Προσοχή σε αντιμαρξιστικές αρχές οικοδόμησης του σοσιαλισμού

Σε ένα σωστό μαρξιστικό - λενινιστικό σχέδιο τόσο στο σύνολό του, όσο και στο πιο κρίσιμο κεφάλαιό του "Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού" ξεπετάγεται στη θέση 39 μια παράγραφος που κάνει το σοσιαλισμό να αλληθωρίζει πολύ επικίνδυνα προς τον καπιταλισμό.

Λέει συγκεκριμένα: "Η σοσιαλιστική οικονομία αξιοποιεί τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, το νόμο της αξίας, στα πλαίσια της σχεδιασμένης παραγωγής. Ανάλογα με τις συνθήκες και τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει, επιτρέπει κάτω από όρους, τη δράση ενός μέρους κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού".

Οταν η σοσιαλιστική επανάσταση είχε ήδη εγκαθιδρύσει με την ηγεσία του Λένιν, κράτος εργατικό, ο Λένιν (σημ. 1) τρία χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δε δίσταζε να το χαρακτηρίζει ως κράτος εργατικό με γραφειοκρατική διαστρέβλωση. Ενα χρόνο μετά στις συνθήκες της Νέας Οικονομικής Πολιτικής ο Λένιν δε διστάζει (σημ. 2) να μιλήσει για ανάπτυξη καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής μέσα στο εργατικό κράτος. Λέει: "... επιτρέπονται τώρα και αναπτύσσονται ελεύθερο εμπόριο και ο καπιταλισμός, που υπόκεινται σε κρατική ρύθμιση, ενώ από το άλλο μέρος, στις κρατικές επιχειρήσεις εφαρμόζεται η αρχή της λεγόμενης οικονομικής αυτάρκειας, δηλ. στην ουσία σε μεγάλο μέρος οι εμπορικές και καπιταλιστικές αρχές" και παρακάτω "... και αναπτύσσεται η ελευθερία του εμπορίου, οι κρατικές επιχειρήσεις περνούν - σε σημαντικό βαθμό σε εμπορική, καπιταλιστική βάση".

Ο Λένιν δεν κρύβει από το λαό ότι η ΝΕΠ είναι τακτική υποχώρηση και ότι η ΝΕΠ δεν είναι "σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής". Αντίθετα βροντοφωνάζει ότι πρόκειται ξεκάθαρα για καπιταλισμό ταυτίζοντας, όπως κάθε μαρξιστής, τις έννοιες εμπόριο, οικονομία της αγοράς, νόμος της αξίας, εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, κεφάλαιο. Καπιταλισμό όμως, που κυριαρχείται πολιτικά από τη λαϊκή εργατοαγροτική συμμαχία και η οποία με τη σωστή πολιτική ιδεολογική καθοδήγηση του ΚΚ. θα πρέπει να εγκαθιδρύσει τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής όπως τις ανέπτυξαν οι Μαρξ, Ενγκελς (Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, ο Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία, Αντι - Ντίριγκ κλπ.) και Λένιν (Κράτος και Επανάσταση).

Βασική προϋπόθεση των σοσιαλιστικών σχέσεων είναι η συλλογική ιδιοκτησία - η κοινωνία να έχει πάρει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής και να τα χρησιμοποιεί για μιαν άμεσα κοινωνικοποιημένη παραγωγή (σημ. 3). Πάνω σ' αυτό το έδαφος η κοινωνία θα πρέπει να καταρτίσει το σχέδιο παραγωγής, σύμφωνα με τα μέσα παραγωγής, που μέρος τους αποτελούν, ειδικότερα, οι δυνάμεις εργασίας. Σε τελευταία ανάλυση, το σχέδιο θα προσδιοριστεί από τα χρήσιμα αποτελέσματα των διαφόρων αντικειμένων χρήσης, σταθμισμένα μεταξύ τους και σε σχέση με τις αναγκαίες για την παραγωγή τους ποσότητες εργασίας. Οι άνθρωποι θα τα ρυθμίσουν όλα, πολύ απλά, χωρίς την παρέμβαση της περίφημης αξίας (σημ. 4).

Μετά από όλα αυτά η αντιμαρξιστική, αντισοσιαλιστική και τουλάχιστον ηττοπαθής παράγραφος της θέσης 39 πιστεύουμε ότι δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.

Τέλος, αν η θεωρία των κλασικών δεν έπεισε ότι οι έννοιες αφ' ενός σοσιαλιστική οικονομία και αφ' ετέρου νόμος της αξίας, εμπορευματοχρηματικές σχέσεις και κεφάλαιο (έστω και μη μονοπωλιακό) είναι εντελώς ασυμβίβαστες, ας διδαχθούμε από την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος.

Ολες οι παρατηρήσεις και αναλύσεις που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Γεριόμιν (σημ. 5) είναι πολύτιμες. Ιδιαίτερα στις σελ. 90 και 91 και τη σημείωση 28 στη σελ. 113 αποκαλύπτει το ασύμβατο εμπορευματικής παραγωγής και σοσιαλισμού. "Κατά την περίοδο 1988 - 91 ακόμη και οι οικονομολόγοι που υποστήριζαν την άποψη ότι ο σοσιαλισμός είναι συμβατός με την εμπορευματική παραγωγή κατέληξαν τελικά στο συμπέρασμα ότι για την αναβίωση των σχέσεων της αγοράς επιβάλλεται να καταλυθεί ο σοσιαλισμός, δηλαδή η κυριαρχία της παλλαϊκής ιδιοκτησίας και η σχεδιασμένη παραγωγή".

Εξίσου σημαντική είναι η ανάλυση του Ρ. Κοσολάποφ (σημ. 6), τέως μέλος του ΚΚΡΟ, για την εθνικορεφορμίζουσα ιδεολογία του ΚΚΡΟ και την αντιμαρξιστική αντικομμουνιστική ιδεολογία και πρακτική του Γκορμπατσόφ, του οποίου κόμματος ο πρόεδρος Γκ. Ζιουγκάνοφ διαβεβαιώνει στο Νταβός (σημ. 7) τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους ότι "δε θα υπάρξει επιστροφή στο μονοπώλιο του κράτους στην οικονομία... και ...ότι μία κυβέρνηση υπό την ηγεσία του θα δημιουργήσει ευνοϊκότερο κλίμα για τις επενδύσεις στη Ρωσία ...ότι θα ενθαρρύνει μεικτές κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις". Ενα κόμμα που παρουσιάζοντας μόνο του τις θέσεις του (σημ. 8) μιλάει για "αποτελεσματική πολυ-ιδιοκτησιακή οικονομία... είναι υπέρ ενός σταθερού χρηματικού συστήματος με ανεπτυγμένη αγορά χρεογράφων... που θεωρεί ότι το σοσιαλιστικό μοντέλο δεν εξασφάλιζε, συγκριτικά με τον καπιταλισμό, επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων... και διεκδικεί για την ανάπτυξη της χώρας σοσιαλισμό (;;;) με το σύστημα σχέδιο - αγορά όπως αυτό εφαρμόζεται με επιτυχία στην Ιαπωνία και στη Νότια Κορέα".

Ενα κόμμα, που δυστυχώς οι φιλοκαπιταλιστικές ιδεολογικές παρεκκλίσεις (;) του δεν αντιμετωπίζονται από το ΚΚΕ, ένα κόμμα που αρνείται τον Προλεταριακό Διεθνισμό.

Θα πρέπει όχι μόνο να απορρίψουμε την παράγραφο της θέσης 39, αλλά κυρίως να δώσουμε στους λαούς του κόσμου την απάντηση, αν οι όποιες εμπορευματικές σχέσεις και οι όποιες επιβιώσεις καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων στους κοινωνικούς σχηματισμούς, όπου η λαϊκή κυριαρχία (δικτατορία του προλεταριάτου) έχει θέσει στόχο το σοσιαλισμό, είναι δυνατό να μετασχηματιστούν ριζικά, προκειμένου να υπάρξει η οικονομική χειραφέτηση της εργασίας και οι άνθρωποι να τα ρυθμίζουν όλα πολύ απλά, χωρίς την παρέμβαση της περίφημης αξίας (σημ. 4).

Ναι, είναι δυνατόν να μετασχηματιστούν ριζικά οι σχέσεις αυτές με αγώνα οικονομικό, ιδεολογικό, πολιτικό καθώς επίσης και ψυχολογικό.

Το πεδίο, όπου κυρίως πρέπει να γίνει ο αγώνας των λαϊκών δυνάμεων για το μετασχηματισμό αυτό και την τελική νίκη του σοσιαλισμού είναι η κρατικοποιημένη, εθνικοποιημένη επιχείρηση και ειδικά ενάντια στο χωρισμό των εργαζομένων από τα μέσα παραγωγής τους και ενάντια στο χωρισμό των επιχειρήσεων της μιας από την άλλη. Η εξάλειψη των εμπορευματικών σχέσεων, στις σχέσεις μεταξύ παραγωγικών μονάδων, απαιτεί την κυριαρχία του σχεδίου πάνω στις παραγωγικές μονάδες, και αυτή η κυριαρχία του σχεδίου πρέπει να είναι η μορφή κοινωνικής κυριαρχίας των εργαζομένων πάνω στα μέσα παραγωγής.

Η εξάλειψη του χωρισμού των εργαζομένων από τα μέσα παραγωγής τους απαιτεί:

α) την ιδεολογική επαναστατικοποίηση των εργαζομένων ενάντια στην εξουσία της διεύθυνσης, στην εσωτερική ιεραρχική οργάνωση της επιχείρησης, στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας που συνδέει διευθυντική και πνευματική εργασία από τη μία και εκτελεστική και χειρωνακτική εργασία απ' την άλλη, επίσης ενάντια σε εκείνους τους ιδεολογικούς θεσμούς που προετοιμάζουν τους εργαζομένους για τη ζωή μέσα στις επιχειρήσεις (διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα).

β) την κατάρριψη πολιτικών σχέσεων μέσα στα πλαίσια της επιχείρησης, όπως η νομική εξουσία της διεύθυνσης της επιχείρησης που μπορεί να χρησιμοποιεί καταπιεστικά μέσα, έλεγχο από τα πάνω προς τα κάτω και κυρώσεις που επιβάλλονται με τον ίδιο τρόπο.

Στη Σοβιετική Ενωση όσο καιρό το εργατικό κράτος κυριαρχούσε πάνω σ' αυτό το σύστημα κρατικών επιχειρήσεων, όπου λειτουργούσαν εμπορευματικές σχέσεις, δεν αμφισβητήθηκε η κρατική ιδιοκτησία. Ομως μόλις διαταράχτηκε η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία των λαϊκών δυνάμεων, αυτή η ενυπάρχουσα αστάθεια οδήγησε αμέσως στην αποσύνθεση της κρατικής ιδιοκτησίας και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Β. Π. Α.

Χολαργός

(σημ. 1): σελ. 220 Τα συνδικάτα, η τρέχουσα στιγμή και τα λάθη του Τρότσκι 30.12.1920, Για τα συνδικάτα, Εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή".

(σημ. 2): σελ. 311, 312 Σχέδιο Θέσεων για το ρόλο για τα καθήκοντα των συνδικάτων στις συνθήκες της ΝΕΠ (όμοια με σημ. 1).

(σημ. 3): σελ. 459 - 460 Αντι - Ντίριγκ, Ενγκελς, Εκδόσεις "Αναγνωστίδη".

(σημ. 4): (ομοίως).

(σημ. 5): Η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ, Εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή".

(σημ. 6): Τα δεσμά του Κομμουνιστικού Κινήματος, 4 άρθρα στο "Ρ" (16.4.95, 18.4.95, 19.4.95, 20.4.95), Ανοιξαν το διάλογο για τους παράγοντες ανατροπής του Σοσιαλιστικού Συστήματος.

(σημ. 7): "Ριζοσπάστης", 3.2.96.

(σημ. 8): Το ΚΚΡΟ αναλύει και παρουσιάζει τις θέσεις, "Ριζοσπάστης", 28.1.96 και 11.2.96, ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος.