Για μια δευτερεύουσα αντίθεση

"Στα πλαίσια της σύγχρονης εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική" (Θέση 27, σελ. 17 Σχεδίου Προγράμματος).

Την αντικειμενική αλήθεια της παραπάνω θέσης, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της δεν τη συνειδητοποιεί.

Πολλές δευτερεύουσες αντιθέσεις, π. χ. χειρωνακτική - πνευματική εργασία, υψηλόμισθοι - χαμηλόμισθοι, εξάρτηση - ανεξαρτησία, μονοπώλια - λαός, χριστιανοί - μουσουλμάνοι κ. ά., μπαίνουν εμπόδιο σ' αυτή τη συνειδητοποίηση.

Ο ταξικός αντίπαλος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, και τα καταφέρνει μέχρι κάποιο βαθμό, να προβάλλει και να οξύνει ορισμένες δευτερεύουσες αντιθέσεις, για να μπορεί να κρύβει πιο εύκολα την κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Η πορεία συγκρότησης, η συγκρότηση και η δράση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου θα λύνει δευτερεύουσες αντιθέσεις, θα λύνει την κυρίαρχη αντίθεση κι έτσι θα δυναμώνει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της τη συνείδηση της ανάγκης, να λυθεί κι αυτή η αντίθεση (κεφαλαίου - εργασίας) για ν' απελευθερωθούν από τον καπιταλιστικό ζυγό.

Ετσι θα συνειδητοποιηθεί η ανάγκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μια δευτερεύουσα αντίθεση, που είναι ιδιαίτερα έντονη στην περιοχή μας, είναι η αντίθεση χριστιανός - μουσουλμάνος, Ελληνας - Τούρκος. Αυτή η αντίθεση, που έχει ως βάση, κύρια, τις ιστορικές συνθήκες διαμόρφωσης της χώρας μας, οξύνθηκε και οξύνεται παραπέρα τα τελευταία χρόνια, από την αστική τάξη της χώρας μας και της Τουρκίας, ανεβάζοντας το θερμόμετρο του εθνικισμού και του σοβινισμού. Μ' αυτό τον τρόπο οι λαοί των δύο χωρών δεν μπορούν να διακρίνουν ποιος είναι ο κύριος εχθρός κι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα και τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και τα σχέδια της αστικής τάξης των δύο χωρών στον ανταγωνισμό που έχουν μεταξύ τους, στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, για το ποια από τις δύο θα αποσπάσει για λογαριασμό της τη μεγαλύτερη υποστήριξη, από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες.

Η όξυνση αυτής της αντίθεσης, στο νομό βρήκε γόνιμο έδαφος για να ανθίσει ο εθνικισμός και ο σοβινισμός, για ν' αποπροσανατολιστούν ακόμη περισσότερο οι εργαζόμενοι από το βασικό τους στόχο. Η σύνθεση του πληθυσμού, η πολιτική διακρίσεων σε βάρος της μειονότητας που διορθώθηκε μεν, όμως παραμένουν ακόμη σοβαρά προβλήματα άλυτα και η οικονομική, πολιτιστική καθυστέρηση της περιοχής συνολικά συνθέτουν αυτό το γόνιμο έδαφος, που παράλληλα εξυπηρετεί τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων.

Βασικό αρνητικό στοιχείο της σημερινής κατάστασης είναι η καχυποψία.

Καχυποψία από τη μια ότι όλοι οι άνθρωποι της μειονότητας είναι πράκτορες της Αγκυρας και σύμμαχοι των συμφερόντων της αστικής τάξης της Τουρκίας, καχυποψία από την άλλη ότι όσα μεγάλα και ωραία λόγια να λένε όλοι για τη μειονότητα, πάλι οι άνθρωποί της θα μείνουν στο περιθώριο.

Ολα αυτά έχουν την αντανάκλασή τους και στο μαζικό κίνημα του νομού, όπου δεν υπάρχει συμμετοχή εργαζομένων της μειονότητας ανάλογα με τον πληθυσμό της, με εξαίρεση το χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Το Σχέδιο Προγράμματος στη σελίδα 28, στη Θέση 29, αναφέρει: "Η δύναμη του μετώπου βρίσκεται στην ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από αλλαγές σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στον πρωτοπόρο ρόλο και την επιρροή του ΚΚΕ".

Είναι αυτονόητο ότι με τέτοια καχυποψία και τη μειονότητα στη γωνία δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ενότητα, ούτε για δύναμη μετώπου, αλλά ακόμα ούτε καν για μέτωπο.

Αρα χρειάζεται αγώνας για να οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης, να φύγει το "εμείς" κι "εσείς", το "δικοί μας" και "δικοί σας" από το καθημερινό λεξιλόγιο των εργαζομένων με διαφορετική θρησκεία, γλώσσα και καταγωγή. Χρειάζεται δηλαδή αγώνας για να γίνει σεβαστή αυτή η διαφορετικότητα όχι μόνο στις καθημερινές σχέσεις, αλλά κύρια από την πολιτεία, με συγκεκριμένα μέτρα βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης στόχευσης, στα πλαίσια μιας ολόπλευρης οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης της περιοχής, προς όφελος των εργαζομένων χωρίς διακρίσεις. Μέτρα για τη μειονοτική εκπαίδευση, τα αυθαίρετα, τα βακούφια, τους διορισμούς, την ιθαγένεια, τα επαγγελματικά δάνεια, την εκλογή του Μουφτή, τις μεταδημοτεύσεις και για μια σειρά άλλα, επιμέρους και κατά χώρο, προβλήματα.

Οι δυσκολίες είναι πολύ μεγάλες και τα εμπόδια κι οι αντιστάσεις του ταξικού αντιπάλου, των πολιτικών του εκφραστών και των υπηρετών τους ισχυρά, γιατί από τις "διαφορετικότητες" τρέφεται, συντηρείται και δυναμώνει ο ταξικός μας αντίπαλος. Πολύ περισσότερο όταν η συντήρηση τέτοιων διαφορών εξυπηρετεί ευρύτερα σχέδια της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων.

Ομως υπάρχουν και δυνατότητες, όπως έδειξαν οι περσινές και φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις, όπου πήραν μαζικά μέρος αγρότες, ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα και πολιτική τοποθέτηση, ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική των πολυεθνικών, του Μάαστριχτ και των υποτακτικών τους στη χώρα μας. Οπως έδειξε επίσης και η δημιουργία, πρόσφατα, πρωτοβουλίας πολιτών ενάντια στον εθνικισμό και το σοβινισμό, στην οποία συμμετέχουν πολίτες απ' όλο το πολιτικό φάσμα και με διαφορετική καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία.

Να, γιατί και για ένα άλλο λόγο αποκτά ιδιαίτερη σημασία ο συσχετισμός στο μαζικό κίνημα και η αύξηση της συνδικαλιστικής και πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ στο νομό, παράλληλα με την οργανωτική του ανάπτυξη και είναι γεγονός πως όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στο νομό συνειδητοποιούν αυτή την αλήθεια.

ΝΙΚΟΣ ΦΑΚΙΡΙΔΗΣ

Γραμματέας της ΝΕ Ροδόπης του ΚΚΕ