Το Σχέδιο Προγράμματος θα μας οδηγήσει

και πάλι στον οπορτουνισμό

Καθορίζοντας τις σημερινές ιστορικές συνθήκες έχουν χρέος όλοι οι κομμουνιστές να σηκώσουν το βάρος της επαναστατικής συγκρότησης του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, να καθορίσουν με σαφήνεια τη στρατηγική των κομμουνιστών, τα σημερινά καθήκοντά τους, που θα υπηρετούν τη στρατηγική και την οργάνωση του προλεταριάτου και της εργατικής τάξης σε αυτή την κατεύθυνση με όπλο το μαρξισμό - λενινισμό και τα συμπεράσματα μιας ολόκληρης περιόδου.

Αντί αυτού η ΚΕ φέρνει ένα κείμενο γεμάτο από αντιφάσεις, ασάφειες και ευχολόγια. Ενα κείμενο με έντονη τη σφραγίδα της προηγούμενης πολιτικής και τακτικής που εφαρμόστηκε από το προηγούμενο προγραμματικό Συνέδριο (10ο), μέχρι σήμερα. Δεν μπαίνει το Σχέδιο Προγράμματος καν στον κόπο να κάνει εκτίμηση της πορείας του Κόμματος από το προηγούμενο Προγραμματικό Συνέδριο, το 10ο.

Την κυρίαρχη αντίθεση μονοπώλια - λαός, το 10ο Συνέδριο όρισε ότι θα πρέπει να γίνει με επαναστατικό τρόπο και την ένταξε στην ενιαία επαναστατική διαδικασία. Δηλαδή τη σύνδεσε άμεσα με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Αυτή η προσπάθεια επαναστατικής προσέγγισης της τότε πραγματικότητας της ελληνικής κοινωνίας σήμερα δεν υπάρχει.

Το σημερινό Σχέδιο Προγράμματος, ενώ δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει τέτοια κυρίαρχη αντίθεση - ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ - υιοθετεί την τακτική του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού - δημοκρατικού μετώπου (Α-Α-Δ) που τότε μπήκε για τη λύση ακριβώς αυτής της αντίθεσης και μάλιστα χωρίς να την εντάξει σε καμιά επαναστατική διαδικασία. Μάλιστα, υιοθετεί αυτή την τακτική με το χειρότερο αστικοκοινοβουλευτικό και οπορτουνιστικό τρόπο. Η ουσία της λογικής συγκρότησης αυτού του μετώπου είναι να γίνουν δυνατές οι συνθήκες για συνεργασία του ΚΚΕ με άλλες πολιτικές δυνάμεις (βλέπε νέο συνασπισμό) που θα επιδιώκουν την κυβερνητική εξουσία και όχι το σύνολο της πολιτικής εξουσίας (ας θυμηθούμε εδώ σε τι κυβερνήσεις συμμετείχαμε μέχρι τώρα Τζαννετάκη - Οικουμενική). Και μέχρι τότε το μέτωπο θα μπορεί να παλεύει και σαν αντιπολίτευση. Να μπούμε λοιπόν στα στενά περιθώρια του κοινοβουλευτικού αγώνα και να αποκλείσουμε την πλατύτητα της επαναστατικής πάλης.

Στο κεντρικό πρόβλημα λοιπόν ενός προγράμματος ΚΚ, το πρόβλημα δηλαδή της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης, η "ψυχή" θα λέγαμε της μαρξιστικολενινιστικής στρατηγικής, η ΚΕ με το Σχέδιο Προγράμματος παίρνει τη θέση, πρώτα πάλη, για έστω ριζικές μεταρρυθμίσεις με μια κυβέρνηση αστικών εκλογών και σε συνέχεια την πολιτική εξουσία. Σε αντίθεση με τη βασική θέση της επαναστατικής στρατηγικής που λέει, πρώτα πάλη για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και σε συνέχεια χάρη σε αυτήν ριζικές μεταρρυθμίσεις. Η επαναστατική τακτική δέχεται μια μεταρρύθμιση για να τη χρησιμοποιήσει σαν όργανο αποσύνθεσης του καθεστώτος, σαν όργανο ενίσχυσης της επανάστασης, σαν προπέτασμα, που πίσω από αυτό θα κάνει πιο εντατική τη δράση για την επαναστατική προετοιμασία των μαζών για την ανατροπή της αστικής τάξης. Η οπορτουνιστική τακτική δέχεται τις μεταρρυθμίσεις σαν πρόσχημα για να αποκηρύξει κάθε επαναστατική δράση, να παραλύσει κάθε προσπάθεια επαναστατικής διαπαιδαγώγησης των μαζών.

Αυτή η λογική ολοκληρώνεται στο Σχέδιο Προγράμματος με την αποκήρυξη ουσιαστικά της επαναστατικής βίας, μην παίρνοντας θέση γι' αυτήν κατηγορηματική, αλλά μιλάει γενικά για μορφές πάλης.

Το εργατικό κίνημα τι θέση κατέχει στο Σχέδιο Προγράμματος; Μα, καμία. Δεν υπήρχε χώρος για το εργατικό κίνημα και το ρόλο του. Κι αυτό γιατί το εργατικό κίνημα θεωρείται ένα από τα επιμέρους κινήματα του μετώπου. Η κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, το προλεταριάτο και η εργατική τάξη αντικαταστάθηκε από το λαό γενικά. Η διάχυση του προλεταριάτου (βιομηχανικοί και εργοστασιακοί εργάτες) μέσα στο λαό δεν εκφράζει τίποτα άλλο εκτός από την υποταγή των συμφερόντων του, σημερινών και αυριανών, (που δεν είναι άλλο από την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου), στα στενά, προσωρινά συμφέροντα των υπολοίπων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας (μικροαστικής αγροτιάς, μικροαστών της πόλης, διανόησης, των ανώτερων στρωμάτων της υπαλληλίας και της εργατικής τάξης δηλαδή, της εργατικής αριστοκρατίας) που δεν είναι άλλα, από την καλυτέρευση της θέσης τους στο σύστημα, χωρίς να θίγονται οι βάσεις του συστήματος. Την πάλη αυτή δηλαδή που αποδέχεται η αστική τάξη στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό ακριβώς είναι και η ουσία αυτού που λέμε "οπορτουνισμό".

Τι άλλο εκφράζουν οι Προγραμματικοί στόχοι πάλης στο Σχέδιο Προγράμματος και την Εκθεση Δράσης εκτός από αυτά τα συμφέροντα των στρωμάτων, που επειδή φοβούνται την επανάσταση φθάνουν το πολύ, μέχρι την πάλη των συνεπειών του καπιταλισμού πάνω τους, θέλοντας να φέρουν έναν καπιταλισμό στα μέτρα τους.

• Ναι, έξω από την ΕΟΚ λέει το κείμενο, αλλά μέχρι τότε πάλη ενάντια στις συνέπειες. Αυτό θα είναι το κυρίαρχο στην πράξη.
• Εκδημοκρατισμός των θεσμών και του κράτους. Αραγε πόση άλλη δημοκρατία παίρνει αυτή η αστικοκοινοβουλευτική δημοκρατία χωρίς την κατάργησή της; Κρύβοντας έτσι ότι η πιο αναπτυγμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι η πιο στυγνή αστική δικτατορία του κεφαλαίου, είναι αντίδραση σε όλη τη γραμμή.
• Οικονομική ανεξάρτητη ανάπτυξη με μοχλό το δημόσιο τομέα. Αποσυνδεμένο αυτό από το θέμα της εξουσίας κρύβουμε ότι τέτοια ανάπτυξη της χώρας στην περίοδο του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανατροπή του καπιταλισμού. Θεοποιούμε το δημόσιο τομέα, σαν το μαγικό ραβδί της Κίρκης, που λύνει τα προβλήματα της κρίσης του καπιταλισμού χωρίς να εξηγούμε το ρόλο του δημόσιου τομέα στο αστικό κράτος. Το ρόλο δηλαδή, του συνολικού εκφραστή των καπιταλιστικών συμφερόντων. Και ξεχνώντας τη βασική μαρξιστική θέση για το τσάκισμα του αστικού κράτους και των μηχανισμών του. Η, μήπως, δεν έχουμε φέρει σε αδιέξοδο το εργατικό κίνημα βάζοντας τη θέση πάλης για ενιαίους φορείς κατά κλάδο.

Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί με αυτή την πολιτική τακτική, που θέλει η ΚΕ να γίνει και προγραμματική, να γίνει η επανάσταση και το πέρασμα στο σοσιαλισμό; Μπορεί με αυτή την τακτική η εργατική τάξη και το Κόμμα της να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή;

Αυτή η τακτική δεν είναι καινούρια. Τη ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια και όλοι γευτήκαμε τα αποτελέσματά της. Το Κόμμα άρχισε να χάνει την επαφή με τη στοιχειώδη επαναστατική αντίληψη του 10ου Συνεδρίου, υιοθετώντας στα επόμενα Συνέδριά του αυτή ακριβώς την πολιτική τακτική.

Ο στόχος της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας αντικαταστάθηκε από το στόχο της πραγματικής αλλαγής (11ο Συνέδριο). Ο στόχος της κατάκτησης της εξουσίας μετατράπηκε σε κυβέρνηση της Αριστεράς (12ο Συνέδριο). Και αυτή με τη σειρά της έγινε κοινό πόρισμα με τους αναθεωρητές και αργότερα Συνασπισμός με κατάληξη τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Οικουμενική. Και το αποτέλεσμα; Η διάσπαση μιας μαζικής ΚΝΕ και ένα χρόνο αργότερα η διάσπαση του Κόμματος. Σε όλη αυτή την πορεία η εργατική τάξη και ιδιαίτερα το εργοστασιακό προλεταριάτο απομακρύνθηκε από το Κόμμα. Αυτή η πολιτική γραμμή ήταν που άνδρωσε στο Κόμμα τους δεξιούς αναθεωρητές, όπως ακριβώς, η πολιτική της ΕΔΑ και της διάλυσης των κομματικών οργανώσεων το '58 άνδρωσε τους τότε αναθεωρητές της διάσπασης του 1968. Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα και η κατάληξη μιας πορείας με τη συγκεκριμένη πολιτική τακτική που ακολουθήσαμε και που η ΚΕ με το Σχέδιο Προγράμματος θέλει να συνεχίσουμε να ακολουθούμε.

Η ΚΕ ενώ στο κείμενό της θέλει να εμφανιστεί σαν οπαδός της επανάστασης στηριζόμενη σε μια φράση, ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, υιοθετεί ταυτόχρονα την παραπάνω οπορτουνιστική τακτική και στην ουσία στρατηγική.

Είναι καταδικασμένο τελικά το Κόμμα να συμβαδίζει με τον οπορτουνισμό; Πιστεύω πως όχι. Η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό δεν μπορεί να σταματήσει και δεν μπορεί να μη βγει νικηφόρα.

Το Κόμμα μετά το 15ο Συνέδριό του θα ξαναγυρίσει και πάλι στην προηγούμενη ρουτινιάρικη και άχαρη ζωή του, συνεχίζοντας την αιμορραγία ή θα μπορέσει να βάλει τις προϋποθέσεις για την επαναστατική στροφή του, στο δρόμο της επαναστατικής πάλης, της οργάνωσης του μαχόμενου προλεταριάτου και της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του ιστορικού της ρόλου;

Για τους επαναστάτες ο σοσιαλισμός είναι μια σοβαρή πεποίθηση και όχι το βολικό κάλυμμα των μικροαστικών - αντιπολιτευτικών τάσεών τους.

Μόνο όσοι δε θέλουν να το δουν, μόνο όσοι δεν τους συμφέρει να το δουν, μόνο αυτοί μπορεί να μην το βλέπουν. Και όσοι σήμερα πιστεύουν στην επιμέρους βελτίωση αυτής της γραμμής ή στα περιθώρια "αριστερών" ερμηνειών μιας δεξιάς πολιτικής, είναι μόνο άνθρωποι που η χωρίς προηγούμενο αφέλειά τους συνορεύει με την πονηρή επιθυμία τους να διαιωνίσουν την παλιά υποκρισία.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΝΙΚΟΣ

Οικοδόμος

Βόρεια Αχτίδα Αθήνας