Σύντροφοι και φίλοι,

Οπως όλοι μας γνωρίζουμε, η "κοινωνική συνείδηση" του καθένα μας, του κάθε πολίτη γενικά, όπου και αν κατοικεί, όποιο επάγγελμα ή λειτούργημα και αν ασκεί, είναι απόρροια - επακόλουθο - του "κοινωνικού του είναι". Και το "κοινωνικό είναι" του κάθε πολίτη μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό από το κοινωνικό είναι ενός άλλου πολίτη. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι το κοινωνικό είναι του κάθε κοινωνικού ατόμου είναι τόσο ξεχωριστό από το κοινωνικό είναι ενός άλλου ατόμου, όπως ξεχωριστά και ιδιαίτερα είναι τα δακτυλικά αποτυπώματα ενός εκάστου ξεχωριστού ατόμου. Υπάρχουν τόσα δακτυλικά αποτυπώματα πάνω στη Γη, όσοι είναι και οι άνθρωποί της. Ετσι συμβαίνει και με την κοινωνική συνείδηση. Υπάρχουν κοινωνικές συνειδήσεις τόσες πολλές, όσα και τα δακτυλικά αποτυπώματα. Αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι δεν υπάρχουν συγγενείς ή σχεδόν ταυτόσημες κοινωνικές συνειδήσεις ομάδων λαών, εάν αυτές οι ομάδες, μικρές ή μεγάλες, συμβαίνει να έχουν συγγενικό ή σχεδόν ταυτόσημο "κοινωνικό είναι". Κάτι τέτοιο το παρατηρούμε μεταξύ των προλεταρίων, μεταξύ των βιομηχανικών εργατών, μεταξύ των μισοπρολετάριων αγροτών κλπ, όπου το "κοινωνικό τους είναι", είναι σχεδόν ταυτόσημο.

Πρακτικά, όμως ποτέ, έστω και δύο άτομα δεν μπορεί να έχουν το ίδιο και απαράλλακτο "κοινωνικό είναι". Και το "κοινωνικό είναι" έχει και γονιδιακές ρίζες- άρα κληρονομικές - όμως και κύρια, έχει επίκτητες συνιστώσες, της καθόλου συνισταμένης του "κοινωνικού είναι" που είναι άπειρες. Και όταν λέω άπειρες, το εννοώ. Είναι χίλιες δυο οι συνιστώσες του κοινωνικού είναι και τον αριθμό "χίλιες δυο" τον χρησιμοποιώ με συγγραφική άδεια και μόνο έτσι, νοώντας πάντα τις συνιστώσες του κοινωνικού ότι είναι άπειρες.

Οι κλασικοί του μαρξισμού (Κ. Μαρξ, Φρ. Ενγκελς και Β. Ι. Λένιν) τονίζουν και πολύ ορθά, ότι η κοινωνική συνείδηση του ατόμου βρίσκεται - καθορίζεται - σε άμεση σχέση με την παραγωγική διαδικασία του κάθε ξεχωριστού ατόμου. Και η παραγωγική διαδικασία με τη σειρά της έχει επίσης χίλιες δυο παραμέτρους. Και η πρακτική των πολλών δεκαετιών που πέρασαν από την εποχή που διατύπωσαν οι κλασικοί του μαρξισμού τις παραπάνω αληθινές απόψεις τους - θεωρίες - έχει αποδείξει ότι η συνιστώσα του "κοινωνικού είναι" που παίζει τον πρωτοβουλιακό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής, συνείδησης, είναι εκείνη της παιδείας. Ναι, η πρακτική έχει αποδείξει ότι η συνιστώσα του "κοινωνικού είναι" που έχει τις ρίζες της στην παραγωγική διαδικασία της παιδείας, διαμορφώνει "συνειδητούς" κομμουνιστές. Ετσι τους έλεγε ο Λένιν όλους εκείνους τους συντρόφους του, που στήριζαν την κοινωνική τους συνείδηση σε γνώση των φιλοσοφικών τους δοξασιών. Και στην κατηγορία αυτή των κομμουνιστών στήριξε τις περισσότερες ελπίδες για την προώθηση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Από αυτή την κατηγορία των συνειδητών κομμουνιστών, επιζητούσε κάθε φορά ο Λένιν να διαμορφώνεται, να στελεχώνεται το οργανωτικό απαράτ του μηχανισμού του Κόμματος των μπολσεβίκων.

Δεν είναι σύντροφοι και φίλοι η οικονομική εξαθλίωση που διαμορφώνει την ταξική συνείδηση. Η οικονομική εξαθλίωση των πολιτών χωρίς παιδεία, δημιουργεί βαστάζους της αστικοτσιφλικάδικης κοινωνίας και "ουδέν ελέω αυτών" εάν κάποτε η παραπάνω κατηγορία εξαθλιωμένων οικονομικά πολιτών - χωρίς παιδεία - συμπορευτεί με τις προοδευτικές δυνάμεις, αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι στο διηνεκές θα πράττει με τον ίδιο και παρόμοιο τρόπο. Ολοι μας έχουμε πολλές εμπειρίες της δραστηριότητας των εξαθλιωμένων, οικονομικά πολιτών.

Σύντροφοι και φίλοι,

Οι κλασικοί του μαρξισμού (Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και ών ουκ εστί τέλος) διακεκριμένων κοινωνικών και επιστημονικών παραγόντων απέκτησαν τη συνεπέστερη ταξική συνείδηση χάρη στην παιδεία τους, σίγουρα και χάρη στα γονίδια που κουβαλούσαν. Δεν ήταν η οικονομική εξαθλίωση που τους ένταξε σε αυτό το χώρο που διαδραμάτισαν ιστορικό πρωτοποριακό ρόλο. Ο Καρλ Μαρξ, γόνος αστικής οικογένειας, που ωστόσο την πορεία της ζωής του τη χαρακτήριζε οικονομική δυσπραγία. Μα αυτή του η οικονομική δυσπραγία οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους: 1) στη μη συμπαράσταση της δικής του οικογένειας ούτε εκείνης της συζύγου του και 2) κύρια στη σφοδρότατη αντιπαράθεσή του με το κατεστημένο, που δεν άφηνε να σταθεί σε "χλωρό κλαρί". Δεν πρόφταινε - ο Καρλ Μαρξ - σε κάποια δουλιά του να ζεστάνει τα αυγά και το κατεστημένο, απαιτούσε την εξορία του. Και ήταν ο Μαρξ, ο δημοσιογράφος, ο δημοσιολόγος, ο πανεπιστήμων, ο φιλόσοφος, ο διανοητής, ο συγγραφέας, ο οικονομολόγος, ο κοινωνιολόγος, ο στοχαστής, που μέσα στο αστικοτσιφλικάδικο καθεστώς που ζούσε, μπορούσε να είναι ο δυνατότερος, ο καλύτερος οικονομικά στη χώρα. Μα δε δέχτηκε ποτέ να γίνει βίδα του φεουδαρχο - καπιταλιστικού συστήματος. Ο Καρλ Μαρξ επίκεντρο των δραστηριοτήτων του είχε τον εργαζόμενο άνθρωπο, είχε το προλεταριάτο, είχε τον κάθε πολίτη που τελούσε υπό την αδυσώπητη εκμετάλλευση αστών και φεουδαρχών. Ο Καρλ Μαρξ σκεφτόταν, σε βάση 24ώρου, τον εργαζόμενο λαό, μιλούσε συνεχώς για τον εργαζόμενο λαό, έγραφε συνεχώς για τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού, δίδασκε στο λαό τις μεθόδους ανατροπής της εξουσίας της καπιταλιστικής τάξης, μέσω της πάλης των εργαζομένων. Για τον εαυτό του ο Κ. Μαρξ δεν εύρισκε χρόνο να σκεφτεί.

Ο δεύτερος των κλασικών - ο Ενγκελς - το δεύτερο βιολί - δική του η προσωνυμία... όχι δική μου - είχε βρει έτοιμο στρωμένο τραπέζι από τον πατέρα του. Ποτέ ο Ενγκελς δεν είπε το ψωμί ψωμάκι, ποτέ δεν είχε οικονομικά προβλήματα. Και όμως η παιδεία του ήταν τέτοια, το "κοινωνικό του είναι" ήταν τέτοιο που του 'δωσε τη συνεπέστερη ταξική συνείδηση.

Ο Κ. Μαρξ και ο Φρ. Ενγκελς θεμελίωσαν τη φιλοσοφία που εμείς οι κατοπινοί τους, την ονομάσαμε μαρξιστική φιλοσοφία και που αποτελεί το ζωοφόρο και οδηγό άστρο των καταφρονεμένων της οικουμένης όλων εκείνων που τελούν υπό την αδυσώπητη εκμετάλλευση των ολίγων, αλλά ισχυρών φεουδαρχών και αστών.

Και ο τρίτος των κλασικών, ο του αιώνα μας, Β. Ι. Λένιν, ήταν γόνος αστικής οικογένειας και μπορούσε μέσα στο τσαρικό καθεστώς να ζήσει σαν μια ξεχωριστή μονάδα, αν έθετε τα τεράστια προσόντα του στη διάθεση του τσαρικού κατεστημένου. Ομως προς το τσαρικό καθεστώς γύρισε την πλάτη του και όλη του τη σοφία, όλο του το πνευματικό δυναμικό το έθεσε στη διάθεση των προλεταρίων, στη διάθεση των εργαζομένων, στη διάθεση των μισοπρολετάριων αγροτών για να αναδείξει μια κοινωνία που ακούει στο όνομα σοσιαλιστική και που κέντρο της δραστηριότητάς της έχει τον άνθρωπο και την άνοδό του, οικονομική, πνευματική, πολιτική κλπ και όχι την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Σύντροφοι και φίλοι,

Που βρίσκεστε στο απαράτ του μηχανισμού του Κόμματος. Ξέρω πως στο ζήτημα της παιδείας, δίνετε ξεχωριστή σημασία. Προσωπικά σας συνιστώ να δώσετε ακόμα μεγαλύτερη προσοχή στη δραστηριότητα αυτής της συνιστώσας του κοινωνικού είναι, γιατί όλη μας τη θεωρούμε ότι διαμορφώνει τη συνεπέστερη ταξική συνείδηση.

Πρώτα απ' όλα, σύντροφοι και φίλοι, φροντίστε το απαράτ του Κόμματος να έχει βαθιά μαρξιστικολενινιστική παιδεία. Φροντίστε μέσω σχολών, σεμιναρίων, διαλέξεων, ελεύθερων συζητήσεων, μπροσούρων κλπ. για την ευρύτερη μόρφωση στελεχών και μελών μας. Ετσι μόνο το στρατόπεδο των συνειδητών κομμουνιστών θα αποκτήσει υπολογίσιμη δύναμη.

Προσωπικά δίνω τεράστια σημασία στη συνιστώσα του "κοινωνικού είναι", που λέγεται παιδεία. Θεωρώ την παιδεία του ατόμου, την παιδεία υπό την ευρεία έννοιά της - όχι την "παιδεία" σε εισαγωγικά, ότι αποτελεί τη θύρα εισόδου προς τη μαρξιστικολενινιστική φιλοσοφία.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, αυτό μου το πιστεύω, όσον αφορά το Καταστατικό του Κόμματος που στην ΕΙΣΑΓΩΓΗ - σημείο (α) - αρχίζει με τη φράση: Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης κλπ. κλπ., θα ήθελα να ήταν κάπως αλλιώς διατυπωμένη η φράση. Ας πούμε: Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης και όχι ΜΟΝΟΝ κλπ κλπ.

Ναι, θεωρώ ότι κάθε επιστήμονας, χωρίς εισαγωγικά, την ιδεολογική του κάλυψη θα 'πρεπε να αποζητά πάντα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, που είναι κόμμα με βάσεις ουμανιστικές, επιστημονικές και μέλλον νομοτελειακό.

Για να καταλήξω και στο συμπέρασμα: Οσοι δε μας γνωρίζουν, όσοι δε μελέτησαν τη φιλοσοφία μας, είναι ενάντιά μας. Δυστυχώς, αυτοί είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Από δω προκύπτει και το μέγα καθήκον του Κόμματός μας να κάνει γνωστή τη μαρξιστικολενινιστική φιλοσοφία στις ευρύτερες μάζες του λαού μας. Εναπόκειται στο απαράτ του Κομμουνιστικού Κόμματος να βρει τις μεθόδους.

Δρ. Γ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ