Σκέψεις για το 15ο Συνέδριο

Στη σημερινή ιστορική φάση (λόγω και των ανατροπών), η μαρξιστική θέση ότι "οι μάζες δημιουργούν την ιστορία", αντί να επιβεβαιώνεται, θολώνεται περισσότερο σκόπιμα ή και από πλάνη.

Κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, παραμελήθηκε ο ρόλος των μαζών και υπερτονίστηκε ο ρόλος των προσωπικοτήτων. Τραβώντας αυτό το συλλογισμό μέχρι την άκρη, οδηγούμαστε αβίαστα στο φιλοσοφικό ιδεαλισμό. Η προσέγγιση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και αδυνάτισμα των υλιστικών θέσεων για την κοινωνική εξέλιξη. Ετσι στους συνεπείς κομμουνιστές, εκτός από την οργάνωση της αντίστασης ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση, μπαίνει και το καθήκον του ιδεολογικού ξεκαθαρίσματος και της σωστής επανατοποθέτησης. Το καθήκον αυτό είναι καθοριστικής σημασίας και η εκπλήρωσή του άμεση και παντοτινή. Κάθε παραμέληση αυτού του καθήκοντος, δηλαδή της ιδεολογικής καθαρότητας, όπως και κάθε παρέκκλιση ακόμα και η πιο αθώα, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Μεταξύ θεωρητικής ανάλυσης και πρακτικής εφαρμογής στην καθημερινότητα, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Οι δε συνδετικοί κρίκοι, πολλές φορές είναι δυσδιάκριτοι.

Ο μαρξισμός μάς διδάσκει ότι η συνείδηση "είναι αντανάκλαση των όρων υλικής ύπαρξης". Ακόμα ότι το κριτήριο της πράξης είναι εκείνο που επιβεβαιώνει ή διαψεύδει τη θεωρητική μακέτα.

Εχω τη γνώμη ότι οι όροι αυτοί υποτιμήθηκαν ή παραμελήθηκαν. Ο,τι και να είναι από τα δύο, υποτίμηση ή παραμέληση, αποτελεί παραβίαση και η παραβίαση τιμωρεί. Για να αποφύγουμε τις τιμωρίες αυτού του είδους, που δεν είναι πταισματικές αλλά ιστορικές και κολοσσιαίες, καλό είναι να πάρει μέτρα το Συνέδριο όχι μόνο εκλαϊκευσης, αλλά και απαρέγκλιτης τήρησης αρχών και κανόνων λειτουργίας και δράσης. Να πάρει κάθε αναγκαίο μέτρο για τη διατήρηση του χαρακτήρα του Κόμματος ως κόμματος τάξης που είναι.

Οχι φυσικά να αμφισβητηθεί και ο ρόλος της προσωπικότητας. Αλλά να μη γίνεται υπερβολή και μετατραπεί το Κόμμα από κόμμα τάξης σε κόμμα στελεχών και παραγόντων. Να επιδιώκεται πάντα η σωστή και με βάση τις αρχές λειτουργία των κομματικών οργανώσεων και οργάνων. Να είναι πάντα καθαρό ότι ο οπορτουνισμός, δεξιός ή αριστερός, είναι αρρώστια. Και η καταπολέμησή της αποτελεί όρο ύπαρξης του κομμουνιστικού κόμματος.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΑΚΑΣ