Για το Σχέδιο Προγράμματος

Ξεκινώντας τη συζήτηση για το σχέδιο προγράμματος, δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς αρχικά για το τι άλλαξε απ' το 10ο Συνέδριο μέχρι σήμερα και πώς εκτιμώνται οι ίδιες οι αποφάσεις του, θετικά ή αρνητικά μέσα σ' αυτά τα χρόνια.

Ομως η ΚΕ καθόλου δε νιώθει την ανάγκη να αναφερθεί γύρω απ' αυτό. Στο προσχέδιο δε γίνεται καμιά εκτίμηση για το αν ήταν σωστές οι αποφάσεις του 10ου συνεδρίου, αν "περπάτησαν" στη ζωή, αν έγιναν αντικείμενο προπαγάνδας και ζύμωσης στην καθημερινή μας δράση στο εργατικό κίνημα. Και είναι φυσικό αυτό.

Τι να πει, δηλαδή, ότι με τις αποφάσεις του 11ου, 12ου και 13ου κυρίως, αλλά και του 14ου, αναίρεσαν στην πράξη και στα χαρτιά αυτές τις αποφάσεις; Οτι το επίπεδο αμφισβήτησής του έφτασε μέχρι το κοινό πόρισμα, το Συνασπισμό και την κυβέρνηση Τζανετάκη;

Παραπέρα, δεν μπαίνει καν στον κόπο, να απολογηθεί στην εργατική τάξη τουλάχιστον, για το πόσο και αν τη βοήθησε να φτάσει, να προσεγγίσει την εξουσία, πράγμα που άλλωστε είναι και ο σκοπός ύπαρξης ενός ΚΚ αναφέρεται στον Οπορτουνισμό, λες και είναι κάτι έξω απ' το Κόμμα, λες και δεν υπάρχει μέσα σ' αυτό.

Δε μιλά για την ιδεολογική πάλη που γινόταν, γίνεται και θα γίνεται στο εργατικό κίνημα και κατ' επέκταση στο κομμουνιστικό κίνημα.

Σαν, να μην ήταν σχεδόν οι ίδιοι σ/φοι στην ΚΕ, που ψήφιζαν όλα αυτά τα χρόνια τις αποφάσεις που έφεραν το Κόμμα σε οπορτουνιστική πολιτική και σε δύο διασπάσεις.

Το ίδιο το κείμενο είναι γεμάτο από ασάφειες και αντιφάσεις.

Στην αρχή αναδείχνει με έμφαση μια σειρά από υπαρκτές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συνέπειες που όμως και πριν υπήρχαν και οξύνονταν.

Αναφέρει για δύο κύκλους χωρών, τις ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές και τις άλλες χωρίς να διευκρινίζει πού ανήκει η Ελλάδα.

Αν εννοεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται "στις άλλες" τότε μιλάμε για μια "τριτοκοσμική χώρα".

Αναγνωρίζει τη βασική αντίθεση του Καπιταλισμού που είναι κεφάλαιο - εργασία, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για την κυρίαρχη, Μονοπώλια - Λαός, όπως έβαζε το 10ο, χωρίς να εξηγεί γιατί.

Αντί γι' αυτό αναφέρεται στην αντίθεση ιμπεριαλισμού - εξαρτημένων και καταπιεσμένων λαών σαν να πρόκειται να αγνοήσουμε το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης και να μιλήσουμε για ταυτόχρονη παγκόσμια επανάσταση.

Λέει, ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξής του, αλλά παρακάτω σε ενδιάμεση εξαρτημένη και υποδεέστερη θέση. Δέχεται ότι εντάθηκε η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, αλλά απασχολείται και από το γεγονός ότι συρρικνώνεται η παραγωγική βάση της χώρας.

Στην ταξική σύνθεση αναφέρει μείωση εργοστασιακού προλεταριάτου και αύξηση αλλοδαπών εργατών, χωρίς να λέει πού απασχολούνται αυτοί και αν αυτό έχει σχέση με τη μείωση των ντόπιων εργοστασιακών εργατών.

Ετσι, μέσα απ' αυτές τις ασάφειες και τις αντιφάσεις, δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει τελικά ποιο είναι το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα και ποια η ταξική διάρθρωσή του.

Στη συνέχεια, και ενώ σωστά αναγνωρίζει ότι το λύσιμο της βασικής αντίθεσης θα γίνει με Σοσιαλιστική Επανάσταση, παρεμβάλλει ξαφνικά και το "Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό μέτωπο".

Φτάνει, δηλαδή, στην ουσία του κειμένου, στην "αιώνια δικαιολογία" της ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα, πρόβλημα υπαρκτό μεν, αλλά, για να λυθεί και όχι για να δικαιολογούμε τις επιλογές μας.

Από πού, πώς και γιατί ένα τέτοιο μέτωπο θα ωριμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα, δεν αναφέρεται. Ενα μέτωπο που είναι κάτι σαν την "πραγματική αλλαγή" (11ο), "αλλαγή με κατεύθυνση το Σοσιαλισμό" (12ο), "προοδευτικός εκσυγχρονισμός" (13ο) "ανάπτυξη νέου τύπου" (14ο), που όμως έχει ντυθεί περίτεχνα με μια "αριστερή" φρασεολογία.

Σαν πρώτη δυσκολία, που οδηγεί στη συγκρότηση του μετώπου, ουσιαστικά εννοεί την ίδια την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού.

Απ' την αρχή ξεκαθαρίζει ότι είναι ο μόνος δρόμος, αλλά μόνο "για την απόσπαση ουσιαστικών και βιωσίμων κατακτήσεων".

Τόσα χρόνια μιλάμε για 5 κόμματα 2 πολιτικές, όμως αναφέρει ότι υπάρχουν κόμματα που μπορούμε να συνεργαστούμε στη βάση της αντίθεσης με τον ιμπεριαλισμό και θα τα κρίνουμε κιόλας και στην πράξη όχι μόνο στα λόγια, λες και υπάρχουν ή μπορεί να υπάρξουν τέτοια. Οσο για τις προγραμματικές κατευθύνσεις και τους στόχους πάλης, τι να πει κανείς. Απ' τη μια λέει ότι δεν μπορεί να αποτελούν πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης του συστήματος και απ' την άλλη το μέτωπο θα παλεύει μεταξύ άλλων για:

- "Ενα πλαίσιο παραγωγικής ανάπτυξης, σε αντίθεση με τις επιλογές της Ε Ε και την ασυδοσία του κεφαλαίου", λες και είναι δυνατό να γίνει αυτό στον καπιταλισμό. Παρακάτω αναφέρεται η συνήθης αναπτυξιολογία για δημόσιο χαρακτήρα επιχειρήσεων ΚΩ και στρατηγικής σημασίας βιομηχανιών, κρατικών τραπεζών κλπ., για δημόσιους φορείς κατά κλάδο. Η αποτυχία αυτών των θέσεων δεν έγκειται μόνο στη διαχειριστική λογική τους, αλλά και το ότι ακόμα και σαν τέτοιες (ρεφορμιστικές δηλαδή) είναι ανέφικτες στα πλαίσια του ΚΜΚ.- "Υπαγωγή όλων των βασικών υπηρεσιών της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας στο δημόσιο τομέα", παραγνωρίζοντας το ρόλο του κράτους στο ΚΜΚ.

- "Σύνταγμα που θεσμοθετεί την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της πατρίδας, την ενίσχυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στους χώρους εργασίας". Η ύπαρξη και ανάπτυξη του πολιτικού συστήματος όμως δεν είναι θεσμικό ζήτημα, αλλά έχει να κάνει με την πολιτική εξουσία που είναι δικτατορία των μονοπωλίων.

- "Δράση που στοχεύει στην αντιμετώπιση του εκρηκτικού προβλήματος της ανεργίας", πράγμα λυμένο για το αν αντιμετωπίζεται ή όχι σ' αυτό το σύστημα, απ' την εποχή που ο Μαρξ έγραψε το "Κεφάλαιο".

Στη συνέχεια ομολογεί την κεντρική ιδέα του μετώπου το οποίο "παλεύει για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της λαϊκής πλειοψηφίας, να αποσπάσει την κυβερνητική εξουσία". Ωστε, λοιπόν, η απόσπαση της κυβερνητικής εξουσίας ωριμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα!!!

Αν αυτό δεν είναι σπρώξιμο της πάλης της ΕΤ και του Κόμματος στον κοινοβουλευτισμό τότε τι είναι;

Αν όλα αυτά δε δυναμώνουν τον οπορτουνισμό και τον ρεφορμισμό, τότε τι τα συντηρεί τόσα χρόνια, φτάνοντας στο σημείο να έχουν το πάνω χέρι στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα;

Παρακάτω προσπαθεί να κατοχυρώσει την αυτοτέλεια του Κόμματος στο μέτωπο προπαγανδίζοντας, το Κόμμα, το πρόγραμμά του, που θα είναι όμως ποιο; Η συγκρότηση του Α-Α-Δ μετώπου, η απόσπαση της κυβερνητικής εξουσίας; Η μήπως ο Σοσιαλισμός; Και αν ναι, τι χρειάζεται η συγκρότηση του μετώπου για να τον προπαγανδίσει;

Αλλά ποιο πρόγραμμα για το Σοσιαλισμό; Αυτό το πλαίσιο των ήπιων και αποδεκτών γενικά λεκτικών όρων που κάνουν το Σοσιαλισμό ένα μακρινό όραμα για κάποιους επίσης μακρινούς απογόνους μας; Ακόμα και αυτή η εντός εισαγωγικών αναφορά στη δικτατορία του προλεταριάτου που μετατρέπεται σε κάποιον αόριστο επιστημονικό όρο, απονευρώνεται και στερείται της ουσίας της που είναι:

- το πάρσιμο και η διατήρηση της εξουσίας με ένοπλο αγώνα.

- το τσάκισμα της κρατικής μηχανής με βίαιο τρόπο,

- η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης που ασκείται με όργανα τύπου Σοβιέτ,

- η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και της Βουλής σαν θεσμών ταυτισμένων με τη δικτατορία της αστικής τάξης,

- το ξεχώρισμα του δημοκρατισμού της ΕΤ απ' τη δήθεν δημοκρατία γενικά που επικαλούνται οι οπορτουνιστές.

Ακόμα και στο ζήτημα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής το κείμενο παραθέτει την "κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής".

Βάφτισε λοιπόν η ΚΕ το κρέας ψάρι και πάει για νηστεία.

Ομως, το μόνο που θα καταφέρει είναι "ο κόσμος να το 'χει βούκινο και μεις κρυφό καμάρι".

Αν αυτό το σχέδιο προγράμματος υιοθετηθεί απ' το Συνέδριο και γίνει πρόγραμμα του Κόμματος το μόνο που θα έχουμε καταφέρει είναι να απομακρύνουμε όλο και πιο πολύ το κόμμα και την εργατική τάξη απ' την ιστορική τους αποστολή, δηλαδή το πάρσιμο και την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και το πέρασμα στην Κομμουνιστική Κοινωνία απελευθερώνοντας την ανθρωπότητα απ' την Καπιταλιστική Βαρβαρότητα.

ΚΑΤΣΙΦΗΣ ΝΙΚΟΣ

Καλλιθέα, ΚΟΒ Οικοδόμων