Η τεράστια πανευρωπαϊκή, πολύμηνη εκστρατεία "πλύσης εγκεφάλων" υπέρ του ενιαίου ευρωνομίσματος και την "ολοκλήρωση" της "Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης" (ΟΝΕ), που διακηρύχτηκε πανηγυρικά από το τριήμερο "φόρουμ" των Βρυξελλών (22 - 24/1/1996), ξεκίνησε με τη Συνάντηση Κορυφής του γαλλογερμανικού άξονα, την περασμένη Δευτέρα, στη Βόννη. Ο Γερμανός καγκελάριος Χ. Κολ και ο Γάλλος πρωθυπουργός Α. Ζιπέ διακήρυξαν με όλα τα μέσα και σε όλους τους τόνους την πίστη τους στο Μάαστριχτ,προσπάθησαν να καθησυχάσουν τις ανησυχίες των "ευρω - σκεπτικιστών" κεφαλαιοκρατών (ιδίως του χρηματοπιστωτικού τομέα) επαναλαμβάνοντας ότι το Μάαστριχτ είναι μονόδρομος για την οικονομική "ανάκαμψη" (της κερδοφορίας) και την πολιτική κυριαρχία τους και απηύθυναν αυστηρή προειδοποίηση προς τα ευρωπαϊκά συνδικάτα "εργοδοτών και εργαζομένων" (!!!) να επεκτείνουν τη "μέθοδο Κολ" στο σύνολο της Κοινότητας και να προχωρήσουν στη σύναψη "συμφωνιών σταθερότητας", δηλαδή ταξικής ειρήνης, ως "κοινωνικοί εταίροι" (!!!) που συν - αγωνιούν για το αν το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερβεί το 3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) ή για το αν αυξηθεί το μακροπρόθεσμο επιτόκιο. Γιατί τα συνδικάτα πρέπει να συνθηκολογήσουν;Μα γιατί οι εργάτες είναι "συν - υπεύθυνοι" με τα αφεντικά για το τρελό βαλς των οικονομικών δεικτών που περιορίζει τα κέρδη τους.Τι θα ωφεληθούν τα συνδικάτα; Δυστυχώς, για τους επίσημα καταγραμμένους 20 εκ. ανέργους δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αν όμως η "Ευρώπη" προχωρήσει, από την 1/1/1999 στο ενιαίο ευρωνόμισμα, στους εναπομείναντες εργαζόμενους των κρατών - μελών, που θα αποτελούν τον "σκληρό πυρήνα" της ΟΝΕ υποσχέθηκαν ότι θα γίνουν πιο φτωχοί, αλλά θα επιβραδυνθούν οι αλματώδεις ρυθμοί ανεργίας!

Η οποία, βέβαια, ανεργία θα "εξαχθεί" στα κράτη - μέλη της Κοινότητας, όπως η Ελλάδα, που δε θα είναι στο "σκληρό πυρήνα". Και τότε γιατί τα ελληνικά συνδικάτα πρέπει να ασπαστούν τη "μέθοδο Κολ";

Μα γιατί, έτσι κι αλλιώς το "τρέξιμο" πίσω από τα κριτήρια του Μάαστριχτ, επιτρέπει συνέχιση και επέκταση της άγριας εκμετάλλευσης "με ταξική ειρήνη" δηλαδή, πειθαρχημένη εργασία.Μα καλά, πώς μπορεί να συμβιβαστεί Μάαστριχτ και εργατική πολιτική συναίνεση, όταν ένα Νόμπελ Οικονομίας, ο Φρ. Μοντιλιάνι, δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι "το Μάαστριχτ είναι μια μηχανή παραγωγής ανεργίας";Η "μέθοδος Κολ" δεν αφήνει περιθώρια: Η "ταξική ειρήνη" ή "ταξικός πόλεμος".

Το Μάαστριχτ επιτάχυνε την όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας τόσο στο εσωτερικό των κρατών - μελών όσο και σε κοινοτικό επίπεδο, αφού σταδιακά το Μάαστριχτ ταυτίστηκε με τις ηγεμονικές επιδιώξεις του μεγάλου γερμανικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα, συνειδητά ή μη, κάθε κριτική προς το Μάαστριχτ να εκλαμβάνεται ως αντι - γερμανική αιχμή. Κανείς, βέβαια, δεν αμφισβητεί το "γιατί" του Μάαστριχτ. Οπως δεν αμφισβητείται και η "αναγκαία" συνθηκολόγηση της αντίπαλης εργατικής τάξης. Αλλά η "αμφισβήτηση εξ ιδίων" για το "πώς" θα υλοποιηθεί το προαποφασισθέν χρονοδιάγραμμα της ΟΝΕ απαιτεί προσοχή και χειρισμούς "με το γάντι", για να μην ανοίξει το "κουτί της Πανδώρας". Μέχρι στιγμής, μόνο κάποιοι "πρώην" (Χέλμουτ Σμιθ, Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν, προσεκτικά ο Ζακ Ντελόρ) έχουν διατυπώσει κάποιες επιφυλάξεις δημόσια, που, παραμένει αδιευκρίνιστο αν αποτελούν σήματα κινδύνου, υστερόβουλες πρωτοβουλίες δημιουργίας αναχωμάτων έναντι της γενικευμένης λαϊκής εξέγερσης κατά του Μάαστριχτ ή "πισινές" σε περίπτωση που χρειαστεί εναλλακτική λύση και τακτική οπισθοχώρηση. Η "επίσημη" Κοινότητα επιμένει σθεναρά: ΟΝΕ και ξερό ψωμί.Η Βόννη φαίνεται διατεθειμένη να αναλάβει τις ευθύνες της, αν οι "εταίροι" συναινέσουν στα γερμανικά σχέδια κυριαρχίας, με την προώθηση της "ευρωπαϊκής οικοδόμησης" σε πυραμιδική μορφή και λειτουργία, τόσο σε οικονομικό επίπεδο (Μάαστριχτ 1), όσο και σε πολιτικό επίπεδο, στα πλαίσια της Διακυβερνητικής Διάσκεψης (Μάαστριχτ 2). Αλλά η Βόννη (και το επίσημο Παρίσι) δεν είναι διατεθειμένα να επιτρέψουν περαιτέρω αμφισβήτηση του Μάαστριχτ (δηλαδή, των ιδίων) απ' όσους είτε για πολιτικές επιδιώξεις, είτε από οικονομική αδυναμία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν μικροκομματικά την κρίση, αποποιούμενοι έντεχνα των ευθυνών τους.

Αμέσως μετά τη συνάντηση Κολ - Ζιπέ, οι "δύο πάνω απ' όλους" κατέστησαν σαφές ότι:

1. "Εχουμε ένα σχέδιο και αυτό είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Οταν υπάρχει σχέδιο πρέπει να το υλοποιούμε.Το να αρχίσουμε, κάθε δεκαπέντε μέρες να διερωτόμαστε για το χρονοδιάγραμμα ή για τα κριτήρια, είναι μια πάρα πολύ κακή επιλογή".

2. Ο γαλλο - γερμανικός άξονας θέλει "να προχωρήσει μαζί" το Μάαστριχτ, την ύφεση, τη μαζική ανεργία και την "κοινωνική ειρήνη".

3. Ο γαλλο - γερμανικός άξονας όχι μόνο εκφράζει την "αισιοδοξία" του, ότι την 1/1/1999 η "πλειοψηφία" των κρατών - μελών θα 'ναι έτοιμα για το "τρίτο στάδιο" της ΟΝΕ και το ενιαίο ευρωνόμισμα, αλλά, επίσης, ότι στο "σκληρό πυρήνα" θα εισέλθουν "κράτη - κλειδιά" όπως η Ιταλία, και "κράτη που εκφράζουν τώρα κριτική" όπως η Αγγλία. Με άλλα λόγια κανένας ισχυρός δεν πρόκειται να μείνει έξω από το "κλαμπ της ΟΝΕ".Δεν ακούστηκε τίποτα για την Ελλάδα (...) Την επομένη της συνάντησης Κολ - Ζιπέ στη Βόννη, ο αρμόδιος επίτροπος Γάλλος Υβ ντε Σιλγκί, μιλώντας εξ ονόματος της Κομισιόν στη Φραγκφούρτη ενώπιον του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων συνόψισε την κατάσταση ως εξής: "Γιατί είναι αναγκαιότητα, ο σεβασμός του χρονοδιαγράμματος της ΟΝΕ; Πρώτον, για την ενίσχυση της σύγκλισης, είναι αναγκαίο. Υπάρχει σήμερα μια πραγματική θέληση μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων σ' όλα τα κράτη - μέλη. Η ημερομηνία της 1/1/1999 διαδραματίζει εδώ σημαντικό ρόλο. Επιτρέπει τη διατήρηση της πίεσης.Αν αναβάλλαμε την ημερομηνία της νομισματικής ένωσης, θα αποδυναμώναμε το κίνητρο των κρατών να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους και θα προκαλούσαμε την επιστροφή σε πιο χαλαρές δημοσιονομικές πολιτικές. Επιπλέον, αυτό θα συνιστούσε μια καινούρια απειλή για τη νομισματική σταθερότητα στην Ευρώπη. Δεύτερον, για τη συλλογική και μεμονωμένη αξιοπιστία των κρατών - μελών.Αυτή θα πληττόταν σημαντικά, ιδίως έναντι των χρηματοπιστωτικών αγορών. Πράγματι, η αναβολή της ΟΝΕ θα σήμαινε την έλλειψη σεβασμού των δεσμεύσεων που ανέλαβαν κυρίαρχα κράτη, στα πλαίσια μιας Συνθήκης που υπεγράφη και επικυρώθηκε νομίμως. Πώς θα πείσουμε τους επιχειρηματίες ότι αύριο θα γίνονται περισσότερο σεβαστές οι δεσμεύσεις απ' ό,τι σήμερα; Το να μη σεβαστεί την υπογραφή του είναι μια πράξη σοβαρή που επιφέρει πλήθος συνεπειών για κάθε πολίτη ακόμα περισσότερο για ένα κράτος". Με άλλα λόγια βάλαμε την υπογραφή μας, τώρα, κανείς δεν μπορεί να κατέβει από το τρένο.

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ

Μα γιατί οι εργάτες είναι "συν - υπεύθυνοι" με τα αφεντικά για το τρελό βαλς των οικονομικών δεικτών που περιορίζει τα κέρδη τους. Τι θα ωφεληθούν τα συνδικάτα; Δυστυχώς, για τους επίσημα καταγραμμένους 20 εκ. ανέργους δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αν όμως η "Ευρώπη" προχωρήσει, από την 1/1/1999 στο ενιαίο ευρωνόμισμα, στους εναπομείναντες εργαζόμενους των κρατών - μελών, που θα αποτελούν τον "σκληρό πυρήνα" της ΟΝΕ υποσχέθηκαν ότι θα γίνουν πιο φτωχοί, αλλά θα επιβραδυνθούν οι αλματώδεις ρυθμοί ανεργίας!