Οποιος δεν έχει τη δύναμη να προστατεύσει τον εαυτό του, διαπιστώνει σύντομα πόσο πικρή είναι η εξάρτηση από την ξένη βοήθεια.

Η δυσάρεστη αυτή αλήθεια, στη ζωή όπως και στην πολιτική, ξεχάστηκε από τους Ελληνες για αρκετά χρόνια.

Ηταν το 1974, στην έναρξη της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, όταν μέτρησαν τους φίλους τους για τελευταία φορά. Μη βρίσκοντας, τουλάχιστον σε ΝΑΤΟ και ΕΟΚ. Μετά ήρθε το 1989 και το "τέλος της Ιστορίας"! Δυστυχώς, μια νέα αρχή προβλημάτων, ιδιαίτερα για τα Βαλκάνια. Η θέση της Ελλάδας για τη σκόπιμη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, καθώς και το πρόβλημα των Σκοπίων δε χωρούσε στη συνταγή των μεγάλων. Τώρα είναι πάλι οι Τούρκοι, που μας ξυπνούν από το βαθύ, ειρηνικό ύπνο.

Η κρίση στην Ιμια έχει πολλές αρνητικές πλευρές, που αναλύθηκε από τα ΜΜΕ. Εχει, όμως, και μια θετική: Η σκόπιμη πρόκληση μιας Υπηρεσιακής Κυβέρνησης ξύπνησε τους Ελληνες. Τώρα, τουλάχιστον, ξέρουμε ότι σε όποια σύγκρουση, θα βρεθούμε μόνοι. Ξέρουμε πόσο απελπιστικά απροστάτευτα είναι τα χιλιάδες νησιά, νησάκια και βραχονησίδες μας. Κατά συνέπεια ξέρουμε ότι είναι απαραίτητη μια νέα στρατηγική. Μια στρατηγική διασφάλισης της ειρήνης. Γιατί τα νησιά μας, το καμάρι της Ελλάδας, μπορούν να προστατευτούν. Οχι, βέβαια, μόνο με σύγχρονα όπλα αξίας δισεκατομμυρίων, αλλά με την ομοψυχία και την εθελοντική συμμετοχή των κατοίκων στην άμυνα. Οι ακρίτες μας είναι και δημοκρατικών πεποιθήσεων, αλλά και αρκετά πατριώτες, ώστε να τους εμπιστευτούμε αυτή τη συμμετοχή.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

Μαρούσι