Οχι κλείσιμο στον εαυτό μας!

Παίρνοντας μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο, αρχίζω πρώτα από το "Ριζοσπάστη", γιατί με πονάει πολύ, αφού είμαι ψυχικά, πνευματικά δεμένος μαζί του για 64 ολόκληρα χρόνια, από τότε που πρωτάρχισα να γράφω σ' αυτόν. Το καυτό ερώτημα που μπαίνει είναι: Εχουμε σήμερα το "Ριζοσπάστη" που χρειαζόμαστε; Νομίζω πως δύσκολα θα βρεθεί αντικειμενικός σύντροφος και μόνιμος αναγνώστης του, που θα πει ναι.

Η κατρακύλα της κυκλοφορίας (στο 1/3 όσης, ήταν πριν από λίγα χρόνια), το περιεχόμενο της ύλης, η μόνιμη απουσία ιδεολογικού μετώπου, η κακή αντιγραφή του αστικού Τύπου, η έλλειψη επαναστατικής μαχητικότητας είναι μόνιμα γνωρίσματα του "Ρ" την τελευταία περίοδο.

Αποδίδονται οι ευθύνες στους αναγνώστες! Αλλά την κύρια ευθύνη την έχει η διεύθυνση και το επιτελείο της εφημερίδας, καθώς και η καθοδήγηση του Κόμματος που δεν εννοεί να πάρει τα αναγκαία οργανωτικά και πολιτικά μέτρα. Ο "Ριζοσπάστης" δεν είναι μια απλή εφημερίδα, ούτε μπορεί να περιορίζεται στο ρόλο του κατηχητή, του τηλεβόα ή του απλού ακτινογράφου της ζωής, αλλά να είναι όργανο και πραγματοποιός δημοκρατικής και επαναστατικής αλλαγής.

Γενικά, τώρα, διαβάζοντας τα υλικά που έδωσε το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το επικείμενο 15ο Συνέδριο, σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι παρ' όλες "τις διεθνείς αρνητικές εξελίξεις", τις μεγάλες απρόσμενες αντεπαναστατικές ανατροπές - πραγματικές καταστροφές, θα πρόσθετα εγώ - μπορεί να υπάρξουν πιο γρήγορα απ' ό,τι πιστεύεται προϋποθέσεις για τη νίκη του σοσιαλισμού. Γράφεται συγκεκριμένα: "Το εργατικό, λαϊκό κίνημα της χώρας μας πρέπει να κατακτήσει την ικανότητα να σταθμίζει, να υπολογίζει εκ των προτέρων και να αξιοποιεί - όσο είναι δυνατόν - όλες τις δυνατότητες που μπορεί να εμφανιστούν στην Ελλάδα για το πέρασμα στο σοσιαλισμό".

Και αναρωτιέμαι: Πώς μπορεί και είναι δυνατόν να γίνει αυτό σήμερα; Μήπως παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα; Η φανταζόμαστε ότι η ζωή όλα τα επιτρέπει και η διαλεκτική εξέλιξη κάνει τ' αδύνατα δυνατά;

Γιατί υπάρχει, φυσικά, και το παράδειγμα της Κούβας, όπου η νίκη της επανάστασης και η διατήρηση της λαϊκής εξουσίας πολλές δεκάδες χρόνια τώρα στην αγκαλιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ένα παράδειγμα για τις απέραντες δυνατότητες της επαναστατικής διαλεκτικής.

Αλλά, αν φέρουμε το παράδειγμα της Κούβας για να προβάλουμε ή για να στεριώσουμε μια τόσο απίθανη ελπιδοφόρα προοπτική, πρέπει να ξαναδημιουργήσουμε τις τόσο ευνοϊκές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί γι' αυτή τη χώρα - μεγαλονήσι. Οτι υπήρχε τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο και η μεγάλη, ισχυρή Σοβιετική Ενωση. Κι ακόμα πώς άρχισε, εξελίχτηκε κι ακόμα βοηθήθηκε στην αρχή η επανάσταση της Κούβας κι από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές για συγκεκριμένους λόγους. Μα και πώς άντεξε κι αντέχει η επανάσταση της Κούβας, επειδή είναι μια αυθεντική παλλαϊκή εξέγερση και επανάσταση.

Σήμερα όμως, με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, με τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με τη μονοκρατορία του ιμπεριαλισμού, γίνεται να φανταστούμε νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα; Εκτός αν πιστεύουμε σε θαύματα. Οτι μπορεί να βγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση και να κρατηθεί όρθια! Εκτός αν ξεχάσουμε ή χαρακτηρίσουμε παλιωμένες και καταργημένες - αλλά οφείλουμε να το αποδείξουμε - τις προϋποθέσεις που είχαν προσδιορίσει τόσο οι Μαρξ - Ενγκελς όσο και ο Λένιν για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι δύο πρώτοι έβαλαν ως όρο νίκης της επανάστασης την ταυτόχρονη εκδήλωσή της σ' όλες τις χώρες ή τις περισσότερες της Ευρώπης και τις κυριότερες απ' αυτές. Και ο τρίτος, ο Λένιν, για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μόνη χώρα έβαζε την τεράστια έκτασή της, τη μετατόπιση του επαναστατικού κέντρου από τη Δύση στη Ρωσία και έναν τέτοιο ευνοϊκό συνασπισμό και θετικό πλέγμα συγκυριών και καταστάσεων που είχαν δημιουργηθεί τότε σ' αυτή τη χώρα. Σε ποια απ' αυτές τις δύο προϋποθέσεις ανήκει η Ελλάδα; Ασφαλώς σε καμιά!

Φυσικά, είναι γεγονός ότι η καθοδήγηση και τα ντοκουμέντα της μιλάνε για την ανάγκη της συγκρότησης του ενιαίου αντιιμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού μετώπου. Αυτό είναι καλό και αναγκαίο κι από χρόνια μιλάμε γι' αυτό. Πόσο προχωρήσαμε όμως; Μήπως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή; Κι αν ναι, για ποιο λόγο; Μήπως εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές ως άτομα, και γενικά το Κόμμα ως σύνολο, είμαστε πολύ αδύνατοι ακόμα για να πραγματοποιήσουμε ένα τέτοιο μεγάλο άλμα;

Ειλικρινά έμεινα κατάπληκτος και δαγκώθηκα μέσα μου, διαβάζοντας το άρθρο του σ. Δημήτρη Γόντικα στο "Ρ". Τόσο αδύνατοι είμαστε! Τόσο μεγάλες αδυναμίες πολιτικές, οργανωτικές και ιδεολογικές έχουμε λοιπόν; Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας;

Γράφει σ' ένα σημείο ο σ. Δ. Γόντικας, που πρέπει να ξέρει την πραγματική κατάσταση:

"... α) Στις γραμμές του Κόμματος και σε όλα τα επίπεδα υπάρχουν μια σειρά αντιλήψεις που εκδηλώνουν ιδεολογικές συγχύσεις και έλλειψη βασικών γνώσεων σε καίρια ζητήματα θεωρητικών, ιδεολογικών και οργανωτικών αρχών. Πρόκειται για ένα σοβαρότατο ζήτημα που εμποδίζει το Κόμμα, σε όλες τις δυνάμεις του, να παλεύει σε ενιαία κατεύθυνση".

Θυμάμαι πως σε μια σύσκεψη - συνδιάσκεψη είχε ονομαστεί - στελεχών που αποφοίτησαν από κάποια μικρόχρονη κομματική σχολή επιμόρφωσης, πόσος συναγωνισμός αποσπασμάτων - τσιτάτων από τους κλασικούς και τους Λένιν - Στάλιν έγινε και πόσες ελάχιστες πρωτότυπες σκέψεις κι απορίες διατυπώθηκαν!

Αλλά, γιατί να ξαφνιάζεται κανείς, όταν μιλάμε τόσο πολύ για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου και ξεχνάμε να δεχτούμε και να πραγματοποιήσουμε μια κάποια συνεργασία και κοινή πάλη για τα εργατικά και λαϊκά ζητήματα με το "Συνασπισμό";

Εξακολουθούμε να τον αγνοούμε, να τον κηρύσσουμε ανύπαρκτο εσωτερικά, αλλά τον δεχόμαστε σε εξωτερικές συνεργασίες ή ακόμα περισσότερο στέλνουμε προσκλήσεις για διεθνή συνάντηση στη χώρα μας ακόμη και σε σοσιαλδημοκράτες αντικομμουνιστές!

Φαίνεται να λησμονούμε ότι ο Λένιν, που ξεσκέπασε τόσο θαυμάσια και πολέμησε τόσο αποτελεσματικά τους μενσεβίκους, δέχτηκε τη συνεργασία μαζί τους μέσα στα Σοβιέτ και μετά τη νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης! Κι αυτοί, στο τέλος, μόνοι τους πετάχτηκαν στα σκουπίδια της ντροπής και της ανυπαρξίας με την τυφλή αντεπαναστατική δράση τους, όπως κι οι σοσιαλεπαναστάτες.

Επιτρέπεται σ' εμάς που πρωτοστατήσαμε στην ίδρυση του ιστορικού ΕΕΑΜ - ΕΑΜ και που, ανεξάρτητα από τα βαριά λάθη της καθοδήγησης στο τέλος, αποτελεί τίτλο τιμής και παράδειγμα αγώνα στην πολυσήμαντη δράση του ΚΚΕ για γόνιμη και ειλικρινή συνεργασία με άλλα αριστερά και δημοκρατικά κόμματα, να κλεινόμαστε τόσο ντούρα και στενόψυχα στο καβούκι μας, στον εαυτό μας; Και μάλιστα, όταν οι μεγάλες δυσκολίες της ταξικής πάλης σήμερα απαιτούν την πιο πλατιά συμπόρευση και κοινή δράση απέναντι σε τόσο ισχυρούς εχθρούς, όχι μονάχα εσωτερικούς, αλλά, κυρίως, εξωτερικούς;

ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Υ. Γ. Σχετικά με την επιφύλαξη που διατύπωσε για τον όρο της δικτατορίας του προλεταριάτου υπεύθυνος σύντροφος - και που τον εκτιμώ για τους συνεχείς εργατικούς, συνδικαλιστικούς και επαναστατικούς αγώνες του - θέλω να υπενθυμίσω τα γνωστά πράγματα: Οτι η έννοια, ο όρος, η θεωρία της δικτατορίας του προλεταριάτου διατυπώθηκε από τον Μαρξ όχι από την αρχή, αλλά μετά την Παρισινή Κομμούνα, την ήττα της και τα λάθη της ηγεσίας των κομμουνάρων. Και δε σημαίνει τίποτε άλλο, παρά την επαναστατική εξουσία και τα επαναστατικά μέτρα που οφείλει να πάρει αυτή κόντρα στη λυσσαλέα αντίδραση - υπονόμευση της αντεπανάστασης.

Β. Γ.