Θέλουμε έναν κόσμο ανθρωπιάς

Κυριακή 25 Φλεβάρη, διαβάζω το "Ρ". Φτάνω στη σελ.18. Πρώτο άρθρο. Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ του σ. Αντωνάκου, που μιλάει για το 15ο Συνέδριο. Σκέφτομαι... Α! ρε περήφανο και ταλαιπωρημένο ΚΚΕ, δε θα λείψουν απ' τις γραμμές σου οι Βιδάληδες και οι Καραγιώργηδες, ο καθένας βέβαια στις συνθήκες της εποχής του. Καθαρά τα λόγια του σ. Αντωνάκου. Σταράτα. Λέει σ' ένα σημείο: Σήμερα που οι αξίες έχασαν την αξία τους, εμείς - κόντρα στη συνωμοσία -. Πρέπει να επαναφέρουμε την κουβέντα στο ζήτημα: Τι κόσμο θέλουμε...

Πρώτα απ' όλα, πριν πω τη σκέψη μου, θέλω να αναφερθώ σε δύο σημαντικά στοιχεία:

1ο. Οτι η περίοδος ζάλης του 1992 πέρασε. Παντού, όπου και να κοιτάξει κανείς, το βλέπει. Ιδίως μετά την προοπτική που δίνουν τα Κομμουνιστικά Κόμματα στις χώρες που έγιναν οι ανατροπές των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και προπάντων στη Ρωσία. Σήμερα περνάν λιγότερο οι ψευτιές της αστικής ιδεολογίας και ταυτόχρονα ο κομμουνιστής με μεγαλύτερη βεβαιότητα ξεδιπλώνει τα δικά του επιχειρήματα για την ορθότητα της δικής του ιδεολογίας και την προοπτική της.

2ο. Οχι μόνο τα μέλη και οι οπαδοί του Κόμματος, αλλά ο περισσότερος καλόπιστος κόσμος εκτιμά την ορθότητα των θέσεών μας.

3ο. Αργά, αλλά σταθερά, τμήματα των εργαζομένων αλλά και των άλλων λαϊκών στρωμάτων δείχνουν μια διάθεση "μπουχτίσματος" του υπερκαταναλωτισμού σαν αντίληψης και πρακτικής και στρέφονται προς τις πανανθρώπινες αλλά και τις ανθρώπινες αξίες.

Με βάση τα παραπάνω, πιστεύω ότι όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι περιμένουν το δικό μας λόγο. Να τους πούμε αυτό ακριβώς! Τι κόσμο θέλουμε. Τι κόσμο θέλουμε να χτίσουμε.

Δεν είναι φτου... κι απ' την αρχή, αυτή η προσπάθειά μας. Είναι η συνέχεια μέσα στο χρόνο, μετά από μια σημαντική μάχη που έχασε το κομμουνιστικό κίνημα. Που όμως οι πληγές αυτής της μάχης αρχίζουν να "γιάνουν" και σηκωνόμαστε όρθιοι. Πρέπει λοιπόν να πούμε σ' αυτούς τους ανθρώπους, τι κόσμο θέλουμε. Να τους πούμε ότι θέλουμε έναν κόσμο ανθρωπιάς, έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και με συνείδηση πάνω απ' όλα. Οχι όμως με τον "τηλεβόα". Οχι με φουσκωμένα λόγια.

Θέλει σύντροφοι να ξαναψάξουμε την ιστορία μας. Ο Λένιν μπορούσε να ζει στη Μεγάλη "ντάτσα" στο Γκόρκι, όμως αυτός ζούσε δίπλα στο στέγαστρο. Οχι τυχαία και προπαντός όχι "ψεύτικα". Απλά τον έφτανε το στέγαστρο. Ο Αρης δεν έτρωγε φαϊ αν δε χόρταιναν πρώτα οι αντάρτες του. Δεν το κρύβω ότι σαν κομμουνιστής ζήλεψα τον αείμνηστο Μήτρο Σουλιμιώτη, τον Παναγιώτη τον Μακρή, τον Κώστα τον Κορτζίδη και πάρα πολλούς τέτοιους συντρόφους μας που κατάφερναν χωρίς λόγια να πείθουν το λαό, να δημιουργούν εμπιστοσύνη και να βλέπουν οι εργαζόμενοι το τι κόσμο θέλουμε. Σήμερα δεν καταφέρνουμε με την πρακτική να πείσουμε το λαό για τον κόσμο που θέλουμε να χτίσουμε.

Ευθύνη γι' αυτό έχουμε όλοι μας. Συλλογικά γιατί αδυνατούμε να το πετύχουμε, αλλά και ατομικά που πολλές φορές με την πρακτική μας, με τη στάση ζωής μας αφαιρούμε συν τοις άλλοις και το κύρος του Κόμματος.

Δε θέλω με τη διατύπωση "όλοι μας", να γίνω οδοστρωτήρας και να βάλω στην ίδια "γράδα" την ευθύνη του μέλους και του οπαδού με αυτή του στελέχους. Ο καθένας έχει την αναλογική του ευθύνη, και ο ρόλος του καθενός τη δική του βαρύτητα. Εκ των πραγμάτων η ευθύνη του στελέχους είναι μεγαλύτερη.

Γι' αυτό στην ερώτηση, του τι κόσμο θέλουμε, το στέλεχος θα πρέπει νααπαντά με ιδιαίτερη προσοχή, λόγω της βαρύτητας του ρόλου του. Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε ας μην είναι στέλεχος. Δεν έχει και δεν πρέπει να 'χει καμιά σχέση το στέλεχος του ΚΚΕ από τα στελέχη των άλλων κομμάτων.

Στο ΚΚΕ όσο πιο ψηλά φτάνει το στέλεχος τόσο μεγαλύτερη πρέπει να 'ναι η προσφορά του, η κούρασή του, το τρέξιμό του, η ευθύνη του. Σ' αντίθεση με τα στελέχη των άλλων κομμάτων που όσο πιο ψηλά πάνε τόσο πιο καλά περνάνε. Αν ο κόσμος δε δει στο "πρόσωπο" του κομμουνιστή και ιδιαίτερα του στελέχους του ΚΚΕ τη διαφορετικότητα από τους άλλους, τότε θα είμαστε σε μια διαρκή αναζήτηση, γιατί δεν "περπατάμε".

Στο ΚΚΕ, υπάρχουν στελέχη με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κομμουνιστή. Ανθρωπος - ήθος - τιμιότητα - ειλικρίνεια - συλλογικός στη δουλιά - πιστός στην υπόθεση της ΕΤ - γνώστης της κοσμοθεωρίας και της πολιτικής του Κόμματος.

Βέβαια υπάρχουν και στελέχη με αρκετά από τα παραπάνω στοιχεία, αλλά με πολλές αδυναμίες σε πολλά άλλα, που όμως αυτές οι αδυναμίες καθορίζουν και την ποιότητα της δουλιάς τους και, που δυστυχώς αυτή μειώνει το κύρος του ΚΚΕ. Γι' αυτό η ανάδειξη του στελέχους πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και με βάση τα παραπάνω χαρακτηριστικά γνωρίσματα, απ' όλα τα όργανα του Κόμματος.

Τελειώνοντας πιστεύω αν καταφέρουμε να δείξουμε στον κόσμο το πραγματικό πρόσωπο του κομμουνιστή, τότε πρέπει να 'μαστε σίγουροι ότι οι εργαζόμενοι θα βλέπουν χωρίς δυσκολία, το τι κόσμο θέλουμε να χτίσουμε.

ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΗΣ ΤΑΣΟΣ

Βέροια