΕΡΤ, για να μπει η ελληνική τηλεόραση στην παραγωγή. Το 1993 ο κ. Δημητρίου αποχωρεί και μπαίνει ο κ. Δραγώνας. Αποφασίζουν, λοιπόν, κάποια μέτρα λιτότητας και αρνούνται να μπουν στην παραγωγή".

"Μετά, το Κέντρο Κινηματογράφου είχε προϋπολογίσει να μου δώσει εξήντα εκατομμύρια και, τελικά, μου έδωσε είκοσι επτά, δηλαδή λιγότερα κι από το πρόγραμμα της "Νέας Ματιάς". Ολα αυτά δε θα ήθελα να θεωρηθούν γκρίνια. Είναι, όμως, γεγονότα και ως τέτοια τα αναφέρω".

- Ο ήρωας της ταινίας σας, ο Ευαγόρας, είναι ένας άνθρωπος, που θέλει να αλλάξει τη ζωή του. Τελικά, δεν τα καταφέρνει και οδηγείται εκεί που οδηγείται. Πιστεύεται ότι πλέον δεν μπορεί κανείς να αλλάξει τη ζωή του; Οτι αυτό που έχει γίνει στο παρελθόν καθορίζει τη ζωή κάθε ανθρώπου και δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό;

- "Με ρωτάτε για έναν ντετερμινισμό στη ζωή των ανθρώπων. Το πρόβλημα είναι να ξέρεις πώς πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου. Αυτός, ο Ευαγόρας, δεν ξέρει.Ψαχουλεύει. Προχωρά στα τυφλά. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι αυτό που ήθελε δεν ήταν να γίνει πλούσιος, αλλά κάτι άλλο. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να γίνει είναι μια πλήρης επικοινωνία με τους άλλους. Είμαστε τρομακτικά μόνοι. Κι αυτό που συμβαίνει στον Ευαγόρα στο τέλος της ταινίας είναι μια διαμαρτυρία απέναντι σε μια υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων,με σκοπό να περάσει στον κόσμο της γυναίκας που ποθεί".

"Πάντως, νομίζω, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, αν θέλουμε και αν καταλάβουμε τι θέλουμε. Με αυτό το θέμα σχετίζεται και ο Τσέχοφ, αυτή η ιδιοφυία που μιλά για την αλλαγή μιας ζωής, αλλά δε λέει τι και προς τα πού. Το αδιέξοδο του αμερικάνικου ονείρου, είναι τα λεφτά, οι γυναίκες, η εξουσία.

- Η μοίρα του Ευαγόρα είναι και μοίρα του Νότου;

- "Ζούμε σε μια τρομακτικά βίαιη εποχή και η βία αυτή εκφράζεται περισσότερο από αυτά τα σίριαλ που βλέπουμε, που είναι κρυφή βία. Κρυφή βία πάνω στο νου. Τη μοίρα του Νότου τη βλέπουμε: Θέλει να πάει στο Βορρά. Ο άνθρωπος θέλει κατ' αρχήν να φάει και μετά να αρχίσει να διανοείται.Ουσιαστικά, είναι ένα πρόβλημα συγκοινωνούντων δοχείων: ο φτωχός Νότος να πάει στον πλούσιο Βορρά".

"Η μοίρα του Νότου δε μοιάζει τόσο με τη μοίρα του Ευαγόρα, όσο με του φίλου του, του Ωνύσιμου. Αυτός είναι που δεν κατάλαβε τίποτα. Αυτός απλά θέλει να γίνει πλούσιος. Κι αυτή είναι η κρυφή διαφωνία τους, που υποβόσκει, χωρίς να μπορεί να οριστεί απόλυτα στην ταινία, ακριβώς γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν και να σκεφτούν με διανοήματα, παρά μόνο με βιώματα".

- Τι είναι, τελικά, αυτή η ταινία; Μια ουτοπία της σιωπής και του πάθους; - "Ουσιαστικά, είναι μια ουτοπία. Είμαι, ίσως, λίγο περισσότερο απαισιόδοξος απ' ό,τι πρέπει, αλλά το να πιστεύουμε ότι μπορούμε απόλυτα να επικοινωνήσουμε με κάποιους άλλους ανθρώπους, νομίζω, είναι μια ουτοπία. Μπορούμε σε ένα βαθμό για την καθημερινή μας ζωή, αλλά υπάρχει μια απόλυτη μοναξιά. Ομως, η σιωπή, ίσως, να μην είναι η ακύρωση αυτής της ουτοπίας. Ισως, είναι η μαύρη τρύπα που δίνει στην ουτοπία μια προοπτική χωρίς τέλος, η οποία δεν ξέρω πού μπορεί να καταλήξει".

- Μια τελευταία ερώτηση για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου: Διεθνές μόνο ή και με Ελληνικό Τμήμα; Ελληνικό μόνο ή και με Διεθνές Τμήμα;

- "Νομίζω ότι είναι καλό, που το Φεστιβάλ είναι και διεθνές, γιατί μας δίνει μια πόρτα προς τα έξω, μια πρόσβαση, ένα βλέμμα προς τα έξω. Δε θέλω να είμαι στο Φεστιβάλ και να νιώθω σαν άλογο που κοιτάνε τα δόντια του. Δηλαδή, να διαγωνίζομαι.Θέλω την προσοχή του Τύπου, επειδή δεν έχω συνεχείς σχέσεις με τον Τύπο, και θέλω το Φεστιβάλ να με βοηθήσει να διανείμω την ταινία μου. Δε με ενδιαφέρουν τα βραβεία. Οπότε εγώ θα το ήθελα και ελληνικό και διεθνές".

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ